Tom,  Rozdzial

501    II,  VII  |          tonem.~- Do czego? Że mogli go gdzie okraść, zabić. Trudniej
502    II,  VII  |            westchnąwszy boleśnie, bo go niepokój o te trzydzieści
503    II,  VII  |              już, że musi wyrzec się go i nie widzieć więcej.~-
504    II,  VII  |         zatłuszczoną twarz.~- Ja bym go wziął do swojej menażerii,
505    II,  VII  |         kochają - mówił umyślnie, bo go zirytowała jej niedomyślność
506    II,  VIII |           patrzyła. Nie podejrzewała go o takie płomienne uczucia,
507    II,  VIII |       pozwalając mu przemówić objęła go ramionami i rozpalonymi,
508    II,  VIII |           silny, że on wyjdzie i już go nigdy może nie zobaczy,
509    II,  IX   |              palącymi piętnami, usta go piekły, wstrząsał się w
510    II,  IX   |        Baumowa bardzo chora, że Maks go wysłał do Wysockiego i że
511    II,  IX   |         wysłał do Wysockiego i że on go szukał po całym mieście.~-
512    II,  IX   |      początku po Wysookiego i czekał go z najwyższą niecierpliwością,
513    II,  IX   |      śpiącego na towarze. Nie budził go i poszedł przez szereg pokojów
514    II,  IX   |            długo na ten obraz, jakby go chciał zapamiętać na zawsze
515    II,  IX   |      zapamiętać na zawsze albo jakby go nie mógł zrozumieć, bo cofnął
516    II,  IX   |             kochał szalenie, wytrąci go z równowagi na dłuższy czas.
517    II,  IX   |             tylko nie stać na to, bo go pędzą do roboty.~- Bo to
518    II,  IX   |         będzie wracać do domu, i tak go ta myśl zgnębiła, że zaczął
519    II,  IX   |            do drzwi, bo taka niechęć go przejęła do wracania do
520    II,  X    |              w Kurowie, a zastępował go Mateusz tymczasowo.~Westchnął
521    II,  X    |           kota i razem z nimi goniła go zajadle po ogrodzie.~Przewróciła
522    II,  X    |             wlazła za nim i już, już go miała uchwycić za grzbiet,
523    II,  X    |            ogrodu pod agrestem miały go w zębach, tytko futro mu
524    II,  X    |         drzewo, my za nim, strzęsłam go, zleciał, psy do niego,
525    II,  X    |     wujaszkiem! - zawołała obejmując go za szyję.~- Oho! pan Karol
526    II,  X    |          spokojna o Miecia. Nie było go dwa dni w domu, wyjeżdżał
527    II,  X    |          najbezwstydniej powiada, że go kocha, ale za niego wyjść
528    II,  X    |          nigdy nie zgodzi. Pożegnała go tak czule, że doprawdy,
529    II,  X    |          szczegółów, a nie mogąc się go doczekać, zabrała swoją
530    II,  X    |               Posyłano, ale nie było go w domu. Jaskólski opatruje
531    II,  X    |            krzyków i płaczów zabrała go do domu, pozostał tylko
532    II,  X    |               Panie Jaskólski, niech go zaniosą do nas, do tego
533    II,  X    |              odpowiedział, tylko gdy go położyli na nosze i nieśli,
534    II,  X    |          pełnym zdumienia.~Umieścili go na górze, Wysocki go opatrzył
535    II,  X    |       Umieścili go na górze, Wysocki go opatrzył odkrywając, że
536    II,  X    |        Przecież... przecież spotkało go nieszczęście przy twojej
537    II,  X    |              serio mówi! Więc miałam go zostawić na ulicy lub oddać
538    II,  X    |          mdlał dowiedziawszy się, że go tam odwiozą.~- Lubi pani
539    II,  X    |            Zaraz z wieczora wysłałem go do twojego mieszkania -
540    II,  X    |                Z apretury - poprawił go Karol i wrócił do swego
541    II,  X    |             chodzić po pokoju.~Jadły go już od kilku dni nieustanne
542    II,  X    |            kłótnia z Anką rozstroiły go zupełnie; rozstrajało go
543    II,  X    |             go zupełnie; rozstrajało go to ostatnie tym silniej,
544    II,  X    |        gatunek może iść lepiej, więc go robić będę.~- Rozumiem cię
545    II,  X    |           jaki sposób wyeliminowania go zupełnie ze spółki.~Zbyt
546    II,  X    |               zastanawiała i czyniła go jeszcze ostrożniejszym.~
