Tom,  Rozdzial

 1     I,  II  |      systematycznie, żółciły się smutnie.~Na prost okien stał wielki,
 2     I,  V   |        koszarami dla robotników.~Smutnie tam było i brzydko.~Wielkie,
 3     I,  VI  |      farbowane pióra chwiały się smutnie na tle ścian domów.~Garderobę
 4     I,  VI  |        handlarstwem - westchnęła smutnie.~- Powinien być dobrym fabrykantem.
 5     I,  VI  |       ostro, zamilkła i patrzyła smutnie w ulicę strasznie błotnistą,
 6     I,  VIII|       gruncie.~Las szumiał jakoś smutnie i głucho i trząsł na nich
 7     I,  IX  |      mógł być u mnie? - szepnęła smutnie.~- Płakałaś?~- Nie, nie -
 8     I,  IX  |         i wchodowych kopciły się smutnie naftowe latarnie i oświetlały
 9     I,  X   |          przykre myśli, patrzyła smutnie na Różę i obcierała co chwila
10     I,  XVI |       kalek ohydnych, trzęsących smutnie resztkami gałęzi i resztkami
11    II,  I   |         tak przyzwyczaił - mówił smutnie sopran.~- To się odzwyczai.
12    II,  II  |         panu prezesowi - szepnął smutnie i cofnął się do wyjścia.~-
13    II,  III |         przyjemnym - mówił dosyć smutnie Wysocki, przeprowadzając
14    II,  VIII|     rozbrzmiewał w jej duszy tak smutnie, tak smutnie, że bała się,
15    II,  VIII|       jej duszy tak smutnie, tak smutnie, że bała się, iż nie wytrzyma
16    II,  IX  |       pozostał sam i zadumał się smutnie, że trzeba będzie wracać
17    II,  X   | cierpieniem - odpowiedziała Anka smutnie.~- To się tak mówi, a w
18    II,  XV  |       światło, że było mroczno i smutnie; drzewa stały bez ruchu,
19    II,  XIX |    groźny zastęp.~Pieśń brzmiała smutnie, targał ją wiatr, chłostał
20    II,  XXII|          i woli - uśmiechnął się smutnie i spojrzał na Ninę, która