Dzien

  1 1  |       czujesz jej potrzebę.~Słowa te rzekła z tak złośliwym uśmiechem,
  2 1  |           stołu i ta sama nieznajoma rzekła, przysuwając naczynie z
  3 1  |          ściskając mnie w objęciach, rzekła:~- Kochany Alfonsie, czemuż
  4 1  |         milczenie.~- Luby Alfonsie - rzekła - już dnieć zaczyna, zbyt
  5 1  |        wszystko.~- Nie dość na tym - rzekła Emina z wyrazem najwyższej
  6 1  |           mnie żądano.~- To dobrze - rzekła Emina. - Teraz, siostro,
  7 2  |             dość się już napatrzyła, rzekła:~- Wszystko idzie dobrze,
  8 2  |        pozwoliwszy mi się napatrzyć, rzekła:~- Zostań tu, kochany Paszeko;
  9 2  |           się do łóżka swej siostry, rzekła do niej:~- Nieszczęsna Inezillo,
 10 4  |             Oskarżaj nas, Alfonsie - rzekła Emina - tylko o przyjemną
 11 5  |       używano.~- Wszystkie te cuda - rzekła Emina - są dziełem Gomelezów.
 12 5  |             i zwracając się do Zota, rzekła:~- Ty i twoi bracia musieliście
 13 5  |           honoru.~- Drogi Alfonsie - rzekła Emina - szanuj tego pustelnika
 14 6  |             do mnie. Usiadły i Emina rzekła:~- Kochany Alfonsie, czy
 15 7  |           Zoto odszedł, piękna Emina rzekła z wyrazem głębokiego smutku:~-
 16 7  |            ufając mojej domyślności, rzekła:~- Kochany Alfonsie, poświęcenie
 17 7  |        pieszczotach.~Po chwili Emina rzekła:~- Kochany Alfonsie, rażą
 18 7  |         Jutro włożysz je na powrót - rzekła - tymczasem zawieś na szyi
 19 9  |          spłonęła lekkim rumieńcem i rzekła ze smutkiem:~- Spodziewam
 20 9  |             nieopisanej łagodności i rzekła:~- Jakże szczęśliwy jesteś,
 21 10 |             wzięła Tybalda za rękę i rzekła:~- Piękny kawalerze, jakże
 22 10 |              odpięła krezę Tybalda i rzekła:~- Masz szyję prawie taką
 23 11 |       dłoniach.~- Dzielny Alfonsie - rzekła - chciałeś wczoraj znienacka
 24 11 |              zbliżyła się ku niemu i rzekła:~- O Menipie, od dawna cię
 25 13 |       niezwykłej piękności, która mi rzekła:~- Panie Romati, księżniczka
 26 13 |       snycerskiego.~- Panie Romati - rzekła mniemana dama dworu - zbyt
 27 13 |        florenckich.~- Panie Romati - rzekła nieznajoma - jeżeli nad
 28 13 |       uczonym porządku.~- Tutaj to - rzekła moja przewodniczka - pani
 29 13 |              do margrabiny, która mi rzekła:~- Droga, miła księżniczko,
 30 13 |              powstała z oburzeniem i rzekła:~- Panie Romati, już cię
 31 13 |             wrócić do kufra, po czym rzekła:~- Romati, pamiętaj, abyś
 32 14 |            Dobrze to przewidziałam - rzekła - że milczenie twoje będzie
 33 14 |         chwili złączyła się ze mną i rzekła:~- Doniosłam bratu o miejscu
 34 15 |       pierwsza przerwała milczenie i rzekła:~- Senor Alfonsie, czynię
 35 15 |              powiada?~- Z początku - rzekła - uniósł się szalonym gniewem,
 36 15 |            się do nieznajomej damy i rzekła:~- Senora, niech mnie niebo
