Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |         znowu, ale dzień mu się strasznie~dłużył, tak że około czwartej
 2     I,  III  |   toczył się wolno po jednej ze strasznie błotnistych i nie brukowanych
 3     I,  III  |   złotem i srebrem, bo czuł się strasznie znużonym.~- Ciekawa kobieta,
 4     I,  IV   |    wszystkich sił, bo wlókł się strasznie powoli, utykając po dziurach
 5     I,  VI   |        patrzyła smutnie w ulicę strasznie błotnistą, po brudnych domach
 6     I,  IX   |          Burza zaczęła kotłować strasznie jego sercem. Czuł, że gdyby
 7     I,  X    |         jestem zgorączkowana?~- Strasznie. Po cóż chodzić na takie
 8     I,  XII  |     pójdę zaraz do domu. Jestem strasznie znużony i taka wstrętna
 9     I,  XIII |        smutkiem zniechęcenia.~- Strasznie pusto w całym domu - powiedział
10     I,  XIII |     zasnąć.~Godziny płynęły tak strasznie wolno, że wydawały mu się
11     I,  XIV  |        wnętrzności i szarpie je strasznie.~Z tego jednego szczegółu
12     I,  XV   |   ciężko z powrotem.~Poczuł się strasznie niedobrze.~Chciał krzyknąć,
13    II,  III  |        będę bardzo, ogromnie... strasznie... nieszczęśliwa, tak jak
14    II,  III  |         Przebacz mi! Ja cię tak strasznie kocham i tak się boję o
15    II,  IV   |        Ja czuję... jak tam jest strasznie cicho... - szeptał chory
16    II,  VII  |     pańską i mówiła, że pan tak strasznie pracuje dnie całe... Nie
17    II,  XI   |       schodach, zrobiło się jej strasznie żal, że może już naprawdę
18    II,  XI   |         Hornem! Ciociu, jaka ja strasznie jestem nieszczęśliwa!~Ale
19    II,  XIV  |         że...~- Za dużo go ma i strasznie przy tym głupia, mam już
20    II,  XV   |        i w nocy.~Czas się wlókł strasznie wolno.~Zegar bił godziny
21    II,  XVI  |       ja mydlę oczy! - wrzasnął strasznie Zajączkowski.~Zawiązała
22    II,  XVI  |      mogę dłużej się tak męczyć strasznie, nie mogę, zabierz mnie,
23    II,  XVII | nienawidzę, a zawsze jest mi go strasznie żal, bo on nie jest szczęśliwym.
24    II,  XX   |      płaczem.~Męczyli się oboje strasznie.~Ona kochała z dawną siłą,
25    II,  XX   |          Godziny płynęły wolno, strasznie wolno.~Otworzył okno i wysunął
26    II,  XXI  |     twarz starca, tak zmienioną strasznie przez śmierć i tak zastygłą
27    II,  XXIII|     krzyki zwycięzców.~Jak jego strasznie nudziło to wszystko!~Z nieopowiedzianą
28    II,  XXIII|        go jak hakiem, i olśniła strasznie bolesnym światłem.~Rozglądał