Tom,  Rozdzial

 1     I,  IX  |       obszernym łonie, pan Józef Jaskólski wszedł.~Był to rodzaj praktykanta
 2     I,  X   |       korytarzu.~Wszedł istotnie Jaskólski, poprzedzany przez Wysockiego,
 3     I,  X   |         poszła za zasłonę, gdzie Jaskólski siedział na pace od węgli
 4     I,  X   | niepokojem na Antosia i doktora.~Jaskólski utkwił zaczerwienione oczy
 5     I,  X   |   Wysocki biegnąc tak szybko, że Jaskólski nie mógł nadążyć.~- Nie
 6     I,  X   |           Żegnam - rzucił krótko Jaskólski i zawrócił do powrotu.~Wysockiemu
 7     I,  X   |         się powstrzymać.~- Panie Jaskólski - zawołał za odchodzącym.~-
 8     I,  X   |       rękę trzy ruble i poszedł. Jaskólski ze łzami oglądał pieniądze
 9     I,  XIV |   prowadził Stach Wilczek.~Józio Jaskólski siedział w drugim pokoju
10     I,  XIV |  Grosglika jako buchalter.~Józio Jaskólski był pomiędzy nimi najmłodszym.
11     I,  XIV |         głos Malinowski. - Józio Jaskólski potrzebuje stu rubli na
12     I,  XV  |  wczorajszej rozmowy z Wysockim.~Jaskólski był dzisiaj bardziej jeszcze
13     I,  XV  |         z rezygnacją.~- Pan jest Jaskólski? - zapytał Karol wchodząc.~-
14     I,  XV  |         panu dyrektorowi, jestem Jaskólski!~Mówił wolno tę sakramentalną
15     I,  XV  |      Żegnam pana! - rzekł twardo Jaskólski i odwrócił się do wyjścia.~-
16     I,  XV  |       niegodna. Zdechnąć z głodu Jaskólski może, ale stróżem u Szwabów
17     I,  XV  | zirytowany Borowiecki wychodząc.~Jaskólski w wielkim rozdrażnieniu
18    II,  III |    maszyny i robił razem z nimi.~Jaskólski, którego od początku budowy
19    II,  III |         do składu cementu, gdzie Jaskólski rezydował, przypatrywał
20    II,  VII |       powiedział mu prosto Józio Jaskólski, gdy się znalazł w przedpokoju.~-
21    II,  IX  | rozmawiać, ale im przerwał Józio Jaskólski.~Chłopak, zapłakany, zaczął
22    II,  X   |          ale nie było go w domu. Jaskólski opatruje ich tymczasem,
23    II,  X   |   świeżych heblowinach i słomie.~Jaskólski przy pomocy robotnika opatrywał
24    II,  X   |        wszystko w swoje ręce, bo Jaskólski więcej wzdychał, niż robił,
25    II,  X   |          Anki i zemdlał.~- Panie Jaskólski, niech go zaniosą do nas,
26    II,  XVI |         z rozpaczy. Wszedł stary Jaskólski i odnalazłszy Karola szepnął
27    II,  XXI |          W kantorze jęczał stary Jaskólski, poparzony przy ogniu, opatrywał
28    II,  XXII|        Wieczorem przyszedł Józio Jaskólski, który od czasu pewnego