SCENA VI
Teresa, Szarmancki

SZARMANCKI
wpada nie postrzegając Teresy
Latać godzin kilka
I jednego nie ruszyć zająca ni wilka,
To ostatnie nieszczęście
postrzegając Teresę
Niech pani daruje,
Że się przed nią w zbryzganym fraku prezentuję.
Wraz stad lecę i włożę ciemny wigoniowy
Oczy jej już mi słodzą niepomyślne łowy
Ale biedny kasztanek!

TERESA
I cóż mu się stało?

SZARMANCKI
Nieszczęście: wzdłuż i w poprzek zbiegłem knieję całą.
Lecę przez pole i już wypadam na drogę,
Raptem utkwił w zagonie i wywichnął nogę.

TERESA
Żałość waćpana równie jest słuszna, jak szczera.

SZARMANCKI
Od pierwszego go w Anglii kupiłem pikiera ,
Był to pierwszy koń w świecie; co nie ma przykładów,
Wygrał jeden po drugim dwadzieścia zakładów.
Ach! gdybym tu już serca nie uwięził mego,
Wraz bym leciał do Anglii szukać podobnego.

TERESA
W tak chwalebnym zamyśle, nie mogę zgadywać,
Kto by tutaj waćpana śmiał dziś zatrzymywać?

SZARMANCKI
Zezwolić na to byłabyś waćpanna skłonną?
widząc, że Teresa patrzy nań z podziwieniem
Waćpanna dobrodziejka lubisz jeździć konno?

TERESA
Jeszczem nie próbowała.

SZARMANCKI
W Anglii wszystkie panny
Czy to na polowanie, czy na spacer ranny
Inaczej jak na koniu nie wyjadą prawie.
Ja sam teraz na wiosnę, bawiąc się w Warszawie,
Kasztelance jednego z koni moich dałem;
Jak ma siadać, jak jeździć, sam pokazywałem.
Zrazu ledwie wyjechać śmiała na ulice,
Teraz ot tak wysokie sadzi kobylice,
Wjeżdża na wszystkie progi i na wszystkie ganki.

TERESA
Tak śmiałej powinszować można wychowanki

SZARMANCKI
Gdyby, pani ofiarą nie wzgardziła sługi,
Cała ma stajnia na jej byłaby usługi -
Chciej tylko rozkazywać i dawać mi prawa.

TERESA
Wdzięczna waćpanu jestem, lecz taka zabawa,
Chociaż nic: jest naganną, jednak mnie nie łudzi.

SARMANCKI
Cc za rozkosz, ach! byłbym najszczęśliwszy z ludzi,
Gdybym się mógł znajdować przy miej bez ustanku,
Gdybym obok niej jadąc jasnego poranku,
Gdzie gwar ptasząt przyjemny, gdzie źrzódeł mruczenie,
Mógł jej najżywsze moje malować płomienie
I łzy moje mieszając z rosą niebios wonną.

TERESA
Waćpan, widzę, koniecznie, chcesz się kochać konno.
Inna ofiarę jego przyjąć- będzie zdolną;
Ja odchodzę.
odsuwa krosienka i chce odchodzić, Szarmancki ją zatrzymuje

SZARMANCKI
Życzeniom bądź moim powolną,
Chciej mię słuchać! Na silne przysięgam jej wdzięki,
Że jeśli mi nie zechcesz ubliżyć twej ręki,
Będzie moim staraniem, byś przez te zamęście
Znalazła, czegoś warta, znalazła twe szczęście.
W każdym razie uprzedzać będę twe życzenie
I prawem będzie dla mnie każde twe skinienie;
Nie będzie ci zbywało na żadnej zabawie,
Zimę i lato siedzieć będziemy w Warszawie,
Będziesz zawsze opływać we wszystkie dostatki;
Dom modnie meblowany, wieczerze, obiadki;
Będziesz przyjmować gości i onych odwiedzać.
Karpantie z Szodoarem będą się wyprzedzać,
Który pierwszy z Paryża nowość jej sprowadzi,
Brać będziesz, co jej tylko chęć i gust doradzi;
Nareszcie, żebyś nawet w meblach była wzorem,
Sklep Hampla i Reyslera będzie ci otworem.
Jeśli ten dowód mojej miłości jest słaby...

TERESA
Przyznaję, że ma w sobie łudzące powaby,
Lecz ja spokojne życie nad przepych przekładam
I w modach, i w Warszawie szczęścia nie zakładam.
Kłaniam waćpanu.
odchodzi