Dzien

  1 2  |              ojcowską troskliwością i rzekł:~- Wejdź, mój synu, czym
  2 2  |            obrócił się do opętanego i rzekł:~- Paszeko! Paszeko! w imię
  3 2  |            podniósł mnie z dobrocią i rzekł:~- Zakazuję ci, synu mój,
  4 2  |        pustelnik przerwał opętanemu i rzekł zwracając się do mnie:~-
  5 2  |            obrócił się do opętanego i rzekł:~- Paszeko! Paszeko! w imię
  6 2  |               pustelnik zabrał głos i rzekł:~- Przekonywasz się, młodzieńcze,
  7 3  |              mnie ze łzami w oczach i rzekł:~- Synu mój, dziwne rzeczy
  8 3  |           jakim do mnie przemawiał, i rzekł:~- Synu mój, dziwi mnie
  9 3  |            obrócił się do opętanego i rzekł:~- Paszeko! Paszeko! w imieniu
 10 3  |         Wstrzymaj się pan na chwilę - rzekł Francuz - mniemam, że to
 11 3  |           ojciec nieco zamyślił się i rzekł do pułkownika:~- Sądzę,
 12 3  |    przysunięto się do komina i ojciec rzekł do teologa:~- Wielebny don
 13 3  |            ksiądz wstąpił na ambonę i rzekł:~- Mili bracia, ogłaszam
 14 3  |            stułę, wstąpił na ambonę i rzekł:~- Mili bracia, ogłaszam
 15 3  |              i zwracając się do mnie, rzekł:~- Synu mój, Alfonsie, czy
 16 3  |        spojrzał na mnie straszliwie i rzekł:~- Synu niegodny ojca, nikczemność
 17 3  |           zwracając się do mego ojca, rzekł:~- Czy nie lepiej byłoby,
 18 3  |            pana.~- Jak to rozumiesz - rzekł ojciec - "bynajmniej nie
 19 3  |             obrazy.~- W takim razie - rzekł Garcias - pozostaje mi tylko
 20 3  |                To nie jest zła myśl - rzekł mój ojciec, znacznie uspokojony. -
 21 3  |  spowiednikowi, obrócił się do mnie i rzekł:~- Synu mój, Alfonsie, czy
 22 3  |          zaryglowawszy drzwi za sobą, rzekł:~- Kochany Alfonsie, pragnę
 23 3  |            pustelni.~- Kochany synu - rzekł pustelnik - twoja historia
 24 3  |     czcigodnemu Velezowi.~- Jak to? - rzekł pustelnik - nie widziałeś
 25 3  |               mojej prostoty, po czym rzekł:~- Widzę, mój synu, że masz
 26 3  |          znowu zdawał się uśmiechać i rzekł:~- Ze smutkiem spostrzegam,
 27 3  |           stanął mi w poprzek drogi i rzekł:~- Czy senor nazywasz się
 28 5  |        zaprowadziwszy mnie do studni, rzekł:~- Senor Alfonsie, racz
 29 5  |               studnia.~- Mylisz się - rzekł Zoto - jest to wejście do
 30 5  |          wydostali się na brzeg, Zoto rzekł do mnie:~- Senor Alfonsie,
 31 5  |             Po chwili namysłu Monaldi rzekł do niego tymi wyrazy:~-
 32 5  |     nieznajomy zbliżył się do niego i rzekł:~- Oto masz pan sto uncji.
 33 5  |               usłużył.~- Panie Zoto - rzekł tenże - mocno ci jestem
 34 5  |       spostrzegłszy jego pomieszanie, rzekł:~- Panie Zoto, odłóż na
 35 5  |           niego pożyczył, ale Monaldi rzekł:~- Zoto, obrażasz mnie;
 36 5  |         konnych. Nieznajomy szlachcic rzekł:~- Panie Zoto, weź tę kiesę
 37 5  |        przywiązaną do fotela. Starzec rzekł do niego:~- Panie Zoto,
 38 5  |               do ustronnego miejsca i rzekł mu:~- Ta kiesa z pięciuset
 39 6  |              się do owego szlachcica, rzekł z wyrazem głębokiego oburzenia:~-
 40 6  |             wielkim zajęciem, po czym rzekł:~- Zoto, Zoto! gia vegio
 41 6  |              wielką dobrocią, po czym rzekł:~- Moje dziecko, twój ojciec
 42 7  |                 Kradnijmy do spółki - rzekł do nich. - Gdy przybędę
 43 7  |          objęcia, postawił na stole i rzekł:~- Towarzysze, w ostatniej
 44 7  |           przystąpił do niej wesoło i rzekł:~- Kochana narzeczono, oto
 45 7  |                zwracając się do mnie, rzekł:~- Nieszczęsny nazarejczyku -
 46 8  |           noclegu, zaczął śmiać się i rzekł:~- Trzeba wyznać, że w praktykach
 47 8  |          Później, spostrzegłszy mnie, rzekł:~- I senor tutaj?... senor
 48 8  |               mnie bystrym wzrokiem i rzekł:~- Nie, ty do nas nie należysz.
