Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |    ślepiami świeciły. Elektryczne słońca nagle zawisały w cieniach
 2     I,  V    |     nadstawiał twarz na pocałunek słońca, co się przedarło wskroś
 3     I,  V    |        nadstawiając pod działanie słońca ucho jedno i część głowy. -
 4     I,  V    |          popatrzyła w świat pełen słońca i znowu robiła pończochę.~
 5     I,  VI   |       coraz gęstszymi zaporami od słońca, od pól, od wiatrów, spróchniałe,
 6     I,  VII  |    nieobjętych, do palących żarów słońca, do ojczyzny straconej,
 7     I,  IX   |           go boleśnie elektryczne słońca zapalone nad dziedzińcami,
 8     I,  XI   |           story nie przepuszczały słońca do wnętrza, rozsiewały złotawy
 9     I,  XV   |      ludzi i skrzył się w smugach słońca pod długim szeregiem okien.~
10    II,  I    |          orzechowych pięło się do słońca i zaglądało do cel pierwszego
11    II,  III  |     oczach.~- Pani się nie obawia słońca - zauważył mimo woli.~-
12    II,  III  |        powiek.~Cień zsunął się ze słońca niby płaszcz nie przytrzymywany
13    II,  III  |     daleka.~Karol patrzył w smugę słońca drżącą na żółtym żwirze,
14    II,  III  |        dyszała żarem południowego słońca i namiętnością spragnionej
15    II,  III  |    miedziane połyski zachodzącego słońca.~I chociaż zapewniał ją
16    II,  III  |          smug krwawo zachodzącego słońca, które zsuwało się za lasy
17    II,  III  |          przeświecały promieniami słońca niby złotymi szpilkami,
18    II,  V    |         przez ogród nie puszczają słońca. Pan widział mój ogród,
19    II,  V    |       niebieskawoopalowych mgłach słońca, i na płowe fale przeganiające
20    II,  VI   |        gnijących w suterynach bez słońca i bez powietrza.~Wachlowała
21    II,  IX   |        samo, gdybym chciał bronić słońca od zarzutów, że zbytnio
22    II,  X    | przysłonił dłonią oczy od blasków słońca, i rozglądał się dookoła
23    II,  XII  |         myślał i uśmiechał się do słońca, które wychyliło się nad
24    II,  XII  |     podobnych w jaskrawym świetle słońca, padającym z góry, do tysiąców
25    II,  XV   |          i oślepiającymi blaskami słońca, które prażyło niemiłosiernie.~
26    II,  XVI  |    poruszał szczękami i w świetle słońca podobnym był jeszcze bardziej
27    II,  XXIII|           pełen wielkiej radości, słońca, ciepła, młodej zieleni
28    II,  XXIII|       Miasto zalane było potokami słońca i wrzawą szalonego ruchu.
29    II,  XXIII|          porozrzucane elektryczne słońca błękitnawymi źrenicami patrzyły