 37 15 |            jej przerywając, nie była rzekła:~- Tak jest, masz pani słuszne
 38 15 |          przybrawszy poważną postać, rzekła:~- Czy zauważyłaś, siostro,
 39 15 |             uścisnęła mnie za rękę i rzekła:~- Jestem pewna, że to nasz
 40 15 |        małego państwa.~- W istocie - rzekła Rebeka - przykro mi. że
 41 15 |    przybędzie z głębi Afryki. Rebeka rzekła:~- Senor Alfonsie, ujrzysz
 42 16 |           Piękna para, nieprawdaż? - rzekła dona Manuela, nasza gospodyni.~-
 43 16 |            jego oddaleniu się Rebeka rzekła do mnie:~- Dzieci te mocno
 44 18 |             jaśnie oświecony panie - rzekła ciotka Torres - nie ma wątpliwości,
 45 18 |          Meksykańskiej.~- Być może - rzekła pani de Torres - ale za
 46 18 |   towarzystwo nie mogło nas słyszeć, rzekła:~- Drogi Alfonsie, zaklinam
 47 19 |              Po skończonym śniadaniu rzekła:~- Wiele straciliśmy na
 48 19 |               Zauważyłam wprawdzie - rzekła Rebeka - że zdradzasz senor
 49 19 |                Ale kiedy my żądamy - rzekła Rebeka - abyś nam senor
 50 20 |                Zdaje mi się, senor - rzekła Rebeka - że doskonale znasz
 51 20 |          uczucie nazywane miłością - rzekła Rebeka - czyż także może
 52 20 |         Torres zebrała całą odwagę i rzekła:~- Majątek twój, Jaśnie
 53 20 |          niepowstrzymanej chciwości, rzekła do wicekróla:~- Jaśnie Oświecony
 54 21 |              przywołać mego dziada i rzekła mu:~- Dowiaduję się w tej
 55 21 |           królowa posłała po niego i rzekła:~- Wiadomo ci zapewne, że
 56 22 |            na swój dwór.~- Zapewne - rzekła Kleopatra - radzę ci, abyś
 57 24 |         matka przyniósłszy mi obiad, rzekła:~- Drogie dziecię, przychodzę
 58 24 |             zakryła mi oczy rękami i rzekła:~- Teraz spróbujemy, czy
 59 24 |            koszuli.~- Mój synowcze - rzekła do mnie - widok światła
 60 25 |           ręku.~- Kochany synowcze - rzekła do mnie - twój ojciec nas
 61 25 |          odkrycie!~- W takim razie - rzekła moja ciotka - powinieneś
 62 26 | wykwintniejszy niż zazwyczaj, Rebeka rzekła, że ponieważ naczelnik Cyganów
 63 26 |          uklękła przy konfesjonale i rzekła do Sanuda:~- Mój ojcze,
 64 26 |            moim łóżku. "Córko moja - rzekła do mnie - wyspowiadaj się
 65 26 |         klękła przed konfesjonałem i rzekła:~- Ach, mój ojcze, przychodzę
 66 27 |       kilkoma lampami.~- Don Diego - rzekła dama do swego koniuszego -
 67 27 |            dama usiadła przede mną i rzekła:~- Okrutniku; tu cię więc
 68 27 |          spojrzawszy na mnie surowo, rzekła:~- Ale ty, chłopcze, kto
 69 27 |           kraty i, uspokojona nieco, rzekła do mnie:~- Młody mój przyjacielu,
 70 27 |        miejscu.~- Podobne zlecenie - rzekła dama - mogłoby nas narazić
 71 27 |           nad sobą.~- Moje dziecko - rzekła - byłam osobiście u twojej
 72 27 |           jej usta.~- Zdaje mi się - rzekła - żem się roześmiała, co
 73 27 |              przywołała swego syna i rzekła mu surowo:~- Proszę cię,
