Tom,  Rozdzial

501    II,  III  |             miał już tego dosyć; już mu się sprzykrzyły i te schadzki
502    II,  III  |           miłość nudziła go, bo była mu zupełnie obojętną i zabierała
503    II,  III  |               że ona nie nastręczała mu powodów.~Stołował się u
504    II,  III  |              daję, że nie!~Obejrzała mu starannie twarz.~Pocałował
505    II,  III  |     pocałował ją w rękę.~Przycisnęła mu głowę do piersi i pogłaskała,
506    II,  III  |        bardziej i zgarbił się, twarz mu sczerniała i pocięła się
507    II,  III  |            znajomych starych, którzy mu radzili przerobić fabrykę
508    II,  III  |               jak niektórzy. chcieli mu pomóc kredytem lub gotówką.~
509    II,  III  | roztrzęsionym głosem i głowa trzęsła mu się ze wzruszenia.~- Powiedziałem
510    II,  III  |             piękną chimerę, która by mu czyniła znośniejszym to
511    II,  III  |       irytował ten protest i wydawał mu się śmiesznym.~- Mój syn
512    II,  III  |         prosiłam - zaczęła ściskając mu silnie rękę.~- Muszę się
513    II,  III  |         dopędziła go Kama, zastąpiła mu drogę i zdyszanym, niespokojnym
514    II,  III  |             się naprzód, jakby chcąc mu paść w ramiona, ale nagle
515    II,  III  |         boleśniejszy blask wydobywał mu się spod przymkniętych powiek.~
516    II,  III  |    zobaczywszy go przy sobie rzuciła mu się na szyję, na nic nie
517    II,  III  |             Lucy co chwila zaglądała mu w oczy, przyciskała się
518    II,  III  |          postanowienia zerwania; żal mu było stracić nabrzmiałe
519    II,  III  |              paliły pocałunkami, żal mu było spojrzeń i oddechów
520    II,  III  |             oddechów gorących, które mu paliły twarz, i tych szeptów
521    II,  III  |            jeszcze tej goryczy, jaką mu wlało w duszę spotka-nie
522    II,  III  |              z uniesieniem.~Oddawała mu pocałunki tak długo, mocno
523    II,  III  |              na pół omdlała obsunęła mu się w ramiona.~- Karl, umieram,
524    II,  III  |            się ze mną rozwiedzie, bo mu wstyd przed swoimi za mnie.
525    II,  III  |           stracić na zawsze, rzuciła mu się w ramiona, oplątywała
526    II,  IV   |         pogniewał się z ojcem, który mu wstrzymał pensję, chcąc
527    II,  IV   |              to na ostatek.~Przyszło mu na myśl dowiedzieć się u
528    II,  IV   |               zapytał Horn ściskając mu wyschniętą, suchotniczą
529    II,  IV   |          odpowiedziała tylko chciała mu się wyrwać z rąk i uciekać
530    II,  IV   |          objęła go ramionami, ukryła mu twarz na piersiach i jak
531    II,  IV   |              i zielone oczy błysnęły mu takim tonem jak szmelcowana
532    II,  IV   |            się pokaże... Horn chciał mu tłumaczyć, ale Adam nie
533    II,  IV   |     rozstawali przed bramą, uścisnął mu silnie rękę i pobiegł do
534    II,  IV   |             gardłem.~- Kessler!~Zęby mu się wyszczerzyły jakby do
535    II,  IV   |               Tak, ale on mój! Niech mu ojciec da spokój - zaczął
536    II,  IV   |             zęby i bure oczy zapadły~mu głęboko pod brwi krzaczaste
537    II,  IV   |              pomiędzy trzęsącymi się mu rami.~Przez małe zakurzone
538    II,  V    |         tanio, czekał, nie spieszyło mu się. Cudem się dowiedziałem,
539    II,  V    |             i administracji podniosą mu się w dwójnasób. Pijecie
540    II,  V    |          przeliczać pieniądze, jakie mu drugie kobiety oddawały.~
