Tom,  Rozdzial

 1     I,  III| cichaczem Grosglik, największy bankier łódzki.~Przynieśli mu depeszę,
 2     I,  XI |      nie kobieta! - wykrzyknął bankier i zmusił Trawińskiego, że
 3     I,  XI |       na to - szepnął skromnie bankier. - Proszę panów, jeszcze
 4     I,  XI |  galerii, powinszować! - wołał bankier.~- Co oni będą wiprawiać
 5    II,  II |       Mało pan wiesz - mruknął bankier odsuwając: papiery i naciskając
 6    II,  II |     Szulc spiesznie przyniósł. Bankier przejrzał uważnie i szepnął
 7    II,  II |       Dużo zostawił? - zapytał bankier w przerwie, oglądając sobie
 8    II,  II |        i chciał odchodzić, ale bankier zatrzymał go skinieniem.~-
 9    II,  II |       Szteiman - rzekł poufale bankier wstając. - Usiądź pan trochę,
10    II,  II |     uśmiechnął się ironicznie. Bankier spostrzegł to, usiadł przy
11    II,  II |        i długo patrzył, aż się bankier poruszył niespokojnie, przeszedł
12    II,  II |       jednak weksle i wyszedł.~Bankier wziął się do roboty i przede
13    II,  II |  zaufany.~Wszedł tak cicho, że bankier nie usłyszał, obiegł pokój
14    II,  II |   pomieszany i zestraszony, że bankier zerwał się z krzesła.~-
15    II,  II |    wysłać na Sybir! - krzyczał bankier grożąc pięściami.~- Ja to
16    II,  II |   załatwiony! - zawołał wesoło bankier, odsunął się nieco od biurka,
17    II,  II |     podchwycił znowu Moryc, bo bankier zrobił długą przerwę.~-
18    II,  II |        cofnąć kredyt - szepnął bankier z bolesną miną i udawał
19    II,  VII|  kosztuje taka parada? - pytał bankier Endelmana, który cicho wsunął
20    II,  VII|      zagrać ładnie - tłumaczył bankier córce, którą Nina prosiła
21    II,  XI |        Moryc zapalając cygaro.~Bankier nie usłyszał dobrze czy
22    II,  XI |        pana na długi termin...~Bankier odskoczył, stał chwilę zdumiony,
23    II,  XI |     moje, co? - zapytał zimno.~Bankier oprzytomniał, usiadł i długo
24    II,  XI |   uśmiechał się drwiąco, a gdy bankier uspokoił się nieco, zaczął
25    II,  XI |        wyczerpująco, otwarcie.~Bankier się uspakajał, gładził już
26    II,  XI |         sprytny! - odezwał się bankier i kazał pokryć wełnę oponami.~-
27    II,  XI |       co nie przeszkadzało, że bankier mu przypomniał, aby napisał
28    II,  XI |        panu zakochałem - wołał bankier rozpromieniony, chowając