Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |           którym tylko świecił się jakoś dziwnie Budda, a nad nim
 2     I,  IV   |       usilnym do siebie, z których jakoś nigdy nie korzystał. Bywała
 3     I,  VIII |     oślizgłym gruncie.~Las szumiał jakoś smutnie i głucho i trząsł
 4     I,  VIII |          Łapińskiej.~- Spóźnia się jakoś dzisiaj - szepnęła.~- Przyjdzie
 5     I,  XI   |         przyjęciu bratowej?~- Tak, jakoś nigdy przedtem nie mogłem
 6     I,  XII  |           A nie chcesz?~- Nie mogę jakoś. Pomińmy to, jesteś jakiś
 7     I,  XII  |            rzadki gość! - bełkotał jakoś niewyraźnie i rybie martwe
 8     I,  XII  |         nic.~- Wszyscy dzisiaj tak jakoś oplątani... - bełkotał Bum-Bum. -
 9     I,  XIV  |           już wytrzymać w fabryce, jakoś się tam wykpiłem od południa
10    II,  I    |          potem zrobiliśmy spółkę i jakoś tam idzie.~- A cóż się stało
11    II,  VI   |           kilka fakultetów, ale że jakoś nie mogłem dobrać sobie
12    II,  VI   |        mnie mogła porwać, więc tak jakoś mi zeszło... - tłumaczył
13    II,  IX   |  Przyszedłem na śniadanie, ale tak jakoś zeszło do obiadu, a po obiedzie
14    II,  XII  |            do pana... – powiedział jakoś cicho stary posuwając się
15    II,  XVI  |            rachunki.~- Odbijemy to jakoś na nich. .Nie sprzeczaj
16    II,  XVI  | odpowiedział Moryc uśmiechając się jakoś dziwnie.~- Ręczę ci, że
17    II,  XVI  |          Zuker, Zuker! - powtórzył jakoś trwożnie i dziwnym uczuciem
18    II,  XVII |            przy panu Adamie, który jakoś w pierwszych dniach listopada
19    II,  XVIII|            Podniósł się, popatrzył jakoś dziwnie, jakby z pewnym
20    II,  XIX  |         szeptał wolno i bezwiednie jakoś zwolnił ucisk palców. Wtedy
21    II,  XIX  |          niego rękę, którą Wilczek jakoś bezwiednie, dawnym zwyczajem,
22    II,  XXI  |               mruknął chory, który jakoś niespokojnie nastawiał uszów