 74 27 |         Hermosito go ukończył, matka rzekła mu:~- Synu mój, dziś obchodzimy
 75 27 |           zmartwiona.~- Zobaczycie - rzekła - że mały łotr wkrótce do
 76 28 |                Nie ma o czym mówić - rzekła Rebeka - gdyby twój ojciec
 77 29 |            Girona przyszła do mnie i rzekła:~- Kochana Eleonoro, jesteś
 78 29 |       Chciałam ją zatrzymać.~- Nie - rzekła - moja obecność jest tam
 79 29 |              wypędzić.~- Zobaczymy - rzekła.~Zabroniłam jej pokazywać
 80 29 |            gmatwaninę.~- Pomimo to - rzekła Rebeka - słuchasz go senor
 81 29 |         nieznanym.~- Nazwisko moje - rzekła Żydówka - jest tajemnicą,
 82 29 |            odmienić.~- Dobrze więc - rzekła Rebeka - nazywaj mnie zatem
 83 29 |   tysiącznymi barwami opalu.~- Cóż - rzekła Emina - czy rad jesteś z
 84 31 |             zwracając się do Cygana, rzekła:~- Jeżeli się nie mylę,
 85 33 |       nieznajoma zachmurzyła czoło i rzekła:~- Posuwasz się senor dość
 86 33 |         Sądzę, że nie dałam powodu - rzekła - aby nieznajomi śmieli
 87 33 |         zwracając się do Velasqueza, rzekła:~- Cóż myślisz, mości książę,
 88 34 |            kłopotu, gdyż śmiejąc się rzekła:~- Utrzymujesz senor, że
 89 34 |         zbliżył się, kazała usiąść i rzekła:~- Chciałam, senor, kilka
 90 34 |             Zanim wsiadła do powozu, rzekła:~- Nie wypada, abym zatrzymywała
 91 34 |             z wdzięcznym uśmiechem i rzekła:~- Obiecałam ci, senor,
 92 34 |              Posłuchaj więc, senor - rzekła Ineza - mogłeś pomyśleć,
 93 34 |              się między mną a Ineza, rzekła:~- Nie wierz mu, pani, on
 94 35 |             o kilka kroków ode mnie, rzekła:~- Senor, muszę ci wyznać,
 95 35 |              z wielka uwagą, po czym rzekła:~- Opowiadanie twoje, senor,
 96 38 |         książę, zachwycający obraz - rzekła Rebeka. - Proszę cię, racz
 97 40 |             z nich przeszedł, Rebeka rzekła:~- W istocie, warto by się
 98 40 |               Trzeba by koniecznie - rzekła Rebeka - przez kilka dni
 99 41 |             Mniemasz zatem, książę - rzekła Rebeka - że wulkan wydrążył
100 41 |             omdlewające spojrzenie i rzekła:~- Doświadczyłeś kiedy tych
101 41 |          twarz zakrywała. Nieznajoma rzekła mi tajemniczym głosem.~-
102 42 |         który przysunęła do łóżka, i rzekła:~- Wybacz, piękny Hiszpanie,
103 42 |            Przebacz mi, drogi wuju - rzekła - kochany mój dobroczyńco,
104 42 |              W kilka dni potem Laura rzekła do Ricardiego:~- Nie mogę
105 42 |       myślała?~- Nie, moje dziecię - rzekła Sylwia - dumała o zyskownej
106 43 |         uwagę.~- Cóż więc, Manuelo - rzekła jedna z dziewczyn - nasza
107 43 |         przyjęła moje oświadczenia i rzekła:~- Korona balowa może tylko
108 44 |        pokazała mi kolczasty krzak i rzekła, że ma on tu swoje znaczenie,
109 44 |           oglądaliśmy.~- Napis ten - rzekła Tlaskala - położony został
110 44 |          gorącą jak moja.~- Alonzo - rzekła - cnotliwy Alonzo, zwyciężyłeś.
