Tom,  Rozdzial

 1     I,  II  |            to moje dzieci bękarty! - wykrzyknęła kobieta, w pasji przyskakując
 2     I,  II  |       podrażniony.~- Ni mam za co? - wykrzyknęła zdumiona, podnosząc na niego
 3     I,  III |               Doskonale, wybornie! - wykrzyknęła i jej o-krągła różowa twarz,
 4     I,  III |            teraz umarłabym chętnie - wykrzyknęła dziko.~Powóz toczył się
 5     I,  V   | sprawiedliwość sądzi, kto winowaty - wykrzyknęła rozkrzyżowując ręce.~- A
 6     I,  VIII|           dobre!~- Od narzeczonej! - wykrzyknęła Kama.~- Tylko od Moryca
 7     I,  VIII|         Maria... ja tego nie chcę! - wykrzyknęła wybuchając płaczem i uciekła
 8     I,  IX  |       podpalił?! Ależ to zbrodnia! - wykrzyknęła z oburzeniem.~- Kodeks tak
 9     I,  IX  |               nigdy, raczej umrzeć - wykrzyknęła namiętnie i cała jej natura
10     I,  X   |             ja w końcu robić będę! - wykrzyknęła boleśnie i rozszerzonymi
11     I,  XI  |               Ach, jaki pan dobry! - wykrzyknęła i szybko urwała przysłaniając
12     I,  XIII|           starą panną dobrowolnie! - wykrzyknęła gorąco.~- Jest pani tego
13     I,  XIV |            jest chory, ja to widzę - wykrzyknęła Kama, bo miał ze znużenia
14     I,  XIV |              nigdy.~- A nieprawda! - wykrzyknęła energicznie. - Weźmie pan
15    II,  III |             oni na to powiedzieli! - wykrzyknęła boleśnie, szerokim ruchem
16    II,  III |             ja pana bardzo kocham! - wykrzyknęła rozradowana.~- Więcej niż
17    II,  III |          pozwól mi wracać do nich! - wykrzyknęła silnie, chwytając go za
18    II,  VI  |              się nie lubi chwalić! - wykrzyknęła zirytowana jego brutalnością.~-
19    II,  VI  |         ciotki! Zgubiłyśmy ciotkę! - wykrzyknęła Róża zatrzymując powóz,
20    II,  XVI |              ciągle.~- Karl, Karl! - wykrzyknęła odsuwając się od niego,