Tom,  Rozdzial

 1     I,  I    |     uderzyły w poręcz krzesła, popatrzył się na Maksa z uśmiechem
 2     I,  III  | przystanął, odsunął się nieco, popatrzył i ciszej, z pewnym jakby
 3     I,  III  |        dobry bursz. Borowiecki popatrzył zimno na Storcha i rzekł:~-
 4     I,  III  |  poprawił szpilkę w krawacie i popatrzył na lożę naprzeciwko. - Ta
 5     I,  V    |       mówił z naciskiem.~Karol popatrzył na niego oczami, w których
 6     I,  VII  |      mnie i Pana Boga?~Śpiewak popatrzył pełnymi łez i ekstazy oczami
 7     I,  VIII |       wreszcie, otworzył oczy, popatrzył na pusty kantor, poprawił
 8     I,  VIII |   wzywa do kantoru, więc Socha popatrzył markotno na swój spencerek,
 9     I,  IX   |   ludzi drzemało nad księgami, popatrzył chwilę do przędzalni poprzez
10     I,  X    |      na piersi.~Nie pytał się, popatrzył się na jej twarz i zapadł
11     I,  XII  |    ciemny był i wionął pustką.~Popatrzył na ulicę cichą i usypiającą
12     I,  XV   |       i meble mi na nic.~Karol popatrzył na niego i po dłuższym przestanku
13    II,  I    |       ironicznie Karol.~Ksiądz popatrzył na niego groźnie, ale oczy
14    II,  I    |  Ostatni! - powiedział przeor, popatrzył na klasztor, na mnie, pocałował
15    II,  III  |        domu.~Karol z uśmiechem popatrzył za nią i poszedł na obiad.~
16    II,  IV   |        może być młody Kessler.~Popatrzył z całą nienawiścią na wspaniałe
17    II,  IV   |       dzisiaj wieczorem.~Stary popatrzył nań długo i poszedł znowu
18    II,  V    |      ale mówił spokojnie.~Horn popatrzył mu prosto w oczy i nie zdejmując
19    II,  X    |         senny, podniósł głowę, popatrzył tępo na swego pana i znowu
20    II,  XV   |  widzieć będę.~Kurowski bystro popatrzył na Ankę, ale twarz jej nic
21    II,  XVIII|        mniejsza!~Podniósł się, popatrzył jakoś dziwnie, jakby z pewnym