541    II,  V    |        Wilczek spiesznie zagradzając mu sobą drzwi, spąsowiał od
542    II,  V    |            spokojnie.~Horn popatrzył mu prosto w oczy i nie zdejmując
543    II,  V    |       rozleje się po Łodzi i zamknie mu drzwi w "kolonii" i w kilku
544    II,  V    |        słuchał Wilczka, przedstawiał mu się teraz zupełnie inaczej,
545    II,  V    |            mogąc ukryć radości, jaką mu sprawiła wizyta Grunspana.~
546    II,  V    |        Maleńkie czarne oczki biegały mu ustawicznie po izbie i wybiegały
547    II,  V    |      spiesznie szedł przez ogród, aż mu poły chałata fruwały jak
548    II,  VI   |         osobna.~Najstarsi potakiwali mu półsłówkami, młodsi - tępym,
549    II,  VI   |             rubli. Czy uważa pan, że mu pomogła ta woda? - zapytał
550    II,  VI   |            wyjazdu na wieś.~- Trzeba mu było gorąco polecić wyjazd
551    II,  VI   |            mówił Stanisław i odebrał mu kapelusz, posadził prawie
552    II,  VI   |    odprowadził go do drzwi i ścisnął mu bardzo mocno rękę na pożegnanie.~-
553    II,  VI   |             rękę na pożegnanie.~- Ty mu daj spokój, Stanisław, to
554    II,  VI   |   przerzedzone mocno włosy oblepiały mu suchą, spiczastą głowę mchem
555    II,  VI   |        miejsca pan szuka? - przerwał mu Stanisław.~- Nie przeszkadzaj
556    II,  VI   |        potrzebować ludzi... - radził mu życzliwie na pożegnanie,
557    II,  VI   |              wychowawców?... Mogliby mu dać jakie miejsce w dyplomacji -
558    II,  VI   |           może dać pięćdziesiąt, jak mu się tak spodoba! a ja nie
559    II,  VI   |     grzecznym dla niego, że odstąpił mu swój fotel, a Stanisław
560    II,  VI   |          fotel, a Stanisław podsunął mu cygaro i sam podawał ogień.~
561    II,  VI   |               Był spokojny, ale usta mu drgały w powstrzymywanym
562    II,  VI   |              ale niepokonany ból, co mu gryzł duszę i wił się po
563    II,  VI   |            świst transmisji rozlegał mu się ze wszystkich stron
564    II,  VI   |        mówcie o tym nikomu.~Uścisnął mu dłoń rozpalonymi rękami
565    II,  VI   |        wstydu i żałości.~Horn chciał mu powiedzieć jakie słowo pociechy,
566    II,  VI   |  przymglonymi radością oczami, serce mu drżało ze wzruszenia, chciał
567    II,  VI   |              co innego i przepełniło mu duszę dziwnie przejmującym
568    II,  VI   |           które z chrzęstem kłaniało mu się do nóg i sypało rdzawe
569    II,  VI   |     trzepoczące skrzydła, aż zginęły mu w przestrzeni, i szedł pełen
570    II,  VI   |             wiedząc, gdzie idzie, aż mu zastąpiła drogę niska, na
571    II,  VI   |                szepnął ciszej i oczy mu pokryła mgła wilgotna. -
572    II,  VI   |              prędko Wysocki i zaczął mu odwijać z nóg łachmany pomimo
573    II,  VI   |               tylko piersi podnosiły mu się coraz wyżej, tylko wielkie
574    II,  VI   |             wielkie łkanie zapychało mu gardło i trzęsło całym kadłubem.~
575    II,  VI   |        zabronił się poruszać, obtarł mu twarz z łez, przygładził
576    II,  VI   |             patrzył za nim dotąd, aż mu zniknął wśród zbóż, obejrzał
577    II,  VII  |             a nie patrzeć. Zasłoniła mu sobą drzwi.~Ale w tej chwili
578    II,  VII  |         ksiądz Liberat umarł.~- Czas mu było już od dawna. Stary
579    II,  VII  |        Papież to firma.~Kurowski nie mu nie odpowiedział, bo odszedł
580    II,  VII  |             naciskiem Horn, przyszła mu bowiem na myśl Zośka Malinowska