 49 8  |           kierunku Madrytu.~- Zgoda - rzekł - ja także idę w tę stronę,
 50 8  |             Kabalista zatrzymał się i rzekł:~- Oto jest miejsce, w którym
 51 8  |          Kabalista zaczął się śmiać i rzekł:~- Więc to twoja własność,
 52 8  |              pokropił nią opętanego i rzekł:~- Paszeko! Paszeko! w imieniu
 53 8  |               pustelnik zabrał głos i rzekł do mnie:~- Synu mój, możeż
 54 9  |        obudzić, siadł na moim łóżku i rzekł:~- Moje dziecko, złe duchy
 55 9  |          kabalista zaczął śmiać się i rzekł:~- Aby wam dowieść, jak
 56 9  |               wskazując na klepsydrę, rzekł:~- Zanim ten piasek się
 57 9  |         rabinek zwrócił się do mnie i rzekł:~- Zacząłeś całą twoją pracę
 58 9  |             objęciach, a jeden z nich rzekł do mnie:~- Synu Adama! powróć
 59 9  |          Nieszczęśliwy zaślepieńcze - rzekł pustelnik - i czegóż to
 60 9  |             innym.~- Senor Alfonsie - rzekł kabalisla - ponieważ inkwizycja
 61 9  |         zwróciwszy się do pustelnika, rzekł:~- Mój ojcze, znam cię lepiej,
 62 9  |              do nas z wesołą twarzą i rzekł, że gotów jest nam towarzyszyć.
 63 9  |               Gdy wstaliśmy od stołu, rzekł:~- Drodzy goście, oto są
 64 10 |          grzesznikami, i jeden z nich rzekł:~- Przyjacielu nasz, pomyśl,
 65 10 |          zwracając się do przyjaciół, rzekł im półgłosem:~- Widzicie
 66 10 |        otworzyl drzwiczki od karety i rzekł:~- Oto jesteście na placu
 67 10 |        Nareszcie jeden z biesiadników rzekł, że potrafi kochać lepiej
 68 10 |               ze śmiechu.~- A zatem - rzekł - piękna Orlandyno. cóż
 69 10 |          Tybald pocałował ją w rękę i rzekł:~- Racz, piękna zabłąkana,
 70 10 |            nich nie kocham naprawdę - rzekł Tybald.~Orlandyna szczebiotała,
 71 10 |          prawie niezrozumiałym głosem rzekł:~- Otwórzcie drzwi temu
 72 11 |             jego popiersie; następnie rzekł mu:~- Piękny młodzieńcze,
 73 11 |                I ożenisz się z nią? - rzekł Apolloniusz.~- Dlaczegoż
 74 11 |           kobiety?~- Do tej kobiety - rzekł Menip - ja prócz mego płaszcza
 75 11 |         piekieł. Naówczas Apolloniusz rzekł im:~- Wyzystko, co tu widzicie,
 76 11 |         dodaje jej zdrowia.~- Sądzę - rzekł pustelnik - że chciała ona
 77 11 |              mnie złośliwe wejrzenie, rzekł:~- Czy wiesz, senor kawalerze,
 78 11 |              starzec uśmiechnął się i rzekł:~- Senor kawalerze, muszkiety
 79 12 |            Wstawaj, senor kawalerze - rzekł do mnie naczelnik - mamy
 80 12 |             policzył i zapisał. Potem rzekł do mnie:~- Oto masz przed
 81 12 |         potrzebnego materiału. Moreno rzekł na to, że ma w swoim sklepie
 82 12 |            razu ust nie był otworzył, rzekł:~- Wszystkie przygody doznane
 83 12 |           przybrawszy poważną postać, rzekł:~- Signor Romati. zdolności
 84 13 |          przynieść obfite śniadanie i rzekł:~- Senor kawalerze, zbliżają
 85 13 |               głębokim uszanowaniem i rzekł;~- Signor Romati, należymy
 86 13 |            skończyłem powieść, przeor rzekł:~- Synu mój, nie patrzałeś,
 87 13 |          stary pergamin.~- Oto jest - rzekł - bulla naszego założenia;
 88 13 |         Zastałeś ich obu wiszących? - rzekł Cygan,~- Jak to? - przerwałem -
 89 13 |      odczepiać się?~- Bardzo często - rzekł naczelnik - zwłaszcza zaś
 90 14 |           mnie o północy, rozbudził i rzekł, że natychmiast wywoła cień
 91 14 |      konstelacji Bliźniąt.~- Rebeko - rzekł do mnie - Rebeko, wyjdź
 92 14 |              dnia przyszedł do mnie i rzekł, że niezawodne znaki, które
 93 16 |        pokazał ten list memu mężowi i rzekł mu wyniośle, że pismo to
 94 16 |               w ręku madrycką gazetę, rzekł:~- Pozwól pani, abym ci
 95 16 |             zastanowiwszy się chwilę, rzekł, że napisze do jednego ze
 96 16 |                 Co się tyczy kabały - rzekł Ben Mamun - oznajmiam wam,
 97 17 |          konia, ukląkł na no kolano i rzekł:~- Racz pani przyjąć wyznanie
 98 17 |              po mojej prawej stronie, rzekł:~- Pani, dotychczasowe moje
 99 17 |      zwracając się do pani de Torres, rzekł:~- Z przykrością widzę,
100 18 |          głowę. Nieznajomy nic mi nie rzekł; wtedy, zachęcony tą uległością,
101 18 |              i obracając się do mnie, rzekł z poważną miną:~- Mylnie
102 18 |               się do ciotki Dalanosy, rzekł:~- Dowiedziałem się o figlu,
103 18 |               i posadziwszy na ławce, rzekł:~- Zdaje mi się. że panie
