Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |       szukał jej rąk, schowała je głęboko pod rotundę.~Nie odpowiedziała
 2     I,  III  |     szepnął bardzo cicho i bardzo głęboko:~- Lucy! Lucy!~Wstrząsnęła
 3     I,  IV   |           do stajni. Wiatr huczał głęboko i zamiatał kałuże z taką
 4     I,  V    |        się serdecznie, zadowolony głęboko ze słów Moryca.~- To co
 5     I,  V    |            co?~- Świnia - zawołał głęboko dotknięty Maks, uderzając
 6     I,  V    |       długi nos wsadził w kwiaty, głęboko oddychając ich zapachem.~
 7     I,  V    |              Znać, że pan kochasz głęboko - szepnął.~- Kocham, kocham
 8     I,  IX   | przyrumienionego masła, wzdychała głęboko.~- Dziadziu, lalkę noga
 9     I,  XII  |         punkciki, które stanowiły głęboko obsadzone oczy. świeciły
10     I,  XIII |     zupełnie obojętnym dzisiaj.~A głęboko pod linią świadomości, poprzez
11     I,  XIV  |       jego małe niebieskie oczki, głęboko schowane, zamigotały gniewem,
12     I,  XVI  |           wysokimi murami huczały głęboko.~- Jak to, wiedziałeś i
13    II,  III  |       sztuczną; Maks zaś odczuwał głęboko, zwalał winę na niego i
14    II,  III  |          się prowadzić.~Ujęli się głęboko pod ramiona i szli tak przyciśnięci
15    II,  III  |      tobie! - zawołała szczerze i głęboko.~- Czy w domu spotkała cię
16    II,  IV   |       zęby i bure oczy zapadły~mu głęboko pod brwi krzaczaste i rzucały
17    II,  VI   |           mówił Stanisław, kładąc głęboko ręce w kieszenie spodni
18    II,  IX   |     skroni i rąk zimnych, zajrzał głęboko po raz ostatni w jej oczy
19    II,  X    |          Mullerowskich.~Odetchnął głęboko i zakaszlał się gwałtownie,
20    II,  X    |          na niedolę ludzką.~To ją głęboko zabolało, spoglądała na
21    II,  XI   |          obu rękach, ale nie pił, głęboko zamyślony.~- To znaczy pieniądze?~-
22    II,  XV   |     martwe, czarne, smutne, jakby głęboko zamyślone i pochylały się
23    II,  XV   |      doczekawszy się odpowiedzi i głęboko tym zmartwiony, wyszedł.~
24    II,  XXII |            Spojrzeli sobie w oczy głęboko.~Karol nie mógł znieść jej
25    II,  XXIII|        spostrzegał nikogo, bo był głęboko znudzony długością ceremonii