Tom,  Rozdzial

 1     I,  I   |        silnie brzmiącym głosem. Cofnął się do swojego pokoju i
 2     I,  II  |  przyskakując do Szwarca, który cofnął się za stół.~- Cicho, kobieto!
 3     I,  VIII|        twarz.~August bezwiednie cofnął się w tył.~- Stój, chodź
 4     I,  IX  |        ruchu szpulki papierowe.~Cofnął się i poszedł przez długie
 5     I,  IX  | siedziała przy lampie czytając.~Cofnął się i zawołał przed portierą:~-
 6     I,  XIII|     żałośnie:~- Kundel, Kundel!~Cofnął się zawiedziony i poszedł
 7     I,  XVI |        uśmiechnął się do niej i cofnął spiesznie, zapadając w długie
 8     I,  XVI |     silnie w ucho.~- Bardzo!...~Cofnął głowę i stał oparty ramieniem
 9    II,  I   |        mocniej, aż się pan Adam cofnął nieco, a Waluś przeżegnał
10    II,  II  |   prezesowi - szepnął smutnie i cofnął się do wyjścia.~- Zabierzże
11    II,  II  |    prowadzić roboty mularskie - cofnął się. Oni mu zabronili robić!~
12    II,  III |        na niskim taborecie, ale cofnął się w cień, bo słońce zalewało
13    II,  IV  |     wszedł, ale natychmiast się cofnął zmieszany.~Adam wybiegł
14    II,  IX  |       go nie mógł zrozumieć, bo cofnął się do swojego pokoju, wziął
15    II,  X   |         tak z góry i dumnie, że cofnął się bezwiednie, odsłaniając
16    II,  XI  |       poszedł do Grosglika. ale cofnął się już sprzed kantoru,
17    II,  XIII|         mu pięść do nosa.~Moryc cofnął się spiesznie i podniósł
18    II,  XV  |     wedle odwiecznego zwyczaju, cofnął się nieco, chrząknął, obtarł
19    II,  XX  |       pasywa. Ale nie skończył, cofnął się z trwo-gą przed uświadomieniem