Dzien

 1 41|           udaliśmy się do monsignora Ricardi, audytora roty, cieszącego
 2 41|         wodzili w Rzymie. Monsignore Ricardi, człowiek dumnej i wyniosłej
 3 41|          przepędzałem w willi, którą Ricardi posiadał niedaleko pałacu
 4 41|           bowiem nikt nie znał, gdyż Ricardi był rodem z Genui, mniemany
 5 42|             zawołałem.~- Bynajmniej, Ricardi nie jest jej wujem; chodź
 6 42|         słowach:~HISTORIA MONSIGNORA RICARDI I LAURY CERELLI, ZWANEJ
 7 42|             ZWANEJ MARGRABINĄ PADULI~Ricardi, najmłodszy syn znakomitej
 8 42|      wszystkich kobietach rzymskich. Ricardi nie omieszkał korzystać
 9 42|              Pośród tych niepewności Ricardi powziął zamiar, który przed
10 42|           się, by wybrnąć z kłopotu. Ricardi nie mógł tego uczynić.~Śród
11 42|            może i pięć lat poczekać, Ricardi zatem osądził, że tymczasem
12 42|        podróżować.~Pewnego dnia, gdy Ricardi przechadzał się po ulicach
13 42|          raczył kilka od niej kupić. Ricardi rozpustną dłonią odsłonił
14 42|          nazwiskiem Bastiana Cerlli. Ricardi kazał się do niej zaprowadzić,
15 42|              od wszelkich występków. Ricardi poprosił, ażeby podała swoje
16 42|           brakuje.~Tegoż samego dnia Ricardi oddal Laurę na wychowanie
17 42|         przyległego pokoju i wchodzi Ricardi. Dostałam tuzin policzków,
18 42|          dostałam się do margrabiego Ricardi, który jest starszym bratem
19 42|             małego miasteczka, gdzie Ricardi często ją odwiedzał, a po
20 42|              dzieła.~Po dwóch latach Ricardi wyjechał do Londynu. Podróżował
21 42| najśpieszniejszego powrotu do Rzymu. Ricardi zawiózł swoją lubą do włości,
22 42|              domu. W kilka dni potem Ricardi wyjechał. Nowa margrabina,
23 42|      ciśnięto się do niej z hołdami. Ricardi oznajmił rodzinie, że przyjął
24 42|     Ricardich po kądzieli.~Margrabia Ricardi nigdy nie słyszał, żeby
25 42|          zniechęcona do wszystkiego. Ricardi usiłował podobać się jej
26 42|            znaczy ta mowa? - zawołał Ricardi.~- To głos natury - odrzekła
27 42|              sobą na klucz zamknęła.~Ricardi zmieszał się; podawał panią
28 42|              nieszczęściu.~Nazajutrz Ricardi cały drżący wszedł do pokoju
29 42|            mnie więc opuścić - rzekł Ricardi - kiedy tak pragniesz niezawisłego
30 42|              kochać - odparła Laura. Ricardi nie wiedział, czy dać, czy
31 42|             go do ostateczności, ale Ricardi miał niezmierny wpływ w
32 43|               Nareszcie pewnego dnia Ricardi kazał przywołać mnie i Santeza.