104 18 |        wicekról zwrócił się do mnie i rzekł z powagą i czułością zarazem:~-
105 18 |             łzami.~- Przebacz, pani - rzekł wicekról - widzę, że odnawiam
106 18 |             Czyli, wyraźniej mówiąc - rzekł nieznajomy - połowa sumy
107 18 |               o stanie swego majątku, rzekł:~- Na drugi rok zapuściliśmy
108 18 |            wlepił w nas błędne oczy i rzekł słabym głosem:~- Bądźcie
109 18 |        najłagodniejszej grzeczności i rzekł:~- W istocie, nie myślałem,
110 19 |        przyzwać do siebie mego ojca i rzekł mu:~- Don Henryku, w tej
111 19 |    przychylnym ci Królem~- Cóż więc - rzekł książę - czy czujesz w sobie,
112 19 |               zaufać.~- Dobrze więc - rzekł książę - staraj się wykonać
113 19 |         radości padł do nóg księcia i rzekł:~- Jaśnie oświecony książę,
114 19 |             odmówił mu:~- Do ciebie - rzekł - minister pisał i ty powinieneś
115 19 |        dokończyć listu, don Henryku - rzekł mu goniec, który miał natychmiast
116 19 |            śmiać się na całe gardło i rzekł:~- Kochany Henryku, podobny
117 19 |            dworze francuskim, po czym rzekł do niego:~- Drogi stryju,
118 19 |         zbliżył się do niej poufale i rzekł:~- Boska moja bratowo, nasze
119 19 |              księcia. Nareszcie stryj rzekł mu surowo:~- Idź i przebierz
120 19 |            cierpliwie go wysłuchać, i rzekł:~- Nie wiem, mości książę,
121 19 |         Książę obrócił się do córki i rzekł:~- Blanko! Blanko! Byłabyś
122 19 |            Karlosa.~Książę w rozpaczy rzekł do mego ojca:~- Drogi Henryku,
123 19 |              ojciec poznał Alvareza i rzekł:~- Przyjacielu, jak ci się
124 19 |       śmiercią obrócił się do córki i rzekł:~- Blanko! Blanko! Henryk
125 19 |            list. poznał swoje pismo i rzekł:~- Przypominam sobie, że
126 19 |             Pomyślawszy przez chwilę, rzekł:~- Kochany nasz komendancie,
127 19 |               wznosząc oczy ku niebu, rzekł:~- O niezmierzona potęgo,
128 19 |           Cyganów wszedł do jaskini i rzekł, że sprawy hordy wymagają
129 19 |          odwrócił się do Velasqueza i rzekł:~- Ty zaś, senor, czy zechcesz
130 19 |               są na pańskie rozkazy - rzekł Cygan - natychmiast poślę
131 20 |       geometro, don Pedro Velasquez - rzekł kabalista - jeżeli sam nigdy
132 20 |               je, przejrzał z uwagą i rzekł:~- Odzyskałem wszystkie
133 20 |              Pamiętam bardzo dobrze - rzekł Velasquez - majątek ten
134 20 |            ukląkłszy na jedno kolano, rzekł:~- Córko zachwycającej matki,
135 20 |               cieniu i siadłszy obok, rzekł:~- Zachwycająca Elwiro,
136 20 |             kładąc kapelusz na głowę, rzekł:~- Moje incognito skończone -
137 21 |        zadumał się na chwilę, po czym rzekł:~- Tym lepiej, pójdę za
138 21 |               polecenie, a młody król rzekł mu:~- Ponieważ królowa zaklina
139 21 |          swego opowiadania, kabalista rzekł do niego:~- Dość tego na
140 22 |            przyszedł do mego dziada i rzekł:~- Kochany przyjacielu,
141 22 |          upływie tego czasu przybył i rzekł:~- Przede wszystkim oddaję
142 22 |                Mój dziad uczynił; jak rzekł. Zamknął się u siebie, opłakując
143 22 |         Ponieważ chcesz tu pozostać - rzekł Dellius - przeto daj mi
144 22 |         pierwszy przerwał milczenie i rzekł:~- Otóż to są skutki odłączenia
145 22 |              wzrokiem pełnym wzgardy, rzekł:~- Synu nieczysty Mamuna,
146 22 |              władzę w Venta Quemada - rzekł Żyd spiesznie uchodząc,
147 22 |       zastanowiwszy się przez chwilę, rzekł:~- Upewniam was, że zuchwalec
148 22 |            kabalista.~- Niezupełnie - rzekł Velasquez - wszelako, jak
149 22 |         roztargnionego.~- W istocie - rzekł kabalista - pojmuję teraz,
150 23 |        żywością porwał się od stołu i rzekł:~- Mości margrabio, jesteś
151 23 |          tańców. Gdy skończył, ojciec rzekł mu z powagą:~- Mości margrabio,
152 23 |           naszej rozmowie.~- Ty zaś - rzekł Cadanza - bądź pewny, że
153 24 |               wychowanego. Ojciec nie rzekł na to ani słowa, powstał
154 24 |             się z moimi obliczeniami, rzekł:~- Mój synu, gdybym do tego
155 24 |             starał się ukryć, po czym rzekł:~- Gdybym atoli dodał u
156 24 |               wzniósł oczy ku niebu i rzekł:~- Wielki Boże, on sam odgadł
157 24 |          głaskał swoją brodę, po czym rzekł:~- Słuchaj, młody nazarejczyku.