581    II,  VII  |         wywodom Wysockiego, że twarz mu pobladła i sieć delikatnych
582    II,  VII  |             gorąco, błagalnie, a gdy mu nie odpowiadała oglądając
583    II,  VII  |          obok Maksa Bauma, nie mogła mu podpowiadać, więc wybełkotał
584    II,  VII  |         obserwować, bo lokaj szepnął mu do ucha po cichu, że ktoś
585    II,  VII  |           Matka umiera! - powiedział mu prosto Józio Jaskólski,
586    II,  VII  |      onieśmielony, drżący, powtórzył mu raz jeszcze wiadomość i
587    II,  VIII |           drwiąco Kurowski ściskając mu rękę. - Ale są lepsi od
588    II,  VIII |             nad sobą, ale nie podała mu ręki do pocałowania i wyszła.~
589    II,  VIII |        wiedziała również, że wypowie mu wszystko, całą miłość swoją.~
590    II,  VIII |         powiedz? - pytała obcierając mu spocone czoło chustką.~Zaczął
591    II,  VIII |              słodko i nie pozwalając mu przemówić objęła go ramionami
592    II,  VIII |          przyszłości, nie przerywała mu, piła pełną piersią upojenie,
593    II,  VIII |               smętnym uśmiechem, ale mu nie przeczyła, tylko chwilami
594    II,  VIII |              sił i odwagi powiedzieć mu teraz, że jego żoną być
595    II,  VIII |            niego z rozpaczą, rzucana mu się w ramiona i zwarci uściskiem,
596    II,  VIII |       wybuchnąć rozpaczą, nie rzucić mu się do nóg i żebrać, aby
597    II,  IX   |       zadowolony z projektu Anki, bo mu się spać chciało.~- A propos
598    II,  IX   |             w żonę; ani jeden muskuł mu nie drgał, ani jedna łza
599    II,  IX   |             jeszcze Maks i duszę tak mu skręciła żałość, że wybuchnął
600    II,  X    |             go w zębach, tytko futro mu się zasypało, ale się wyrwał
601    II,  X    |        zwykłą porywczością chlusnęła mu szklankę wody w oczy, za
602    II,  X    |           dajta! - krzyczał.~Zaczęła mu tłumaczyć i uspakajać, ale
603    II,  X    |           złośliwa ironia zamigotała mu w oczach.~- On ma trzy żebra
604    II,  X    |         gniewa na mnie? - i patrzyła mu prosząco w oczy.~- Dobranoc
605    II,  X    |          dawnego mieszkania, chociaż mu było bardzo niewygodnie
606    II,  X    |             przy takim kłopocie, kto mu dowiedzie? - szepnął Moryc
607    II,  X    |              dostaw. Maszynę popsuli mu robotnicy, narażając na
608    II,  X    |           żal do niej.~Przeszkadzała mu.~- Moryc! - zawołał przez
609    II,  X    |            zdradzić z radością, jaką mu sprawił ten interes, a gdy
610    II,  X    |            spojrzał na drzwi. Wydało mu się, że usłyszał kroki wielu
611    II,  X    |           notach i rachunkach, które mu skopiował jego człowiek,
612    II,  X    |         dobrze znał Moryca, aby mógł mu ufać.~A zresztą ta bezinteresowność
613    II,  X    |              a z jaką Moryc narzucał mu się od pewnego czasu, zastanawiała
614    II,  X    |             robić u siebie, ale było mu to dotychczas obojętnym,
615    II,  X    |              tysięcy rubli wkładu da mu dziesięć tysięcy procentu,
616    II,  X    |          postanowienia.~Nie przesądy mu przeszkadzały do ujawnienia
617    II,  X    |              im sprzedać place, byle mu pozostawili fabrykę samą.
618    II,  XI   |        dobroduszny wyraz.~- Nie dziw mu się, jest zgnębiony sprawami
619    II,  XI   |            sprawami ojca.~- Radziłem mu dobrze; wziąć starego pod
620    II,  XI   |            go nawet zmarnować, jeśli mu się tak podoba.~- On jest
