Tom,  Rozdzial

 1     I,  I   |        jak smoła brodę i szepnął drwiąco:~- Nie gadaj, Maks głupstw.
 2     I,  II  |          w końcu ożeni - szepnął drwiąco.~- Może byś pan przyszedł
 3     I,  II  |         dobrą zapłatą - dorzucił drwiąco, bo jego gniewny nastrój
 4     I,  III |       nie operuje - odpowiedział drwiąco.~- Ładnie Łódź trzeszczy.~-
 5     I,  V   |          kwiaty."~Uśmiechnął się drwiąco, bo kwiaty owe dostał od
 6     I,  V   |          Mikado? - zapytał Karol drwiąco.~- Mówi pan o dawnej przeszłości,
 7     I,  VI  |          na tym zarobię - myślał drwiąco i wszedł do cukierni narożnej,
 8     I,  VI  |        żebrzącej.~Moryc spojrzał drwiąco, ale sam prędko wydobył
 9     I,  VII |            powiedziała cierpko a drwiąco.~- Róża! - szepnęła Mela
10     I,  VII |          grubszy posag - rzuciła drwiąco.~- Kiedy to takie nudne!
11     I,  VII | człowieczeństwo wychodzi - wołał drwiąco Bernard, który przez cały
12     I,  IX  |          zamilkł i uśmiechał się drwiąco, ale w oczach miał wilgotne
13     I,  XI  |        Niczego? - zapytał trochę drwiąco.~- Przynajmniej bliźnich
14    II,  VII |       Polek - odpowiedział Karol drwiąco i odszedł, przywoływany
15    II,  VIII|    Dziękuję, dziękuję! - szepnął drwiąco Kurowski ściskając mu rękę. -
16    II,  IX  |       kogo stać na to? - szepnął drwiąco Moryc.~Wołu tylko nie stać
17    II,  XI  |    doktora?~Moryc uśmiechnął się drwiąco z jego wystraszonej miny.~-
18    II,  XI  |      kijem w ręku, uśmiechał się drwiąco, a gdy bankier uspokoił
19    II,  XIII|        tam przyjemnie? - szeptał drwiąco.~- Przekonasz się sam, nie
20    II,  XIV |     prawda? - zapytał go Kessler drwiąco,~- Nie tyle ładna, ile...
21    II,  XV  |       ludzie odeszli, powiedział drwiąco:~- Wzruszająca scena. Myślałem,
22    II,  XIX | załatwiam podobne sprawy - mówił drwiąco, ale w głębi czuł jakieś