547    II,  X    |         tylko list od Lucy, w którym go błagała, aby jutro się z
548    II,  X    |             Nie miałem jeszcze czasu go odwiedzić. Trawiński weksle
549    II,  X    |              do końca. Szwagierkowie go dogryzą, bo wystąpili urzędownie
550    II,  XI   |        majątek ojca, więc stary może go nawet zmarnować, jeśli mu
551    II,  XI   |            już podnosił, zdenerwował go jeszcze bardziej.~Drżał
552    II,  XI   |              róż i goździków i kazał go natychmiast zanieść Ance,
553    II,  XI   |          twarzy i odwaga, przenikała go energia i chęć natychmiastowego
554    II,  XI   |           pocieszył asekuracją, a tu go cap za kołnierz i do kozy.~-
555    II,  XI   |   zastawiając się nim wołała:~- Gryź go, Picolo, gryź, bo to niedobry
556    II,  XI   |           człowiek, oszukał Kamę, bo go już nie kocham.~Uśmiechnął
557    II,  XI   |             Melę, ale teraz gniewało go to serdecznie.~- Ale, przyjdź
558    II,  XI   |              pan ma! - wołał całując go. - Ja byłem tak niespokojny
559    II,  XI   |             zaraz po przyjeździe, że go zupełnie aresztowali.~-
560    II,  XI   |       zarabiamy? - zapytał częstując go cygarem.~- Ja zarabiam dosyć,
561    II,  XI   |           uśmiechał się, bo zaczynał go porywać ten projekt łajdacki,
562    II,  XII  |            wielka wygrana rozpierała go dumą i szaloną pewnością
563    II,  XII  |             chwili Grosmana, puścili go za kaucją.~- O, to nowina,
564    II,  XIII |            dobre wzruszenie ogarniać go poczyna. Więc już niewiele
565    II,  XIII |                 Więc w jaką sumę pan go oprawisz?... - zapytał Moryc.~-
566    II,  XIII |              był z oferty Moryca, bo go uważał za dobrego grundera.~-
567    II,  XIII |               Grunspana nie było, bo go wezwano do kantoru. Moryc
568    II,  XIII |     powiedział Karol z naciskiem, bo go zirytowała ta wiadomość,
569    II,  XIV  |             mówił Kessler, prowadząc go w głąb domu.~- Trafiłem
570    II,  XIV  |            Meyer, jest Martin, znasz go? wesołe francuskie bydlę.
571    II,  XIV  |         temperament, że...~- Za dużo go ma i strasznie przy tym
572    II,  XIV  |             ładna, prawda? - zapytał go Kessler drwiąco,~- Nie tyle
573    II,  XV   |             jej chłopak kochany, jak go nazywała w duszy, jest taki
574    II,  XV   |      uspokojeniem, że nie umiała tak go przywiązać do siebie, aby
575    II,  XV   |             ona tego nie umiała, ona go kochała prosto i szczerze,
576    II,  XV   |          Wysocki był dzisiaj, chciał go obejrzeć, to się tak rozgniewał,
577    II,  XV   |            to się tak rozgniewał, że go prawie za drzwi wyrzucił.~-
578    II,  XV   |           warsztaty. Onegdaj znalazł go Maks w głównej sali, jak
579    II,  XV   |           mówią, snują się, dotykają go, słyszał prawie szelesty
580    II,  XV   |              dziwnego czaru otaczają go dookoła, że je spostrzega...~
581    II,  XV   |           wyjścia.~Anka wyprowadziła go jak zwykle na werendę, gdzie
582    II,  XV   |        kochanej za tego chłopaka, co go to połamało, a u panienki
583    II,  XV   |           ostała, po tym Michale, co go te rusztowanie zabiło, i
584    II,  XV   |              niby po tym Michale, co go rusztowanie zabiło, i za
585    II,  XV   |              wczoraj; nie zapomnieli go jeszcze, a już smutek jutra
586    II,  XV   |             więc poszła i przywiozła go na werendę.~- Karola nie
587    II,  XV   |             postanowienie przeprosić go za swoje wyjście dzisiejsze,
588    II,  XV   |             przebiegało po niej, ale go tłumiła całą siłą woli.~-
589    II,  XV   |             w pamięci i potwierdzały go różnymi czasy wyrzeczone
590    II,  XVI  |  Jaskólskiego.~- Trzeba zaraz wysłać go do pism, a jutro do różnych
591    II,  XVI  |          mówić dalej, ale zagłuszyły go brawa, bite umyślnie, bo
592    II,  XVI  |              gotowy na skinienie, bo go specjalnie do usług księdza