621    II,  XI   |         wciskał binokle na nos, ręce mu drżały, a upał, jaki się
622    II,  XI   |           utrzymać laski, wylatywała mu kilka razy z rąk.~- Wyglądasz,
623    II,  XI   |      uspakajał się, na chwilę wracał mu swobodny wyraz twarzy i
624    II,  XI   |              i słuchając myśli, jaka mu przyszła w tej chwili, kupił
625    II,  XI   |          usiadł przy nim, powiedział mu cicho:~- Wiem, gdzie ona
626    II,  XI   |      Stefania.~- Tak. Niedawno stało mu się nieszczęście, spaliła
627    II,  XI   |            się nieszczęście, spaliła mu się fabryka, biedny człowiek,
628    II,  XI   |             nas - wołała Kama robiąc mu miejsce.~- Ja chcę się pana
629    II,  XI   |             niezadowolony, bo radził mu przyciskać Grunspana wtedy,
630    II,  XI   |          uradowany Wilczek ściskając mu ręce.~- Tylko mam z panem
631    II,  XI   |             to wydrukowane!~Podsunął mu gazetę.~- Cóż nasza wełna? -
632    II,  XI   |             nie podsłuchuje, i mówił mu do ucha: - Jego wczoraj
633    II,  XI   |           darmo! Jak kto ma pech, to mu i ogień zdechł...~- Nic
634    II,  XI   |              i ogień zdechł...~- Nic mu się nie stanie, Grosman
635    II,  XI   |               chociaż serce uderzyło mu mocniej.~- Przyślij mi pan
636    II,  XI   |     bezsilnej wściekłości i żalu, aż mu łzy zaszkliły się w oczach.~-
637    II,  XI   |              nieco, zaczął opowiadać mu swoje plany:~- Ja mam trzydzieści
638    II,  XI   |            lichwiarskim kredytem, ja mu dam pieniądze... a przy
639    II,  XI   |             znowu, uprzejmie podając mu cygaro.~- Mądry człowiek,
640    II,  XI   |            przeszkadzało, że bankier mu przypomniał, aby napisał
641    II,  XI   |          tłumaczył się Stach, skinął mu głową, rzucił jakiś znak
642    II,  XII  |            Wszedł do sklepu; podobał mu się bardzo pierścionek z
643    II,  XII  |     seme-stry, a przecież dzisiaj to mu nic nie przeszkadza w robieniu
644    II,  XII  |        Rozmyślał uśmiechając się, bo mu się przypomniała przestraszona
645    II,  XII  |              mówił Kessler ściskając mu rękę.~- Interes?~- Chciałem
646    II,  XII  |              wiesz, nasz chemik, ale mu szczerze odradziłem.~- Wejdźmy
647    II,  XII  |           czapki przed Kesslerem ani mu nawet głową nie kiwnął,
648    II,  XII  |         spiesznie wyszedł, bo bardzo mu się nie podobał głos Malinowskiego
649    II,  XII  |           trochę kły szczerzy, muszę mu dać nogą w zęby - szepnął
650    II,  XIII |    szlachetną linię głowy i czuł, że mu serce bije szybciej, że
651    II,  XIII |           powiedziałeś, Albert! Damy mu całe dwadzieścia! No, dosyć
652    II,  XIII |         chciał jeszcze próbować, czy mu się nie uda co więcej wycisnąć.~-
653    II,  XIII |             przeciągle, przypatrując mu się uważnie.~- Właściwie
654    II,  XIII |             o sobie i o tym, jak ona mu się bardzo i dawno podoba.~
655    II,  XIII |          szalone pragnienie rzucenia mu się na szyję, całowania.
656    II,  XIII |              monotonnie.~Nie wyrwała mu ręki, gdy ją całował, nie
657    II,  XIII |       pieniędzy nie miał, ale chciał mu zrobić przykrość.~- Bierz!
658    II,  XIII |            jakiś mularz przykładając mu pięść do nosa.~Moryc cofnął
659    II,  XIII |              oddalić natychmiast, bo mu ubliżył.~- Daj pokój, Moryc,
660    II,  XIII |            jego pieniądze, potrzebne mu były koniecznie.~- Ile razy
