Dzien

 1 3  |      jeszcze straszliwszą postawę, zawołał:~- Hierro! niech cię Bóg
 2 6  |          to kapitan stojący na rei zawołał:~- A larga ladron! a larga!~
 3 6  |           zwracając się do załogi, zawołał:~- Anime managie, io in
 4 6  |       ujrzał, natychmiast poznał i zawołał:~- Ecco lu piciolu banditu
 5 6  |             Po tych słowach przeor zawołał braciszka i wydał mu stosowne
 6 7  |            największej wściekłości zawołał:~- Nikczemna, ponieważ kochasz
 7 8  |        Skoro tylko nas spostrzegł, zawołał -~- Ach. mój młody przyjacielu,
 8 10 |            i napełniwszy ją winem, zawołał:~- Do milionkroć stu tysięcy
 9 10 |           i klnąc według zwyczaju, zawołał:~- Do milionkroć stu tysięcy
10 10 |            w szyję.~- Orlandyno! - zawołał - Orlandyno, co to ma znaczyć?~
11 19 |         etc.~- Co to ma znaczyć? - zawołał książę w największym gniewie. -
12 21 |          ścieżki.~- Widzicie go! - zawołał Uzeda - ach, leniwiec, łotr
13 22 |            Boże Izraela i Jakuba - zawołał mój dziad - mamże wierzyć
14 28 |    podwójną dwójkę.~- Do szatana - zawołał - coś mi się nie wiedzie!
15 29 |            do okna.~- Ach, to on - zawołał - spodziewałem się, że przyjedzie.~
16 29 | Hermositowi ramię.~- Wielki Boże - zawołał - przebacz moim katom. Drugi
17 31 |     przynosi ujmy.~- Wyśmienicie - zawołał kawaler - oto odpowiedź
18 31 |            niepomału.~- Co widzę - zawołał - tyżeś to, mój kochany
19 31 |         tym spowiednik.~- Jak to - zawołał Toledo - przyjeżdżasz do
20 31 |           mostom.~- Wielki Boże! - zawołał Toledo z boleścią - mamże
21 31 |          przyszłym życiu.~- Ach! - zawołał Toledo - proszę cię, nie
22 33 |            klucza.~- Wyśmienicie - zawołał nieznajomy - podziwiam twoją
23 36 |        zapewne mojej śmierci, gdyż zawołał:~- Czy zginąłeś?~Bałem się,
24 42 |        Lauro! co znaczy ta mowa? - zawołał Ricardi.~- To głos natury -
25 46 |        wyrzucić.~- Dość już tego - zawołał faryzeusz, obracając się
26 46 |     zapełnić szczerbę.~- Jak to? - zawołał Sedekias. - Rozumiem, pewnie
27 47 |            oczy, wytrzeszczał je i zawołał:~- Co widzę, senor don Jose
28 47 |   wchodzącego Busquera.~- Brawo! - zawołał - wyśmienicie, nasz chory,
29 50 |            nic więcej nie widział, zawołał więc w duchu:~- Stwórco
30 50 |        czując się bliskim śmierci, zawołał mnie do siebie i rzekł:~-
31 53 |       twojego domu.~- Co mówisz? - zawołał Toledo - ależ to pani Uscariz.
32 54 |     balkonie.~- Ach, zacne panie - zawołał Busqueros - stał nam się
33 54 |         skutek wywarły jego słowa, zawołał o pomoc, sam zaś udał się
34 57 |          na bieżące sprawy kraju i zawołał:~- Jak to, czyliż nie myśli
35 Dod|       pannę Moro.~- Pannę Moro'? - zawołał Suarez. - Ależ ja wcale
36 Dod|         kolan Suareza.~- Lopezie - zawołał Gaspar - czemuż wybrałeś