593    II,  XVI  |               żenicie się? - zapytał go po cichu Maks.~Anglik nic
594    II,  XVI  |            nie znasz pan?~- Nie znam go, ale zdaje mi się, że to
595    II,  XVI  |       Poszukać autora listu, wsadzić go do więzienia za fałsz i
596    II,  XVI  |             o fabryce swojej; chciał go przetrzymać do powrotu Mateusza.~
597    II,  XVI  |              się na szyję, wycałował go serdecznie i wybiegł zupełnie
598    II,  XVI  |              scenie z Zukerem, która go jednak ogromnie zdenerwowała.~
599    II,  XVI  |         godzinnym oczekiwaniu, które go zdenerwowało do reszty,
600    II,  XVI  |        wychylił się nieco, zobaczyła go i wsiadła, rzucając lnu
601    II,  XVI  |         szeptała namiętnie okręcając go sobą, pokrywając mu twarz
602    II,  XVI  |              pocałunkami. Tak bardzo go kochała, że istotnie, gdyby
603    II,  XVI  |              poszła za nim.~Trwożyła go ta wielka, dzika miłość,
604    II,  XVI  |            jej wybuchu, który mógłby go skompromitować.~Uspakajał
605    II,  XVI  |            odjazdem i myślą, że może go nigdy już nie zobaczy, iż
606    II,  XVI  |             na piersiach i trzymając go za ręce, milczała długo,
607    II,  XVII |             Mullera i wtedy chwytała go ostra, dokuczliwa zazdrość
608    II,  XVII |           brał pensji u Bucholca.~To go wstydziło wobec samego siebie.~
609    II,  XVII |            musiał pełzać!~Upokarzała go ta własna małość, jego szeroka
610    II,  XVII |      groszowych oszczędnośći.~Bolała go wprost ta konieczność szukania
611    II,  XVII |              nazywał skrupuły, które go powstrzymywały jeszcze od
612    II,  XVII |         ataku paralitycznego; ledwie go uratowano, ale leżał bezwładny,
613    II,  XVII |         naszym rozejściu się mogłaby go zabić.~- Przecież za mąż
614    II,  XVII |           zawadą i... nie będę.~- Ty go kochasz jeszcze?~- Nie wiem.
615    II,  XVII |            Nie wiem. Wiem, że czasem go kocham, czasem nienawidzę,
616    II,  XVII |         nienawidzę, a zawsze jest mi go strasznie żal, bo on nie
617    II,  XVIII|           obszarów - znienawidziłaby go i pogardzała nim.~- To,
618    II,  XVIII|              kołem szakalów gotowych go rozszarpać, a nie aniołami
619    II,  XVIII|          namawiali do pozostania, bo go lubili i pomimo dziwactw
620    II,  XVIII|         tylko nic nie mówił, śledził go oczami, a potem, całując
621    II,  XVIII|              mógł stłumić żalu, jaki go przepełnił za odjeżdżającym.~-
622    II,  XVIII|              trochę dziwny.~- Postaw go.~- Może ci się nie podobać,
623    II,  XIX  |     polskiego psa, jeśli warknie, to go rozgniotę. Daję wam słowo,
624    II,  XIX  |            Malinowskiego rozdrażniał go.~- Coś zrobił z Zośką? -
625    II,  XIX  |          runął na Kesslera chwytając go stalowymi rękami za gardło
626    II,  XIX  |              warczał i coraz silniej go dusił, aż Kessler rzygnął
627    II,  XIX  |              obaj upadli.~Malinowski go nie puścił, sczepili się
628    II,  XIX  |             ostatnim ruchem uchwycił go zębami za gardło.~Zerwali
629    II,  XIX  |         mruknął i zaciął zęby, jakby go dotknięto w bardzo bolesną
630    II,  XIX  |            bezsilną wściekłość, jaka go dławiła.~Już mu nie chodziło
631    II,  XIX  |          nich Dawid Halpern i zaczął go pocieszać najtroskliwiej
632    II,  XIX  |          gdyż od dwóch tygodni żarła go ta szalona nienawiść do
633    II,  XIX  |          zemście osobistej, o zbiciu go lub zabiciu; nie, to było
634    II,  XIX  |            było głupstwem, on chciał go zranić w kieszeń. Więc całe
635    II,  XIX  |         spotka Karola.~Anka przyjęła go bardzo serdecznie, bo jej
636    II,  XX   |               Przyjechał do Lucy, bo go zasypywała depeszami i groziła
637    II,  XX   |            jego dziecko, torturowała go ciągłą obawą śmierci, a