661    II,  XIII |              pomimo przykrości, jaką mu Karol zrobił wspominając
662    II,  XIV  |        szepnął wciskając binokle, bo mu się bardzo podobała.~- Nic
663    II,  XIV  |           zawsze - rzucił ciszej, bo mu przyszła na myśl Mela i
664    II,  XIV  |            bardzo wdzięczną nalewała mu wino - zazdrość nim owładnęła.~
665    II,  XV   |         sobie wyrzuty, że nie umiała mu być uspokojeniem, że nie
666    II,  XV   |             Bauma.~- Cóż, nie lepiej mu?~- Pan Baum powiada, że
667    II,  XV   |             Pan Baum powiada, że nic mu nie jest, że jest zupełnie
668    II,  XV   |     szczegóły wizyty, Anka opisywała mu wszystko z drobiazgowością
669    II,  XV   |      szczęściu z nim; to samo mówiła mu Lucy przed godziną, bo od
670    II,  XV   |        słuchał głosu Anki, a zdawało mu się, że to mówi kto inny,
671    II,  XV   |         szelesty ich sukien, zdawało mu się, że widzi blade profile,
672    II,  XV   |             i zarumienił, wyciągnęła mu z kieszeni na piersiach
673    II,  XV   |             nią stawały.~- Nie stanę mu pewnie na drodze do szczęścia -
674    II,  XV   |           stary ze smutkiem i zaczął mu robić delikatne wymówki
675    II,  XV   |          może źle zrobiła sprawiając mu przykrość.~- Czy tutaj zostaniemy? -
676    II,  XV   |              postanowiła opowiedzieć mu wszystkie swoje udręczenia
677    II,  XV   |                 gdyby...~- Gdybym ja mu nie stała na przeszkodzie -
678    II,  XV   |              Nie, dziękuję, ja muszę mu powiedzieć o tym. Może ciocia
679    II,  XV   |      dlaczego nie był wieczorem, ale mu przerwała zimno i dosyć
680    II,  XV   |             razem z tym słowem rzuci mu się w ramiona, że wybuchnie
681    II,  XV   |             tymczasem, ponieważ było mu źle w domu, bywał bardzo
682    II,  XVI  |   nieproszony, przywlókł się, życzył mu szczęścia i radosnym wzrokiem
683    II,  XVI  |         spowszedniały - odpowiedział mu Karol i poszli razem do
684    II,  XVI  |           dawnym zwyczajem, ponieważ mu karta szła dobrze, bił nogą
685    II,  XVI  |       wymyślania Zajączkowskiego, bo mu bardzo zabawnym wydawał
686    II,  XVI  |          przez sąsiedni pokój, oddał mu karty i wyszedł za Anką,
687    II,  XVI  |           odnalazłszy Karola szepnął mu do ucha, że ktoś czeka na
688    II,  XVI  |              dziwnym uczuciem zabiło mu serce. - Zaraz przyjdę,
689    II,  XVI  |          wszedł, nie przyjął podanej mu ręki, nie rzekł zwykłych
690    II,  XVI  |           była zbyt bliska, podsunął mu krzesło i rzekł wolno:~-
691    II,  XVI  |              nie będę mógł poświęcić mu tyle czasu, ile bym chciał,
692    II,  XVI  |            spojrzeniem Zukera, które mu przewiercało wnętrzności.~
693    II,  XVI  |         rzekł niepewnie, bo przyszło mu na myśl, że może Lucy wyznała
694    II,  XVI  |             z trudem, urywanie, głos mu się trząsł, łamał, rwał,
695    II,  XVI  |            nim, a spotkawszy, wsunął mu list w rękę i zapowiedział,
696    II,  XVI  |         podnosząc rękę do góry.~Głos mu zadrżał takim akcentem prawdy,
697    II,  XVI  |      przyjacielem do śmierci!~Rzucił mu się na szyję, wycałował
698    II,  XVI  |        okręcając go sobą, pokrywając mu twarz pocałunkami. Tak bardzo
699    II,  XVI  |              już tego dosyć, ale żal mu się jej zrobiło, bo doskonale
700    II,  XVI  |          nasze dziecko... - szeptała mu do ucha. - Karl - zawołała