158 25 |               jak się zdawało - bandy rzekł do mnie:~- Senor kawalerze,
159 25 |             wzrok pełen współczucia i rzekł:~- Ach, mój synu, ty tylko
160 25 |        wyleczony.~- Wydawało mi się - rzekł kabalista - że czasami jeszcze
161 25 |            głowie i błogosławiąc mnie rzekł:~- Synu mój, ujrzysz Blankę;
162 26 |       nazwiskiem Veyras, pewnego razu rzekł mi. że Sanudo bynajmniej
163 26 |     tajemniczo wziął mnie na stronę i rzekł:~- Czas jest, abyśmy zemścili
164 26 |             grzech śmiertelny. Sanudo rzekł jej, że dziś nie będzie
165 26 |             towarzyszką.~- Wszelako - rzekł Cygan, sam sobie przerywając -
166 26 |         samego.~- Cała twoja miłość - rzekł drżącym głosem - należy
167 26 |            bożą".~- Odejdź ode mnie - rzekł Sanudo - klęknij u stóp
168 26 |              w ręku mały relikwiarz i rzekł, podając go ochmistrzyni:~-
169 26 |               przywołał odźwiernego i rzekł mu:~- Gdyby jakie dwie kobiety
170 26 |               w obie ręce krucyfiks i rzekł:~- Senora, widzisz mnie
171 26 |           mnie i zanosząc się od łez. rzekł:~- Nieszczęśliwy chłopcze,
172 26 |               do przysionka i kapucyn rzekł:~- Oto ciało margrabiego
173 27 |           zjadła śniadanie. Po chwili rzekł mi:~- Kochana Eleonoro,
174 27 |             do niego. Pił czekoladę i rzekł mi z twarzą rozpromienioną:~-
175 28 |           Medina Sidonia.~- Jest on - rzekł - o pięć lat młodszy ode
176 28 |          kilku chwilach zastanowienia rzekł:~- Droga Eleonoro, są to
177 28 |          książę zbliżył się do mnie i rzekł:~- Kochany Val Florida,
178 28 |               zdziwił się niepomału i rzekł:~- Wasza książęca mość wyświadczasz
179 28 |               mnie ma się stosować? - rzekł książę. - Van Berg, racz
180 28 |               położywszy go na stole, rzekł:~- Zwyczajny pojedynek nie
181 28 |               z tąż samą zimną krwią, rzekł:~- Panowie, raczcie wyświadczyć
182 28 |               Velasquez zabrał głos i rzekł:~- Jakkolwiek całą uwagę
183 28 |              to chciałem powiedzieć - rzekł Velasquez. - Ale oto jest
184 29 |             uwagę uczyniłem księciu - rzekł mój ojciec - ale odpowiedział
185 29 |         zgromadzenia.~- Ja podnoszę - rzekł książę Alba - aby ci ją
186 29 |          Rozkazałaś mi pani przyjść - rzekł drżącym głosem.~Spojrzałam
187 29 |             go kapitan naszego okrętu rzekł:~- Widzieliście admirała,
188 29 |               do mnie któregoś dnia i rzekł:~- Synu mój. serce twoje
189 29 |             bladą.~- Tyżeś to, pani - rzekł umierającym głosem - nie
190 29 |             siadł obok mnie.~- Pani - rzekł - długo namyślałem się.
