Tom,  Rozdzial

501    II,  XVIII|       konserwator cywilizacji, ale nie jej twórca.~- Czego pan chcesz,
502    II,  XVIII|               chwile nudy, a wtedy się jej strzeżcie."~"Można być nawet
503    II,  XVIII|                 co potem będzie, zwróć jej tylko słowo i nie męcz dłużej.
504    II,  XVIII|          często, ale się boję, bo przy jej uczuciowości, a przy tym,
505    II,  XVIII|               nie kocha, więc zrobicie jej łaskę.~- Coś wiem o tym -
506    II,  XVIII|                jego słowami.~- No i wy jej nie kochacie.~- Tu powiem,
507    II,  XVIII|                nie zerwie ze mną, będę jej narzeczonym i ożenię się
508    II,  XIX  |             idących; szukał Zośki, ale jej nie było i nikt nie wiedział,
509    II,  XIX  |               go bardzo serdecznie, bo jej przypomniał Kurów, i zaraz
510    II,  XIX  |              tą starą Żydówką, zjadłeś jej strucle czy nie? - ciągnął
511    II,  XX   |         patrzeć bez głębokiej urazy na jej zdeformowaną figurę, a prawie
512    II,  XX   |             prawie ze wstrętem całował jej twarz obrzękłą, pokrytą
513    II,  XX   |               spokojnie znosił wybryki jej i kaprysy. Wymawiała mu
514    II,  XXI  |         zapachami lekarstw, wydało się jej, że jest skazana na zawsze,
515    II,  XXI  |              fabrykę.~Krzyk wydarł się jej z piersi, krzyk bezwiedny,
516    II,  XXI  |            niewypowiedziana rozsadzała jej mózg, pot wysiłku okrył
517    II,  XXI  |                 taki okropny ból gryzł jej serce, tak ją łamał, tak
518    II,  XXI  |       największym wysiłkiem.~Brakowało jej powietrza... dusiła ją rozpacz...
519    II,  XXI  |              mówić nie mogła, głos się jej zerwał, stała przez mgnienie
520    II,  XXI  |                płynęły strumieniami po jej twarzy, nie wiedziała, że
521    II,  XXI  |               strumień łez popłynął po jej mizernej twarzy,~- Cicho!
522    II,  XXI  |         cieszyłem jak dzieckiem, żyłem jej życiem, wszystko poszło
523    II,  XXII |              czuwać przy niej rozrywać jej uwagę i nie pozwolić zapadać
524    II,  XXII |    odpowiedziała wesoło Nina.~Malowała jej portret, właśnie w tej pozie
525    II,  XXII |          wilgotne blaski rozpromieniły jej oczy. Nie mówiły już o tym.
526    II,  XXII |        sążniste listy miłosne, których jej nie przysyłał wprawdzie,
527    II,  XXII |              zameldował służący, serce jej zabiło radośnie i bardzo
528    II,  XXII |               byłby z radością całował jej krzesło, ale pomimo to siedział
529    II,  XXII |               mieć czas.~Maks ucałował jej rękę i wyszedł bardzo uradowany.~
530    II,  XXII |              niewysłowiony żal ścisnął jej serce, zdjęła machinalnie
531    II,  XXII |         głęboko.~Karol nie mógł znieść jej łzawego spojrzenia, które
532    II,  XXII |                 tak bardzo go zabolały jej słowa, tak się poczuł winnym
533    II,  XXII |              mu serce.~Nie mógł znieść jej szlachetnego spojrzenia.~
534    II,  XXII |          trudem; chciał również życzyć jej szczęścia - nie miał już
535    II,  XXII |              więc raz jeszcze ucałował jej ręce i wybiegł.~Anka opadła
536    II,  XXII |                bez sił, wszystkie rany jej duszy się otwarły i ta umierająca
537    II,  XXII | zmartwychwstała na chwilę, przepełniła jej serce i oczy gorzkimi łzami
538    II,  XXIII|          wszystko widać.~Ścisnął mocno jej rękę i jechał dalej w milczeniu.
539    II,  XXIII|           salonów.~Dosyć długo słuchał jej rozmowy błyskotliwej, jej
540    II,  XXIII|              jej rozmowy błyskotliwej, jej śmiechów sztucznych i niesmacznego
541    II,  XXIII|               pięścią w stół i pokazał jej drzwi.~- Niech... psze...
542    II,  XXIII|            wszystkich.~Nie prześcignął jej Szaja Mendelsohn, który
543    II,  XXIII|            dzieląc się tylko sumiennie jej ogromnymi dochodami.~Borowiecki
544    II,  XXIII|            czcić i uwielbiać, rzucając jej czasem w nagrodę jakieś
545    II,  XXIII|             młodość całą ze wszystkimi jej burzami miał miliony i -
546    II,  XXIII|                   spytała ciszej.~Głos jej zadrgał i oczy szybko się
547    II,  XXIII|            serca, bo spostrzegł, że po jej twarzy sączą się łzy, a
548    II,  XXIII|             kłami u serca, że uścisnął jej rękę i odszedł spiesznie,
549    II,  XXIII|                i to serce, przebudzone jej widokiem; te wszystkie pragnienia
550    II,  XXIII|                krwią swoją, przynosili jej siły, młodość, zdrowie,