Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |        chwilowej słabości.~Nie było nikogo, ale już szarzało, ze słabego,
 2     I,  III  |      zdenerwowanym, nie było prawie nikogo prócz Bum-Buma, który przysłonięty
 3     I,  III  |             Na pewno nie wymieniają nikogo prawie.~- Mniejsza z tym,
 4     I,  III  |          stangreta.~- Chodź, nie ma nikogo, on - mówiła z naciskiem -
 5     I,  III  |             z naciskiem - pojechał. Nikogo prócz służby nie ma w domu.~
 6     I,  IV   | Konstantynowską, i tam już nie było nikogo.~Objechał kilka jeszcze
 7     I,  V    |      gazowych świateł, nie odróżnił nikogo.~Kilkadziesiąt osób tłoczyło
 8     I,  V    |            przyjaciół.~Nie było już nikogo.~- Mateusz, panowie dawno
 9     I,  V    |          Przyjdź wieczorem o ósmej. Nikogo nie będzie. Przyjdź. Czekam.
10     I,  VI   |             Mela?~Nie poznawała już nikogo prócz najbliższych.~- Moryc
11     I,  VIII |            mu pan, że nie przyjmuję nikogo, leżę w łóżku.~Karol odtelefonował
12     I,  VIII |         magazynu walców, tam nie ma nikogo.~I poprowadził go idąc przodem.~
13     I,  XI   |           na niego, nie patrzyła na nikogo, chociaż jej promienne spojrzenia
14     I,  XI   |           nimi, a nie widząc prawie nikogo.~Przyjechała do Endelmanów
15     I,  XII  |           prócz służącej nie zastał nikogo.~Służąca go zapewniała,
16     I,  XII  |             dzisiaj nie przyjmujesz nikogo, ja zaraz wyjdę.~- Ba, odwołać
17     I,  XII  |        polecił nie puszczać dzisiaj nikogo do siebie i przynieść kolacyjną
18    II,  III  |          jabłonie, tam nigdy nie ma nikogo! - prosiła bardzo cicho.
19    II,  VI   |     nędzarze: którzy nie patrząc na nikogo, bladzi chwiejnym krokiem
20    II,  X    |           psów.~- Co mi tam! Ja się nikogo nie boję. Panna Anna mnie
21    II,  X    |           Borowiecki, a jemu kazali nikogo nie wpuszczać.~Anka wróciła
22    II,  XVI  |            i Trawińskich nie zastał nikogo, a że już zmrok zapadał,
23    II,  XIX  |             w tej chwili patrzyć na nikogo, siadł w dorożkę i pojechał
24    II,  XXI  |            na służbę, dzwoniła, ale nikogo nie było, próbowała go cucić,
25    II,  XXIII|          niego, ale nie spostrzegał nikogo, bo był głęboko znudzony
26    II,  XXIII|         salony, nie zauważona przez nikogo.~Wilhelm siedział tylko
27    II,  XXIII|           nic, nie patrzył nawet na nikogo - szedł jak automat i błądził
28    II,  XXIII|        wolno do miasta.~Nie widział nikogo, bo niósł w sobie straszną,
29    II,  XXIII|            że przecież nie czeka na nikogo, że nikt nie przyjdzie,