Dzien

 1 2 |     kocham ciebie. Z nas trojga dwoje nie powinno kosztować szczęścia
 2 3 |         zdawała mu się łupać na dwoje, i zionęło czerwonym płomieniem;
 3 5 |       wejść, skurczywszy się we dwoje. Wkrótce jednak spostrzegliśmy
 4 7 | pistolety; rozdzieliłem broń na dwoje, położyłem jedną część o
 5 9 |    Wielkiego Wschodu i przyjęły dwoje bliźniąt, zanim te dotknęły
 6 41|         ogromną skalę prawie na dwoje rozłupaną. Zjedliśmy obiad,
 7 42|        i tam gorzkimi łzami, we dwoje opłakiwaliśmy los biednej
 8 53|       nawet, żem go przeciął na dwoje, ale w tej samej chwili
 9 57|       musiało rozdzielić się na dwoje. Na pani miejscu wystąpiłbym
10 63|       wiedziony, przyniosłem na dwoje. Jeszcze nie zacząłem był
11 64|         podziemia, spostrzegłem dwoje przeraźliwych oczu, a tuż