Dzien

 1 10|           jedyny syn radcy, imć pan Tybald de La Jacquiere, chorąży
 2 10|            odzież. Niebawem imć pan Tybald napełnił odgłosem swoich
 3 10|          powstali od stołu. Imć pan Tybald wstał także i udał się na
 4 10|       biesiadników.~Tak sprawił się Tybald pierwszego dnia po powrocie.
 5 10|           do domu.~Tego samego dnia Tybald wyprawił ucztę dla swoich
 6 10|           już tą samotnością, młody Tybald. dobywszy grubego głosu
 7 10|           wzywać po nazwisku.~Na co Tybald odrzekł:~- Jakom powiedział,
 8 10|           począć. Natenczas imć pan Tybald zbliżył się i, jak mógł
 9 10|         przyjęła tę ofiarę. Imć pan Tybald, zwracając się do przyjaciół,
10 10|           życząc mu wesołej zabawy.~Tybald podał więc rękę nieznajomej,
11 10|             za rękę, aby nie upaść. Tybald ze swej strony, pragnąc
12 10|            szli razem, że nareszcie Tybald mniemał, iż zabłądzili w
13 10|      usiedli obok siebie. Natenczas Tybald grzecznie ujął ją za rękę
14 10| odpowiedziała moja ochmistrzyni.~Tu Tybald natężył całą uwagę, gdyż
15 10|             swego zdania. Ale młody Tybald wcale nie wiedział, że dziewczę
16 10|           ochmistrzyni.~Na te słowa Tybald poznał, że chodziło o wieczerzę,
17 10|      szczególny pomysł.~Na te słowa Tybald, który dobrze pamiętał przebieg
18 10|           skończyła swoją historię. Tybald pocałował ją w rękę i rzekł:~-
19 10|           szczęście spotkałam pana.~Tybald. zachwycony prostotą tego
20 10|            Najniższy sługa - odparł Tybald - wszelako zapewniam cię,
21 10|             kocham naprawdę - rzekł Tybald.~Orlandyna szczebiotała,
22 10|             Orlandyna szczebiotała, Tybald przymilał się do niej i
23 10|          powleczonych morą wenecką. Tybald na to wszystko jednak nie
24 10|         przyszedł nakryć do stołu i Tybald wtedy dopiero spostrzegł,
25 10|           korzennego wina. Zaledwie Tybald podjadł i napił się, wnet
26 10|         jakże spędzimy ten wieczór? Tybald nie wiedział, co na to odpowiedzieć.~-
27 10|       kaftan. Cóż to za frędzle?...~Tybald nie panował już nad sobą,
28 10|             Nie było już Orlandyny; Tybald ujrzał w jej miejscu okropne,
29 10|   straszliwym głosem - jam Lucyfer!~Tybald chciał wezwać Zbawiciela
30 10|       Położono go na łóżku; wkrótce Tybald zdawał się przychodzić do
31 10|    napominania pustelnika, na które Tybald odpowiadał mocnym głosem:~-
32 10|             drzwi. Pustelnik znikł, Tybald zaś leżał umarły z krucyfiksem