Tom,  Rozdzial

 1     I,  I   |       gręple, ale teraz nie pojadę. Zimno mi i nie chce mi się.~-
 2     I,  II  |             ustach, a oczy świeciły zimno i rozważnie.~- To przeszło!
 3     I,  III |         abym tylko został - szepnął zimno.~- Dam panu trzy, no, dam
 4     I,  III |         bursz. Borowiecki popatrzył zimno na Storcha i rzekł:~- Dobrze,
 5     I,  III |            to nam szkodzi - szeptał zimno i przyglądał się swoim rękom
 6     I,  V   |       jestem już fertig. Do diabła, zimno mi obrzydliwie.~- Maks! -
 7     I,  V   |           go we trzech - powiedział zimno Borowiecki.~- Czy ja mówię
 8     I,  XII |           się życiem.~Spekulował na zimno, uwodził kobiety na zimno,
 9     I,  XII |           zimno, uwodził kobiety na zimno, bo wypadały mu taniej niż
10     I,  XII |       kochanki, żenił się prawie na zimno, wszystko obliczał i tak
11     I,  XIII|             pan pachciarzem - rzekł zimno Borowiecki oglądając się
12    II,  I   |              szepnął niecierpliwie, zimno przywitał Ankę i znudzonym
13    II,  III |             ton, spojrzała na niego zimno i przeszła szybko, schodząc
14    II,  III |              Ale on spojrzał na nią zimno i ostro i takim ostrym głosem
15    II,  VII |          nie odpowiedział, spojrzał zimno i odwrócił się pogardliwie
16    II,  XI  |             jak się dorobię - mówił zimno Moryc i już odzyskał zupełny
17    II,  XI  |       silniej kij w ręku i spojrzał zimno.~- Panie Blumenfeld, każ
18    II,  XI  |             nie moje, co? - zapytał zimno.~Bankier oprzytomniał, usiadł
19    II,  XIII|        nasycony kroplami, spojrzała zimno na siostrę i nie zauważywszy
20    II,  XIII|        zrobienia - powiedział stary zimno.~- Przyszedłem właśnie w
21    II,  XV  |         wieczorem, ale mu przerwała zimno i dosyć wyniośle:~- Dlaczego
22    II,  XV  |          biorąc kapelusz powiedział zimno:~- Jadę do Kurowa, może
23    II,  XIX |         deszcz, mroziło przejmujące zimno.~W alei, prowadzącej do
24    II,  XIX | niewysłowione.~Pożegnał towarzyszów zimno, bo nie mógł w tej chwili
25    II,  XIX |             do wiosny.~W izbie było zimno, wilgotno i bardzo pusto,
26    II,  XXI |        Dobrze! - odpowiedział Karol zimno - dawno przecież myślał,