Tom,  Rozdzial

 1     I,  III |        pana, sam pisałem - dodał mocniej, z wielką pewnością, chociaż
 2     I,  III |  silniejszymi rumieńcami, co tym mocniej odbijały przy jasnozielonej
 3     I,  III | cierpiałam przez to. Całuj mnie! mocniej... mocniej... mocniej...
 4     I,  III |           Całuj mnie! mocniej... mocniej... mocniej... A! teraz umarłabym
 5     I,  III |      mnie! mocniej... mocniej... mocniej... A! teraz umarłabym chętnie -
 6     I,  VIII|       niesłychanie wolno i coraz mocniej ściągał brwi z gniewu.~W
 7     I,  VIII|          pono wszystko się pali. Mocniej, panie Szmit.~- I dlatego
 8     I,  VIII|       usługę. Gryzło go to coraz mocniej.~- Cóż mnie obchodzi, że
 9     I,  X   |     Bernard.~- Bernard - zawołał mocniej - on ma stałe delirium tremens
10     I,  XI  |         przecież, nie - dodawała mocniej i ze wstrętem myślała o
11     I,  XIV |          ciasne że czuł je coraz mocniej.~Był ubrany z wielką a przesadną
12    II,  I   |         biorę w serce tak mocno, mocniej niż swoje własne, że chciałabym,
13    II,  I   |        jest we mnie! - powtórzył mocniej, aż się pan Adam cofnął
14    II,  I   |          bo słońce prażyło coraz mocniej.~Zostali na cmentarzu, bo
15    II,  II  |          głupie słowa! - zawołał mocniej ze złością. - Żeby on myślał,
16    II,  III |          przyciskała się jeszcze mocniej i uśmiechała się słodko
17    II,  XI  |        chociaż serce uderzyło mu mocniej.~- Przyślij mi pan przed
18    II,  XVI |       mnie jak dawniej. Mocno... mocniej!.~Gdy ją pocałował, odsunęła