Tom,  Rozdzial

 1     I,  III  |         dlatego, żebyś i ty mnie kochał, żebym chciała przez to
 2     I,  VIII |      Wierzę ci, że będziesz mnie kochał zawsze.~- Zawsze.~Usiłował
 3     I,  IX   |   wilgotne blaski rozrzewnienia, kochał bowiem ojca całą duszą.~-
 4     I,  X    |         rozpalonych płaczem. Nie kochał jej bowiem, to, co czuł,
 5     I,  XI   |      miał jej co powiedzieć, nie kochał jej. A teraz to niespodziewane
 6     I,  XIV  |   przypatrywał się miastu, które kochał całą swoją entuzjastyczną
 7     I,  XIV  |      przez które płynął księżyc.~Kochał Łódź, jak kochał fabrykantów
 8     I,  XIV  |        księżyc.~Kochał Łódź, jak kochał fabrykantów i robotników
 9     I,  XIV  |   fabrykantów i robotników i jak kochał nawet prostych chłopów,
10     I,  XIV  |         fabryk i domów, i ruchu. Kochał Łódź.~A co go obchodziło,
11     I,  XIV  |      pragnienie, żeby go kto tak kochał, a raczej, żeby otrzymywał
12     I,  XVI  |        zwyciężania, do grabieży.~Kochał tę "ziemię obiecaną", jak
13    II,  III  |      kochasz! tyś mnie nigdy nie kochał - wykrztusiła cicho trzęsącymi
14    II,  VIII | płaczącej z żalu, że ją nikt nie kochał.~- Wszystko skończone -
15    II,  IX   |           ta śmierć matki, którą kochał szalenie, wytrąci go z równowagi
16    II,  X    | koniecznym i opłaciło się, cnotę kochał, bo była piękniejszą, a
17    II,  XV   |           była przekonana, że ją kochał, ale od czasu przyjazdu
18    II,  XVI  |        rozpaczy, żebrała, aby ją kochał, żeby ją nie skazywał na
19    II,  XXI  |           Borowiecki, który ojca kochał bardzo, był przerażony tą
20    II,  XXIII|       miało bawić?~Kobiety! Ach, kochał ich tyle i był tak kochanym,
21    II,  XXIII|        Tak, kiedyś żył naprawdę, kochał, umiał szaleć.~A teraz?...