191 29 |         Następnie przyszedł do mnie i rzekł:~- Mogę panią zapewnić,
192 29 |               mnie w boczną uliczkę i rzekł:~- Moje dziecko, wybrałem
193 29 |               Velasquez zabrał głos i rzekł:~- W istocie, obawiam się
194 29 |               zapewne na tym zależy - rzekł Velasquez - czy myślę o
195 29 |              czynienia. Naczelnik ich rzekł do mnie:~- Witaj, senor
196 30 |        Starzec odwrócił się do mnie i rzekł łagodnym głosem:~- Witaj
197 30 |             abym posłuchał z uwagą, i rzekł:~- Senor Alfonsie, nie jest
198 30 |              podziemi.~- Zejdź tędy - rzekł - ja nie potrzebuję d towarzyszyć,
199 30 |         ciernie. Po wieczerzy derwisz rzekł:~- Nie dziw się różnicy,
200 31 |           dosiedliśmy koni, kabalista rzekł:~- Tym razem mogę was zapewnić,
201 31 |       Tenzeliusa.~- Senor Ahaswerze - rzekł Velasquez - wspominają także
202 31 |         myślenia.~- Uprzedzałem was - rzekł kabalista - że to największy
203 31 |        mężczyznę.~- Mój przyjacielu - rzekł kawaler - znam już twój
204 31 |                 Z największą chęcią - rzekł kawaler. - W dniach, gdy
205 31 |           Toledo, zabrawszy głos, tak rzekł:~- Nie pojmuję, jakim sposobem,
206 31 |              już trzeci.~- Tak więc - rzekł Aguilar - ciągle jeszcze
207 31 |       rozumiem zupełnie twoich słów - rzekł Aguilar - zresztą nie ma
208 31 |       małżonkom.~- I któż z nas wie - rzekł Aguilar - czy za złamanie
209 31 |     przepędziła?~- Wiara naucza nas - rzekł Aguilar - że są inne jeszcze
210 31 |               tak dumasz?~- Dumałem - rzekł Aguilar - nad słońcem, które
211 31 |   jutrzejszego dnia.~- Muszę wyznać - rzekł Toledo - że przywozisz nam
212 31 |            przypadnie.~- Słuchaj no - rzekł Toledo - przyznaj się, od
213 31 |            spowiedzi.~- Wyśmienicie - rzekł Toledo - od dawna nie trzymałem
214 31 |          Przewidywałem twoją boleść - rzekł Aguilar - i dlatego nie
215 31 |             Jestem tylko żołnierzem - rzekł Aguilar - nie umiem wygłaszać
216 31 |        Aguilar uściskał przyjaciela i rzekł:~- Posłuchaj, Toledo: tajemne
217 31 |             masz potrzeby iść dalej - rzekł mu książę Lerma - jeżeli
218 32 |           odejściu Rzymianina Dellius rzekł:~- Kochany Mardocheju. nie
219 32 |            nie mógł poznać po głosie, rzekł mu:~- Ach, Delliusie, oby
220 32 |            kawałek chleba.~- Jestem - rzekł nam - synem żołnierza rzymskiego
221 32 |            udzielenia moralnej nauki, rzekł:~- Nie ma więc na świecie
222 32 |            Bóg długich lat użyczył! - rzekł Dellius. Jakoż w istocie,
223 32 |              piwnicę.~- Dobrze więc - rzekł Dellius - weź zatem z kiesy,
224 32 | przysłuchiwali. Po skończonym śpiewie rzekł do otaczających:~- Obywatele
225 32 |              Chętnie bym to uczynił - rzekł - ale lękam się opuścić
226 32 |      naczelnik zwrócił się ku niemu i rzekł:~- Książę zapewne życzysz
227 33 |       modlitwę, obrócił się do mnie i rzekł:~- Widzisz, moje dziecię,
228 33 |          ocierał.~- Senor don Lopez - rzekł mi nieznajomy - dowiedziałem
229 33 |             przybrał poważną postać i rzekł:~- Wyrazy Waszej Wielmożności
230 33 |            każda.~- Senor don Lopez - rzekł - właśnie zbieram podobne
231 33 |            wracając do dawnej powagi, rzekł:~- Senor don Lopez, zdaje
232 33 |        zbliżywszy się do nas poufale, rzekł:~- Winszuję pani, że zaznajomiłaś
233 33 |             by mnie to nie cieszyło - rzekł Velasquez - gdyż ulegając
234 33 |                  Zachwycająca Lauro - rzekł Velasquez - odgadujesz moje
235 34 |             był, Anebon czy Abammon - rzekł Uzeda - mogę zaręczyć, że
236 34 |              mnie z uradowaną twarzą, rzekł:~- Przyznaj, senor don Lopez,
237 34 |        obiadowania ze mną.~- No cóż - rzekł - list doszedł swego przeznaczenia?
238 35 |               Velasquez zabrał głos i rzekł:~- Przebacz mi, ale słowa
239 35 |             opowiadanie:~- Misteria - rzekł Cheremon - mają jeszcze
240 35 |           Zaspokoiwszy pierwszy głód, rzekł:~- Pojmuję, senor don Lopez,
241 35 |            przybrał zagniewaną minę i rzekł:~- Senor don Lopez, słowa,
242 35 |               ze zwykłą poufałością i rzekł:~- No cóż, senor don Lopez?
243 35 |           chwili jednak odzyskał ją i rzekł:~- Straszliwa i krwawa głowo,
244 35 |          Busquera, zmarszczył czoło i rzekł:~- Mniemam, senor don Lopez,
245 35 |              więcej zagniewaną minę i rzekł:~- Wyraźnie przekonywam
246 35 |              gdyby czegoś szukając, i rzekł:~- Czy pani nic nie upuściłaś?
