Part

 1 Kwiaty| odbłyśnie, ni cieniem odstrzeli,~Że wszystko równe niby gładka
 2 Kwiaty|         szyba;~Kiedy tak martwo, że jedynie chyba~Ptak, z smutnym
 3 Kwiaty|         końca zwracają się oczy,~Że zda się tylko patrzeć, jak
 4 Kwiaty|       świat swe ciepło i promień ze złota,~Wprzód nim wiatr
 5 Kwiaty|          wkoło skroni,~Zda się - że wtedy ona w niebo wzlata~
 6 Kwiaty|       słyszeli,~Zdałoby wam się, że tylko anieli~Tak się uśmiechać
 7 Kwiaty|       przyjęło. Rzekłbyś śmiało:~Że jej lub wiecznie młodą być
 8 Kwiaty|     Pański, promienna niedziela,~Że, choćby było najstarzej,
 9 Kwiaty|          w twoim grobie.~ ~Tylko że za nic świat ci nasz. Bo
10 Kwiaty|         prostu, nie dwoje,~Tylko że dwa miał imiona.~
11 Kwiaty|     miecz co prędzej,~Bojąc się, że go wyręczą.~ ~Ledwie wieść
12 Kwiaty|        rychłą wyprosił u Pana.~ ~Że zaś chciał, by kwieciem
13 Kwiaty| członkach rozproszy~I błogo jej, że jest wzajemnie kochana.~ ~
14 Kwiaty|         Czyż wstyd ma być sercu, że kocha, jak umie?~ ~I tylko -
15 Kwiaty|    Księgę, tak w mądrość bogatą,~Że jej sam nie mógł zrozumieć
16 Kwiaty|           nie myśl jednak sobie,~Że czyn twój w dziejach zaginie.~ ~
17 Kwiaty|     Położył - z nagła się stało,~Że w ściętej głowie właśnie
18 Kwiaty|         Mniemam - rzekł cesarz - że już należycie~Pycha w nim
19 Kwiaty|         mogę.~ ~Mam przekonanie, że dla wielu osób~Pomysł ten
20 Kwiaty|   zawodzą pieśń dziewy tańczące,~Że wstrzymał się strumień w
21 Kwiaty|       zostali -~Na każdej cierni ze mnie coś zostało -~A jam
22 Kwiaty|      śmierć ich uzdrowi.~ ~Wiem, że gdy ciepło w sercu mym przygaśnie,~
23 Melod |  rachunku wszak nam się policzy:~Że ziemię naszą, z rąk najezdnej
24 Melod |             Ale Bóg nam zdarzy, ~Że wnet w pełną pierś hukniemy ~
25 Melod |       wam tylko mogę uroczyście,~Że to niedługo zabawi.~ ~Nie
26 Melod | zapomnienia,~Chcę żyć i wiedzieć że żyję. -~ ~- Ależ ci tutaj
27 Melod |          Chcę cierpieć - czując, że cierpię.~ ~Jeśli cię litość
28   1   |             miły bracie. -~ ~To, że w nich błyski prawd migocą,~
29   1   |       kto on?-to rzecz niedługa:~Ze wszystkich tych, co w jarzmie
30   1   |         je porwie - to powiecie:~Że im słusznie udział przypadł
31   1   |                         2~Wiedz, że czynem, nie zaś słowy,~Stać
32   1   |      najmilsi przyjaciele!~Wiem, że mi rzecz ta ujdzie od was
33   1   |        przyznali mu współcześni:~Że z jego tchnień zrodzone
34   1   |           Więc gdy raz nie wstał ze snu rano,~Nie bardzo byli
35   1   |        się czyn ich tym uświęci:~Że w księgę spraw z milczenia
36   1   |        ulicy płacz zawodzą duży:~Że już nie wytrzymają dłużej,~
37   1   |      narodzie czyn rozstroi~Tak, że społeczność na wskroś chora~
38   1   |       miły panie;~Nie szydżże ty ze mnie, proszę.~Niech z mych
39   1   |        wciąż mi prawisz przecie:~Że to rzecz jest nic do rzeczy.~ ~-
40   1   |      niech pierwej się zgodzimy:~Że ty twe dziadowskie rymy~
41   1   |       tymi społem,~Którzy na sąd ze skargą wstaną -~I, gdzie
42   1   |         Kościuszko zgiął kolano,~Ze łzami uderzyłem czołem.~
43   1   |        mi każdy chętnie przyzna:~Że, nawet jako rzadkość, przecie~
44   1   |      więc wiedz, mądrości młoda:~Że, czy grzmotniecie je o ścianę,~
45   1   |          widzi, skruchą zbladła:~Że przeciwności gnębią ją jedynie~
46   1   |   żałośnie, nad mą mogiłą~Stała, ze skronią ku mnie pochyłą,~
47 Wiersz|   nigdzie gorzki zawód napotyka:~Że on ni zrobi donos, ni też