Tom,  Rozdzial

 1     I,  VIII | dzisiaj zniecierpliwiony, że z trudem hamował wybuch, wrzał cały.~
 2     I,  VIII |      oblepiała mu obuwie, że z trudem wyciągał nogi - ro-mantyczka
 3     I,  XI   |    granicę itd.~Naginali się z trudem do pewnych form przyjętych
 4     I,  XIV  |     tak ubraną wspaniale, że z trudem ją poznałem. Wsiedli do
 5     I,  XV   |      nie mógł wydobyć głosu, z trudem jeszcze podnosił powieki
 6    II,  I    |   ukrywał obojętność, że już z trudem i wysiłkiem udawał miłość.~
 7    II,  IV   |    Jest... jest... - szeptał z trudem chory nie puszczając jego
 8    II,  IV   |       rąk i uciekać w świat.~Z trudem ją uspokoił, okręcił w jakąś
 9    II,  V    |       baldachim, przez który z trudem przesączało się słońce.~-
10    II,  VI   |  rozlazły i bezdźwięczny, że z trudem można go było słyszeć.~-
11    II,  VI   |     powolne gadanie, klejone z trudem.~Starża opowiadał dalej
12    II,  VIII |    chcesz... - odpowiedziała z trudem, panując nad sobą, ale nie
13    II,  VIII |        pobladła śmiertelnie, z trudem oddychała.~- Mela, ty prosto
14    II,  X    |       się własnej słabości i z trudem tłumiąc te dziwne łzy nieokreślonej
15    II,  XV   |    wielkimi przestrzeniami i z trudem zmuszali się do nowego życia
16    II,  XVI  |       długo, aż zaczął mówić z trudem.~- Panie Borowiecki, ja
17    II,  XVI  |  ciężko pokarze... - szeptał z trudem, urywanie, głos mu się trząsł,
18    II,  XVI  |      do apteki po lekarstwo.~Z trudem się uspokoiła.~- Nie gniewaj
19    II,  XXII |      dziękuję... - wyszeptał z trudem; chciał również życzyć jej
20    II,  XXIII|       się łzy, a usta drgają z trudem powstrzymywaną boleścią.~