247 35 |       kryjówki, zbliżył się do nich i rzekł:~- Panowie, jestem jednym
248 35 |               dobył list z kieszeni i rzekł:~- Czytaj senor: "Jutro
249 35 |         Nałożę do sądu kryminalnego - rzekł urzędnik - i nie powinienem
250 35 |             zaś zwrócił się do mnie i rzekł:~- Obdarzając cię naszym
251 35 |               jego odejściu Velasquez rzekł:~- Przewidywałem, że historio
252 36 |               zraniwszy mnie w ramię, rzekł, że prawdziwym szczęściem
253 36 |            późno.~- Senor don Lopez - rzekł nienawistny mi Busqueros -
254 36 |             Augustianów.~- Oto jest - rzekł - koniec ulicy, która prowadzi
255 36 |             przerwał mi opryskliwie i rzekł:~- Żadnej gadaniny, don
256 36 |               obcy tędy przechodził - rzekł do mnie - moi przyjaciele
257 36 |             Nachylił mi się do ucha i rzekł:~- Kochany Avarito, jak
258 38 |             szyi, otworzył skrzynkę i rzekł nam:~- Oto są dwa pergaminy,
259 38 |            przybyciu wbiegł do mnie i rzekł:~- Kochany przyjacielu,
260 38 |              naszej izdebki, Germanus rzekł:~- Kochany przyjacielu,
261 39 |                 Ja ci zastąpię ojca - rzekł Sedekias - odtąd będziesz
262 39 |     zastanawiać i namyślać, nareszcie rzekł:~- Kochany Antypie, mam
263 39 |                obrócił się do Uzedy i rzekł:~- Potężniejszy od ciebie
264 39 |              góry Libanu wzywa mnie - rzekł Żyd i zniknął nam z oczu.~
265 40 |             cały drżąc z przestrachu, rzekł:~- Senor złodzieju, zlituj
266 40 |             Jeżeli tylko o to idzie - rzekł Amerykanin powstając - chętnie
267 41 |            podał mu przyjaźnie rękę i rzekł:~- Wybacz, dzielny Peruwianinie,
268 41 |                Po jego odejściu Cygan rzekł do mnie:~- Dawnymi czasy
269 41 |              nic przedarł.~Oto jest - rzekł naczelnik - prowincja mego
270 41 |             starców.~- Możeż to być - rzekł jeden z nich - abym po tylu
271 41 |               czarodziejska okolica - rzekł margrabia.~- Za taką przynajmniej
272 41 |            przyjrzał mu się uważnie i rzekł:~- Nie ma wątpliwości, że
273 41 |              zagłębianiem Velasqueza, rzekł do swego gościa:~- Kiedym
274 42 |                Pewnego wieczora Cecco rzekł do mnie:~- Przychodzi mi
275 42 |                Nazajutrz po przybyciu rzekł do niej:~- Muszę pani oznajmić
276 42 |          wesołości.~- Kochana Lauro - rzekł pewnego dnia - powiedz,
277 42 |            Chcesz mnie więc opuścić - rzekł Ricardi - kiedy tak pragniesz
278 43 |            twarzy łagodnym uśmiechem, rzekł:~- Sprawa wasza jest załatwiona,
279 43 |      zwracając się do mojej małżonki, rzekł:~- Córko nieporównana kobiety,
280 43 |               Peruwiańczyków, po czym rzekł do mnie:~- Jesteś bez wątpienia
281 44 |                  Nie ma wątpliwości - rzekł do mnie - że duchy królów
282 45 |              twoje, senor, przygody - rzekł Velasquez - ale o życie
283 46 |            szydersko uśmiechnął się i rzekł:~- Tym razem mylisz się,
284 46 |     towarzystwa, zbliżył się do nas i rzekł do Uzedy:~- Skończone twoje
285 46 |            ujrzysz.~- Mniejsza o to - rzekł Uzeda - zobaczymy, co się
286 47 |              przysłuchiwał, nareszcie rzekł:~- Wchodząc niejako w nową
287 47 |              wziął ode mnie bilecik i rzekł:~- Jestem pewny, że to pismo
288 47 |           głosem przerywanym łkaniami rzekł:~- Wielki Boże, więc nie
289 47 |          niczego nas nie doprowadzą - rzekł don Roque, gdyśmy zostali
290 47 |             oburzył się na te słowa i rzekł:~- Tu trzeba działać, powtarzam,
291 47 |               wpadł znowu do pokoju i rzekł:~- Co słyszałem? Piękna
292 47 |                nazwałeś mnie kłamcą - rzekł Toledo. - Nie wchodzę, czy
293 47 |         kawaler przystąpił do niego i rzekł:~- Mości książę, nie myliłeś
294 48 |       przybrał poważny wyraz twarzy i rzekł:~- Wasza wielmożność jest
295 48 |             panegiryk.~- Wiem o tym - rzekł Busqueros - ale panegiryk
296 48 |               zbliżył się do ciebie i rzekł, że chodzi mu o przyspieszenie