638    II,  XX   |            spał jeszcze, gdy zbudził go woźny z telegrafu z depeszą.~
639    II,  XX   |           dobrze, bo wsiadł; gdy się go o coś pytali, również rozumiał,
640    II,  XX   |              do Moryca i prosił, aby go depeszami zawiadamiano o
641    II,  XX   |         niepochwytnie i przepełniały go dręczącym, nieustannym drżeniem,~
642    II,  XX   |             miał pełną pożaru, który go tak palił.~Zrywał się z
643    II,  XX   |         lecący od pól śnieżnych, bił go po twarzy rozpalonej, a
644    II,  XX   |           utrzymać na nogach, bolało go serce, bolały go wszystkie
645    II,  XX   |              bolało go serce, bolały go wszystkie mięśnie, a każda
646    II,  XX   |       Bolesne refleksje rozgoryczały go coraz więcej.~Tyle lat pracy,
647    II,  XX   |       widział ulatujące z dymem.~Ból go targał tym sroższy, im bardziej
648    II,  XXI  |             Zbudziła się, zapewniała go, że nie, poszła do saloniku
649    II,  XXI  |           nikogo nie było, próbowała go cucić, ratować, wszystko
650    II,  XXI  |           panu Adamowi pożar i zabił go, był to wybuch kotła, który
651    II,  XXI  |          biegał i krzyczał, ale nikt go nie słyszał w tym chaosie
652    II,  XXI  |      poparzony przy ogniu, opatrywał go Wysocki.~Borowiecki przez
653    II,  XXI  |        zapłakany, ubrudzony, całował go po rękach i bełkotał coś
654    II,  XXI  |              nagiej duszy swojej. To go uspokoiło zupełnie, ale
655    II,  XXI  |      opowiadać swoje interesy, które go zmuszają do tego wycofania
656    II,  XXI  |     uczciwości i zdolności, zaklinał go na wszystko, aby z nim został.~-
657    II,  XXI  |            od progu fabrykant zaczął go ściskać i mówił pospiesznie:~-
658    II,  XXI  |          Muller, uradowany, uściskał go, wyklepał po łopatkach i
659    II,  XXII |              Stach Wilczek.~Przyjęła go w oranżerii i nic nie mówiąc
660    II,  XXII |            wszystkiego, przyjmujecie go u siebie? - zawołała oburzona.~-
661    II,  XXII |          każdy potrzebnym.~- Ależ ja go nie chcę nigdy już widzieć.~-
662    II,  XXII |          bardzo niecierpliwie, a gdy go nazajutrz zameldował służący,
663    II,  XXII |     machinalnie pierścionek i podała go w milczeniu.~Odebrał i również
664    II,  XXII |            łzawego spojrzenia, które go przeniknęło na wskroś i
665    II,  XXII |         Wstał pomieszany, tak bardzo go zabolały jej słowa, tak
666    II,  XXIII|          tego sznura milionów, jakie go otaczały, tej jasnej, wystrojonej,
667    II,  XXIII|            Karola po łopatkach, brał go wpół, poklepywał po kolanach,
668    II,  XXIII|            jeśli mu pan nie zabierze go sprzed nosa - powiedział
669    II,  XXIII|          pannę młodą czepili, wzięty go pomiędzy siebie różne kuzynki,
670    II,  XXIII|           prawdziwe cierpiał, bolała go głowa, więc skoro tylko
671    II,  XXIII|          jego ręce - fabryka oplotła go jak polip tysiącami ramion
672    II,  XXIII|              lata całe, wyczerpywała go fizycznie, a miliony nie
673    II,  XXIII|       piastunką jego syna, doskonale go obsługiwała - ale niczym
674    II,  XXIII|             nic więcej; - ona czciła go jak fetysza nie śmiejąc
675    II,  XXIII|   nieprzebytym wałem milionów, jakie go otaczały; z milionerami
676    II,  XXIII|             każdej sposobności ranił go bardzo boleśnie. Z Morycem
677    II,  XXIII|             Wiedział tylko, że nudzi go fabryka, interesy, ludzie,
678    II,  XXIII|         ludzie, pieniądze - że nudzi go wszystko. Rozmyślał właśnie
679    II,  XXIII|            sobie, że to wszystko, co go otacza - to jego własność,
680    II,  XXIII|        łódzkich milionerów.~Bo i cóż go miało bawić?~Kobiety! Ach,
681    II,  XXIII|        zwycięstwo gorzkie kosztowało go tyle sił, że nie poszedł
682    II,  XXIII|              pod czaszką i zatapiały go w stan półświadomości.~-
683    II,  XXIII|              pracy mózgu i szarpnęła go jak hakiem, i olśniła strasznie