701    II,  XVI  |         traciła przytomność.~Rzuciła mu się na piersi, obejmowała
702    II,  XVI  |         płaczem i boleścią, położyła mu głowę na piersiach i trzymając
703    II,  XVII |        opatrzone ich firmą, sprawiły mu taką radość, ze czuł się
704    II,  XVII |          Przy tym obliczył, że gdyby mu nawet szło najlepiej to
705    II,  XVII |             i cichej rezygnacji.~Żal mu jej było. A Anka?~Anka była
706    II,  XVII |            nieraz kaprysy. Czytywała mu książki i musiała wymyślać
707    II,  XVII |           wyjść za niego, bo popsuję mu jego karierę, on musi się
708    II,  XVII |           dojść. A przecież nie mogę mu być zawadą i... nie będę.~-
709    II,  XVIII|            Zamilkł i pił wino, które mu Kurowski nalewał skwapliwie.~-
710    II,  XVIII|            Kurowski, znowu dolewając mu wina.~- Wszystko mi jedno,
711    II,  XVIII|           patrzył, aż serce wezbrało mu współczuciem i zdrój boskich
712    II,  XVIII|             macał się po bokach, czy mu nie wyrastają skrzydła anioła."~"
713    II,  XVIII|             krzesła, rumieniec oblał mu twarz, ale rumieniec nagłej,
714    II,  XVIII|          radości. Miał ochotę rzucić mu się na szyję, ale rychło
715    II,  XVIII|             Dobranoc.~Kurowski podał mu rękę i patrzył za nim z
716    II,  XIX  |              list do mnie, więc chcę mu dać odpowiedź osobiście.~
717    II,  XIX  |             Malinowski! - zakrzyczał mu już nad uchem Kessler.~Malinowski
718    II,  XIX  |           drzwi.~Malinowski zastąpił mu drogę i szepnął cicho, bardzo
719    II,  XIX  |              ci tylko za nią...~Oczy mu strzeliły mocnym stalowym
720    II,  XIX  |           ale mnie okpił! Nie daruję mu tego do śmierci! - postawił
721    II,  XIX  |   pięćdziesiąt tysięcy, bo plac jest mu koniecznie potrzebny! Pomyślcie
722    II,  XIX  |     wściekłość, jaka go dławiła.~Już mu nie chodziło o pieniądze,
723    II,  XIX  |            wpośród życzliwych będzie mu lepiej.~Siedział właśnie
724    II,  XIX  |              fabrykantowi.~Przysiągł mu zemstę i szukał sposobności.
725    II,  XIX  |           patrzyła na niego.~Popsuło mu humor to przypomnienie,
726    II,  XIX  |                mówiła Anka nalewając mu herbaty.~- A powiedz no
727    II,  XX   |             jej i kaprysy. Wymawiała mu przy każdym spotkaniu, że
728    II,  XX   |        śmierci, a kończyła rzucaniem mu się w ramiona i namiętnymi
729    II,  XX   |            jeszcze nie wyjeżdżał, bo mu już brakować zaczynało sił
730    II,  XX   |         ciągle bezwiednie dźwięczało mu w mózgu:~- Fabryka się pali!~
731    II,  XX   |             złowrogie cyfry wyłaziły mu z głębin mózgu i migotały
732    II,  XX   |              widział płomienie żrące mu jego pracę, słyszał wrzaski
733    II,  XX   |       śniegiem przestrzenie okręcały mu duszę szarością i smutkiem.~
734    II,  XXI  |            Ani jeden nerw nie drgnął mu żalem; zdenerwowanie, wszystkie
735    II,  XXI  |         patrzył coraz zimniej, twarz mu się powlekała surowością,
736    II,  XXI  |               nachylił się i szepnął mu bardzo cicho do ucha:~-
737    II,  XXI  |            na pół żywa! - powiedział mu Wysocki.~Borowiecki, który
738    II,  XXI  |          przypomnienie ojca ścisnęło mu serce jakby obręczą.~Poszedł
739    II,  XXI  |       jakiejś męce, która pokrzywiła mu rysy, że zadrżał z przerażenia.~
740    II,  XXI  |          zupełnie, ale i przeniknęło mu serce dziwnym smutkiem,