297 48 | przezwyciężając wrodzoną bojaźliwość, rzekł:~- Mój panie, oskarżę cię
298 48 |            się o uszy jego historia - rzekł Cornadez. - Był to bezbożnik,
299 48 |         skończył.~- Ten sam właśnie - rzekł pielgrzym. - Jestem jego
300 48 |             przed księgarzem Moreno i rzekł mu:~- Senor Moreno, te osiem
301 48 |         Odsłonięte tajemnice analizy" rzekł, że musi to być jakiś paszkwil
302 48 |               rodzaju poszanowaniem i rzekł:~- Don Diego, chciałeś wejść
303 50 |            był jej winien.~- Mariko - rzekł do niej - ocaliłaś mi życie
304 50 |           zwracając się do Cornadeza, rzekł:~- Dziś nie jestem już w
305 50 |              nieszczęśliwą Analizę, i rzekł mu:~- Senor Moreno, oto
306 50 |            się po kolei przypatrzył i rzekł:~- Chętnie podejmę się druku
307 50 |              zawołał mnie do siebie i rzekł:~- Błażeju, mój drogi Błażeju,
308 50 |      milczeniu, potem podniósł głos i rzekł:~- Gwiazdo, której gasnące
309 50 |               wzniósł oczy ku niebu i rzekł:~- Boże, jeżeli gdzie jesteś,
310 50 |               się do mnie uprzejmie i rzekł:~- Synu mój - tak cię nazywam,
311 51 |             podeszwie swego trzewika, rzekł:~- W istocie, od czasu jak
312 51 |             uderzywszy pięścią w stół rzekł:~- Na świętego Krzysztofa,
313 51 |                zwracając się do mnie, rzekł:~- Słuchaj no, mój dobrze
314 51 |          nagle zwracając się do mnie, rzekł:~- Mój szlachetnie urodzony
315 51 |               do mnie i z zimną krwią rzekł:~- Cóż to, chłystku, nie
316 51 |           mnie do tej samej komnaty i rzekł głosem nieco szyderskim:~-
317 51 |         cnotliwymi.~- Określenie to - rzekł don Belial - nie jest zupełnie
318 52 |         usiadł, i uczyniwszy to samo, rzekł:~- Senor Hervas, zdajesz
319 52 |             Beliala.~- Czekałem cię - rzekł do mnie. - Wiedziałem, że
320 52 |              swój urok.~- Pomimo to - rzekł don Belial - przyszedłeś
321 52 |            Belial zmienił nagle ton i rzekł:~- Ależ nie, nie mam racji.
322 52 |              mi dokończyć.~- Jestem - rzekł - jednym z głównych członków
323 52 |       wysokiego zielska. Jeden z nich rzekł do drugich: "Patrzcie na
324 52 |              pokazał mi zwierciadło i rzekł:~- Widzisz na twoim czole
325 53 |         zniżył jej ostrze.~- Jak to - rzekł - w Wielki Piątek? Nie chciałem
326 53 |         ostrze, zatoczył się na mur i rzekł umierającym głosem:~- Przebaczam
327 53 |          kawaler Toledo zabrał glos i rzekł:~- Senor Busqueros, nie
328 54 |            otworzył usta, ale nic nie rzekł i odszedł do swego pokoju,
329 54 |              mówienia, nic przeto nie rzekł i odszedł do siebie. Dręczony
330 54 |            obrócił się do mego ojca i rzekł:~- Senor Avadoro, ty, który
331 54 |             odpowiedzieć, ale nic nie rzekł, gdyż wolał pobiec do siebie
332 54 |            zapytać, ale znowu nic nie rzekł i wrócił do swego pokoju.
333 54 |             odpowiedzieć, ale nic nie rzekł, nieznajomy dobył więc z
334 54 |          Busqueros.~- Senor Avadoro - rzekł do mego ojca - zajmujesz
335 54 |      Przepraszam cię, senor Avadoro - rzekł - ale zapomnieliśmy obaj.
336 54 |           Prawdaż to, senor Avadoro - rzekł do mego ojca - że miałeś
337 54 |          martwić się, senor Avadoro - rzekł mu Busqueros. - Te panie
338 54 |       Busqueros odwiedził mego ojca i rzekł mu:~- Senor Avadoro. przychodzę
339 54 |             Roque znowu mu przerwał i rzekł:~- Rozumiem cię doskonale,
340 54 |               powietrzem, ale nic nie rzekł, wziął pannę Cimiento pod
341 54 |          Senor, kochany mój kuzynie - rzekł do mojego ojca - nazywam
342 54 |               oczy.~- Mniejsza o to - rzekł Busqueros - nie jesteś pierwszym,
343 54 |        Wstrzymaj się, senor Avadoro - rzekł mu Busqueros - zanim wstaniesz,
344 56 |            Mam cię nareszcie, senor - rzekł. - Kawaler Toledo żali się,
345 56 |         przywołać do swego gabinetu i rzekł:~- Mówiłem o tobie królowi.
