Tom,  Rozdzial

 1     I,  II   |        Drgnął, bo go ujęto pod ramię.~- A, pan prezes - szepnął,
 2     I,  II   |  śmierć - trzymał go silnie za ramię, zamilkł i dyszał ciężko
 3     I,  II   |     mruknął cicho, puścił jego ramię i przysiadł na wózku pełnym
 4     I,  V    |        ten, co to mówił: "Hej, ramię do ramienia, wspólnymi łańcuchy!"~-
 5     I,  V    |    Karol wyszedł prowadząc pod ramię Moryca, który się chwiał
 6     I,  VIII |        ze złości.~Ujęła go pod ramię i spacerowali tak pomiędzy
 7     I,  XI   |        ulicy, prowadzącego pod ramię matkę, ukłonił się jej i
 8     I,  XI   |        kwiatów trzymały niby w ramie ściany i stanowiły otoczkę
 9     I,  XI   |        Wziął Borowieckiego pod ramię i weszli do salonu, gdzie
10     I,  XI   |        pocałował ją w obnażone ramię, bo była wygorsowaną pod
11     I,  XI   |       szepnął mu Bernard przez ramię i przesunął się do Meli,
12     I,  XII  |   Bum-Buma.~Garson ujął go pod ramię i odprowadził.~Bum-Bum nie
13    II,  III  |     murem, oparła głowę o jego ramię, bo siadł przy niej, i długo
14    II,  III  |      że zadrżała, puściła jego ramię i szła obok zmieszana, zaniepokojona
15    II,  VII  | starając się zajrzeć przez jej ramię za portierę, oddzielającą
16    II,  X    |        nogi, jeden zgruchotane ramię i obojczyk, czwarty rozbitą
17    II,  XV   |   niego bliżej i oparta o jego ramię zaczęła z zapałem i tęsknotą
18    II,  XXIII|       brał którego z gości pod ramię i pokazywał mu z dumą salony.~-