741    II,  XXI  |             potrzeba gotówki!~Zaczął mu z wielką skwapliwością opowiadać
742    II,  XXI  |         tłumaczył się gorąco, rzucił mu się w końcu na szyję.~-
743    II,  XXI  |              tym projektem, otworzył mu drzwi.~- Masz moją odpowiedź!
744    II,  XXI  |           rezultacie nie pozostawało mu nic.~Pójdzie znowu do służby,
745    II,  XXI  |             nogach, ale zaraz prosto mu oświadczył, że i on wycofuje
746    II,  XXI  |         zapełniły jego oczy i zalały mu duszę straszną goryczą.~
747    II,  XXI  |              odczuwał jego stan, już mu zresztą opowiedzieli robotnicy,
748    II,  XXI  | zabezpieczenia jego kapitał: rysował mu swoje położenie materialne
749    II,  XXII |             ale w tych dniach zwrócę mu pierścionek i słowo. To
750    II,  XXII |              później pożar zrujnował mu zupełnie pustą już wprawdzie
751    II,  XXII |          ukrywana miłość przejmowała mu serce taką radością i rozczuleniem,
752    II,  XXII |             upokarzający wstyd palił mu serce.~Nie mógł znieść jej
753    II,  XXIII|          gości pod ramię i pokazywał mu z dumą salony.~- Panie Kurowski,
754    II,  XXIII|           Maks je sobie zrobi, jeśli mu ich Wilczek nie wydrze.~-
755    II,  XXIII|            może zrobi majątek, jeśli mu pan nie zabierze go sprzed
756    II,  XXIII|            zaczynał uczuwać, że jest mu źle i że jest bardzo, bardzo
757    II,  XXIII|              również nie żył, brakło mu przede wszystkim czasu,
758    II,  XXIII|              antagonizmów.~Pozostało mu tylko kilku najbliższych.
759    II,  XXIII|           unikał, bo tamten nie mógł mu darować Anki i przy każdej
760    II,  XXIII|              Weltem żyć nie mógł, bo mu obrzydł zupełnie.~Z Maksem
761    II,  XXIII|         Kurowski, za Ankę i nie mógł mu tego zapomnieć.~Ale Borowiecki
762    II,  XXIII|          wiedział jeszcze dobrze, co mu jest!~Wiedział tylko, że
763    II,  XXIII|              mając, że miliony dadzą mu nadzwyczajne, ekstatyczne
764    II,  XXIII|               myślał teraz. Tak, cóż mu dało to królestwo?~Znużenie
765    II,  XXIII|         która coraz silniej ściskała mu duszę.~Ach! a tam, za oknami
766    II,  XXIII|               nie dośćże już zabrały mu sił, życia; nie dośćże mu
767    II,  XXIII|            mu sił, życia; nie dośćże mu już ciężą te złote kajdany!~-
768    II,  XXIII|          spojrzał.~- Anka! - wyrwało mu się z piersi i bezwiednie
769    II,  XXIII|  odpowiedział prędko i szorstko; tak mu serce biło gwałtownie, że
770    II,  XXIII|        gwałtowny potok goryczy, jaki mu się wyrwał z serca, bo spostrzegł,
771    II,  XXIII|               taki dziki żal uwiesił mu się ostrymi kłami u serca,
772    II,  XXIII|           Drżał ze wzruszenia, duszę mu obsiadły mary przypomnień,
773    II,  XXIII|           głębin serca, i przesunęły mu się przez mózg w obrazach
774    II,  XXIII|        jakieś zaczyny myśli wirowały mu pod czaszką i zatapiały
775    II,  XXIII|            otomany, ta myśl wyłoniła mu się z ciemnej pracy mózgu
776    II,  XXIII|             zwłaszcza z duszą, która mu zaczynała odpowiadać przypomnieniami
777    II,  XXIII|             wstydu, poniżenia zalała mu serce.~Poświęcił wszystko
778    II,  XXIII|         tylko dla siebie - nie wolno mu tego pod grozą własnego
779    II,  XXIII|       prosząc o wskazówki, potrzebne mu do założenia ochrony dla
780    II,  XXIII|              głęboka zmarszczka ryła mu się przez czoło, a na twarzy