346 56 |               Toledo uśmiechnął się i rzekł:~- Mówiłem już o tym z księżniczką;
347 56 |              objęcia...~- Przybywam - rzekł - za sprawami królewskimi,
348 56 |              żąda. Zamiast odpowiedzi rzekł:~- Don Juanie Avadoro, weź
349 56 |              zamknął drzwi na klucz i rzekł:~- Szlachetny kawalerze
350 57 |       Przybrał zwykłą zuchwałą minę i rzekł:~- Pani, nie mogłem oprzeć
351 57 |            ulicy.~- Mości pasierbie - rzekł do mnie - o mało co nie
352 57 |              głośnym wybuchem śmiechu rzekł:~- W istocie, muszę wyznać,
353 57 |         zbliżył się do mnie poufale i rzekł:~- Przekonywasz się, mój
354 57 |            jak mógł najsłodszą minę i rzekł:~- Kochany pasierbie, powinienem
355 57 |               się ku mnie i półgłosem rzekł:~- Kochany przyjacielu,
356 57 |           mnie z wielką grzecznością, rzekł:~- Moi towarzysze i ja radzi
357 57 |           znowu zbliżył się do mnie i rzekł:~- Towarzysze moi i ja nie
358 57 |       Kabalista zwrócił się do mnie i rzekł:~- Jeżeli się nie mylę,
359 58 |             mnie do serca i odchodząc rzekł głosem przerywanym łzami:~-
360 58 |             ze zwykłą bezczelnością i rzekł:~- Kochany pasierbie, odebrałeś
361 58 |       eminencja zbliżył się do mnie i rzekł półgłosem:~- Wiem, senor
362 58 |            cóż, senor don Busqueros - rzekł - nie dowiedziałżeś się
363 58 |      zaszkodzić Avilom i Sorrientom - rzekł kardynał.~Jego eminencja
364 58 |          zwracając się do Berlopscha, rzekł:~- Widzisz tu senor zebrane
365 58 |     wspomniałem.~- Senor don Juanie - rzekł do mnie - słyszałem pewną
366 58 |             oburzony.~- Dobrze więc - rzekł astrolog - w takim razie
367 59 |       Zeszliśmy razem na obiad. Mamun rzekł do księżniczki:~- Pani,
368 59 |              zaprowadził do cesarza i rzekł:~- Mam zaszczyt przedstawić
369 59 |            się głęboko.~- To dobrze - rzekł cesarz - przyłączam WPana
370 59 |          nadzwyczajnego.~- Castelli - rzekł arcyksiążę - czy nie odebrałeś
371 59 |             miasta z mymi Anglikami - rzekł Peterborough - a zaręczam,
372 60 |     przypomnieć.~- Senor don Juanie - rzekł - lub raczej senor Castelli,
373 60 |            sędziwego zakonnika, który rzekł do mnie:~- Senor kawalerze,
374 61 |              nader otwarcie.~- Znam - rzekł do mnie - stosunki, jakie
375 61 |           Cyganów przyszedł do mnie i rzekł:~- Senor Alfonsie, weź twój
376 61 |           galerię.~- Senor Alfonsie - rzekł do mnie naczelnik - znamy
377 61 |                derwisz odwrócił się i rzekł:~- Witam cię, młodzieńcze!
378 61 |               schodki.~- Zejdź tędy - rzekł do mnie - zobaczysz, co
379 61 |                  Młody nazarejczyku - rzekł do mnie szejk - poznajesz
380 62 |             im tajemnicę złotej żyły, rzekł:~- Od dziesięciu lat posiadam
381 63 |             między nimi.~- Synu mój - rzekł do mnie - opuścisz nasze
382 64 |             na kilka koryt. Sid-Ahmet rzekł mi, że tu zaczyna się sławny
383 64 |            przyjaźnie podał mi rękę i rzekł:~- Młody Andaluzyjczyku,
384 65 |         padając przede mną na kolana, rzekł:~- Władco jaskini, przyjmij
385 65 |             będzie czwartą?~- Twoja - rzekł Billah - i otrzymasz za
386 65 |            zdziwiony.~- Nie inaczej - rzekł Mamun - ta sama, którą miałeś
387 Zak|       dochowanie tajemnicy.~- Dotąd - rzekł - znasz senor tylko pewną
388 Dod|           ciężkie próby.~- Wybornie - rzekł Busqueros. - Miałem dać
389 Dod|             Ja zaś, mój przyjaciela - rzekł poeta - nigdy do niej nie
390 Dod|            szorstko.~- Mój chłopcze - rzekł - dostaniesz rózgi, jeżeli
391 Dod|            Wysłuchawszy mnie z uwagą, rzekł:~- Musimy obmyślić nowy
392 Dod|           chwili Busqueros przerwał i rzekł do mnie:~- Mały biedaku,
393 Dod|               urodzenia.~- Wybornie - rzekł Busqueros - twój sposób
394 Dod|              bardziej podnosząc głos, rzekł:~- Senor, miałem zaszczyt
395 Dod|            się do obrońcy braci Moro, rzekł:~- Senor, oświadczam ci,
396 Dod|              Wybacz, senor Moraredo - rzekł Suarez - ale nazwisko twoje
397 Dod|                 Widzę, senor Suarez - rzekł przybyły wchodząc do środka -
398 Dod|           Wyprowadźcie moją siostrę - rzekł na to młodzieniec. - Ciebie,
399 Dod|             kogo nazywasz Busquerem - rzekł Suarez. - Jest tu tylko
400 Dod|            Lopeza wymówkami.~- Synu - rzekł - zabroniłem ci zadawać
401 Dod|                Nie zapominaj, senor - rzekł Busqueros - że jesteś ranny
402 Dod|              kolan.~- Przebaczam ci - rzekł Gaspar.~Nietrudno domyślić