Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |           że Szwarc nie zrozumiał słów, spojrzał uważnie, uśmiechnął
 2     I,  III  |     odsuwała się od niego, to bez słów, promieniejąca, obejmowała
 3     I,  III  |     szeptem rozdrganych, palących słów, szelestem jedwabiu, rubino-szmaragdowym
 4     I,  V    | serdecznie, zadowolony głęboko ze słów Moryca.~- To co ja robię,
 5     I,  V    |           list zaczynający się od słów: ,,Her-reszcie złodziejów
 6     I,  V    |    siedział długo, zamienił kilka słów po cichu z doktorem, bo
 7     I,  XII  |       pozbyć tej gryzącej pamięci słów Em-my.~Usiadł wreszcie przed
 8    II,  I    |     zamieniał po kilka obojętnych słów z Anką, ale rozdenerwowania
 9    II,  I    |        tylko rękę i zamieniały po słów kilka.~Karol szedł za nią
10    II,  III  |       Baumowa, aby z nią zamienić słów kilka.~Siedziała na łóżku
11    II,  III  |    czekała z zamarłym sercem jego słów.~Ale on, pomimo że już miał
12    II,  IV   |          strachem, jaki wionął ze słów matczynych i tej czarnej
13    II,  IV   |         mogąc się doczekać więcej słów od ojca, powstał i zmierzał
14    II,  VII  |           żeby załagodzić ostrość słów poprzednich, ujął ją za
15    II,  VII  |      podpowiadać, więc wybełkotał słów kilka i usiadł obcierając
16    II,  VIII |           O nie, nie cofam swoich słów, niech mnie pani weźmie
17    II,  VIII |    szczęścia, jaka płynęła z jego słów, z jego wyznań miłości,
18    II,  XI   |             Nie gadaj pan głupich słów na próżno, bo mi się to
19    II,  XIV  |         jak chciwie słuchała jego słów, jak się często rumieniła
20    II,  XV   |           więc pan Adam przemówił słów kilka od siebie i kazał
21    II,  XV   |           prawie nie słyszała jej słów i nie odpowiadała, zatopiona
22    II,  XV   |         ale pożałowała zaraz tych słów które się jej bezwiednie
23    II,  XV   |          wyzierały z jego oczów i słów nie potrafił się już maskować
24    II,  XVI  |       Ankę, zamieniał z nią kilka słów i powracał, kpiąc po drodze
25    II,  XVI  |         wytrwała li celowa! Sześć słów, a sto głupstw. Cicho, Kurowski,
26    II,  XVI  |          ręki, nie rzekł zwykłych słów przywitania, tylko patrzył
27    II,  XVI  |           rozdrgany akcentami jej słów, rozbolały również.~- Niech
28    II,  XVIII|        jak dzieci pustymi bańkami słów, a ja pójdę do domu.~- Jestem
29    II,  XXII |    stalugi i aby nie słyszeć tych słów, które ją zawsze bolały