111 47 |              Mój młody przyjacielu - rzekła do mnie - nie mógłbyś mi
112 50 |         mojej możności.~- A gdybym - rzekła Marika - prosiła, abyś się
113 51 |           która go dusi.~- A jakże - rzekła matka - piękne mi dajecie
114 51 |           sobą nagrodę.~- Uwaga ta - rzekła matka - dobrze świadczy
115 51 |          wiosnę.~- Senor kawalerze - rzekła ta ostatnia - jeżeli. tylko
116 51 |        posadziwszy mnie obok siebie, rzekła:~- Jesteś w domu może nieco
117 51 |           włosy.~- Senor kawalerze - rzekła mi matka - zamieszkałeś
118 51 |              Nie płacz, droga mamo - rzekła jej Celia - jak wszystko
119 51 |            rozmowę. Wróciwszy z nim, rzekła do mnie:~- Senor kawalerze,
120 51 |      zapłakana.~- Mój młody gościu - rzekła - przyszłam do ciebie po
121 51 |           Celia, spostrzegłszy mnie, rzekła:~- Posłuchaj mnie, nasz
122 55 |         spojrzała na mnie wyniośle i rzekła:~- Senor Avadoro, ubliżyłabym
123 55 |             jak za pierwszym razem i rzekła:~- Senor Avadoro, nie mogę
124 55 |         zostawiając drzwi otwarte, i rzekła:~- Senor Avadoro, jedną
125 55 |          westchnęła.~- Słodki Jezu - rzekła - ileż to grzechów popełnia
126 55 |            powagą.~- Senor Avadoro - rzekła - Leonora przeznaczona jest
127 55 |         jeszcze zimniej niż zwykle i rzekła:~- Senor Avadoro, jakkolwiek
128 55 |         miłosnego.~- Senor Avadoro - rzekła przerywając mi - wyjeżdżam,
129 55 |             chwili milczenia Leonora rzekła:~- Senor więc jesteś tym
130 55 |           zawiedzie.~- Dobrze więc - rzekła - w takim razie racz mi
131 55 |          glos ochmistrzyni, która mi rzekła:~- Czekają na ciebie, senor.
132 56 |            zmartwiona.~- Busqueros - rzekła - to szpieg, którego uwadze
133 56 |             do księżniczki, która mi rzekła:~- Kochany Avadoro, znasz
134 56 |              kazała mnie przywołać i rzekła:~- Mam pewne przyczyny,
135 57 |            wzruszona.~- Don Juanie - rzekła do mnie - w Sorriente byłeś
136 57 |             i odszedł.~- Lękam się - rzekła księżniczka - czy słowa
137 57 |             ich.~- Senor kapitanie - rzekła Rebeka - twój ojciec dał
138 58 |              udało nam się wywinąć - rzekła do mnie - ten łotr Busqueros
139 58 |             zobaczyć?~- Ujrzysz ją - rzekła księżniczka - ale teraz
140 58 |        Austrii.~- Senor don Juanie - rzekła - wyznaję, że mówiliśmy
141 59 |       Nareszcie przyszła do siebie i rzekła:~- Don Juanie, musiałam
142 60 |          następny.~- Mówmy o tobie - rzekła mi - przyjaciele twoi nie
143 60 |        wycieńczeniem.~- Don Juanie - rzekła do mnie - musiałeś spostrzec
144 60 |             jej mieszkania, gdzie mi rzekła: „Senor astrologu, ty, który
145 61 |       ciekawości.~- Rada bym tylko - rzekła Rebeka - dowiedzieć się,
146 63 |             Matka zalała się łzami i rzekła:~- Drogi Masudzie, choroba
147 63 |          matkę.~- Kochany Masudzie - rzekła do mnie - chcesz zażyć świeższego
148 63 |        zwykła śmiertelniczka ale nie rzekła ani słowa. Wyobraziłem sobie,
149 63 |           Matka mocno się zdziwiła i rzekła:~- Kochany Masudzie, nie
150 Dod|             zasłonach i jedna z nich rzekła:~- Wierzaj mi, senor Suarezie,