Tom,  Rozdzial

 1     I,  II  |    najbardziej pokaźną twarz.~- Wielmożny panie dziedzicu, a to z
 2     I,  II  |        urwało głowę w maszynie.~Wielmożny panie dziedzicu - i schyliła
 3     I,  II  |        krzyczały wniebogłosy.~- Wielmożny dziedzicu, jużci że prawda,
 4     I,  II  |        niebieskie oczy. - A to, wielmożny panie, my na wsi byli ino
 5     I,  V   |         matka.~- A to było tak, wielmożny panie, powiem rzetelnie
 6     I,  V   |         w fabryce?~- Juści tak, wielmożny panie. Bośwa zeszły na dziady,
 7     I,  V   |   dyskrecję się ociąga.~"Jaśnie wielmożny panie prezesie! Ośmielona
 8     I,  VIII|       wam idzie?~- A dyć robię, wielmożny dziedzicu!~- No to róbcie,
 9     I,  XII | wynagrodzenie za śmierć męża.~- Wielmożny panie! a to z pokorną prośbą
10     I,  XII |       co.~- A to wedle tego, co wielmożny pan mi obiecali, że fabryka
11     I,  XII |        dzień.~- Adyć ja czekam, wielmożny panie: lato zeszło, kopania
12     I,  XII |         nadchodzi, a ja czekam, wielmożny panie. Bieda me z dzieciamy
13     I,  XII |        do ścierpienia. A jak me wielmożny pan, nasz dziedzic i ociec
14     I,  XIV |    raczył spać trzy razy jaśnie wielmożny graf Wilhelm Johann Somerst-Somerstein."~-
15    II,  I   |     wciąż u Bucholca?~- A robi, wielmożny derektorze, robi, ino...~-
16    II,  I   |     miasteczku Łodzi kolegi, co wielmożny dziedzic otwiera fabrykę,
17    II,  I   |     wykalkulowali...~- Coby nas wielmożny derektor, a nasz dziedzic
18    II,  I   |       kto cepem zdzielił w łeb. Wielmożny dziedzicu nasz kochany -