Tom, Rozdzial
1 I, II | chyba. Dlatego, że ja całą duszą nienawidzę zarówno fabryk,
2 I, V | Jego miękka, prawie kobieca dusza rozpływała się w tysiącznych
3 I, V | obciągał surduta, tylko całą duszą pił tę słodką, namiętną,
4 I, VI | to czasem nie nazywa się duszą - powiedziała wesoło, wyskakując
5 I, VIII | rozkoszowała całą swoją duszą znudzoną, nie zwracając
6 I, IX | na wszystko, co piękne, z duszą mimozy, czuła się dopiero
7 I, IX | kochał bowiem ojca całą duszą.~- Kiedyż pojedziesz?~-
8 I, X | rzeczywistości, przeniósł się duszą do tej wsi ukochanej, za
9 I, X | dręczyło.~Jej pełna tkliwości dusza łaknęła takiej pieszczoty,
10 I, XIII | turkotów ulicznych, ale dusza ześlizgiwała się bezwładnie
11 I, XIV | całą swoją entuzjastyczną duszą.~Nie chciał pamiętać, że
12 I, XIV | milionów.~Jego sucha semicka dusza tonęła w tych cyfrach i
13 I, XIV | milionerów i czcił ich całą duszą; z zachwytem niekłamanym
14 I, XIV | pokupował instrumenta. ale duszą tych biesiad muzycznych
15 I, XIV | chociaż nienawidził całą duszą tę maszynę, którą od roku
16 I, XVI | wszystkich, ten mocarz, ta dusza Łodzi i jej duma! ten przeklinany
17 II, I | wyruszenia w pole, to ich dusza, która rządzi.~- Nie, panie
18 II, I | rządzi.~- Nie, panie Adamie, duszą państw jest sprawiedliwość,
19 II, IV | siedział, i utonął całą duszą w tych przerażających głębiach,
20 II, VI | całą wdzięczną, chłopską duszą.~- O, mój panie dobry, o,
21 II, VII | Dla nich pojęcia: miłość, dusza... piękno... dobro... i
22 II, VII | postanowiła.~Kochała całą duszą Wysockiego, ale przeczuwała
23 II, XIII | ustami, jakby coś mówiła z duszą własną lub ze wspomnieniami. -
24 II, XV | jej prosta i szlachetna dusza oburzała się do głębi na
25 II, XXI | jakąś improwizację, a całą duszą, resztkami świadomości chwiała
26 II, XXIII| jakby do walki, zwłaszcza z duszą, która mu zaczynała odpowiadać
|