Part

 1 Kwiaty|                           NIE MA JEJ~Kiedy o cichej wieczornej
 2 Kwiaty|           I cóż? Bo oto - nie ma jej na zawsze...~Dokąd odeszła,
 3 Kwiaty|      przyzwie tęsknota!~ ~Nie ma jej, nie ma!... Mój Boże! toż
 4 Kwiaty|     mglistych tkanek.~Była i już jej nie ma. Był poranek~I łzami
 5 Kwiaty|          łzy - to rosa.~ ~Szkoda jej! Była pobożną. Bywało,~Wśród
 6 Kwiaty|        się - promieńmi złoci się jej szata,~Zda się - niebiesko
 7 Kwiaty|         Zda się - niebiesko lśni jej wkoło skroni,~Zda się -
 8 Kwiaty|  przychyla się do niej.~ ~Szkoda jej! Była dobrą. Jeśli kiedy,~
 9 Kwiaty|        lub się dorozumie.~Świeże jej usta sercem przemawiały,~
10 Kwiaty|        nieba był pieniądz, gdy z jej ręki białej.~ ~Nie była
11 Kwiaty|        Nie była piękną, jednak z jej spojrzenia~Patrzało niebo;
12 Kwiaty|        Patrzało niebo; z jasnymi jej sploty~Lubił się pieścić
13 Kwiaty|    przyjęło. Rzekłbyś śmiało:~Że jej lub wiecznie młodą być przystało,~
14 Kwiaty|         przepaską błękitną,~Usta jej kwitną i lica jej kwitną,~
15 Kwiaty|           Usta jej kwitną i lica jej kwitną,~Niebo w jej oczach,
16 Kwiaty|         lica jej kwitną,~Niebo w jej oczach, na czole pogoda.~
17 Kwiaty|         targał sobie krętą -~Ale jej nie miał, do licha.~ ~W
18 Kwiaty|   zbladła od łez tych twarzyczka jej biała...~ ~Więc gdy jej
19 Kwiaty|          jej biała...~ ~Więc gdy jej pierś wzdętą ból tęskny
20 Kwiaty|      członkach rozproszy~I błogo jej, że jest wzajemnie kochana.~ ~
21 Kwiaty|         tak w mądrość bogatą,~Że jej sam nie mógł zrozumieć dokładnie,~
22 Kwiaty|          wianuszek wpina,~Aż się jej skała ujmie spod stopy~I
23 Kwiaty|        szklanne zatopy.~ ~Szukał jej chłopiec, konał z boleści,~
24 Kwiaty|          wstążeczek;~W światłych jej włosach, nad czołem białem~
25 Kwiaty|         wianeczek.~ ~Złożyłem na jej piersi dziewczęcej~W krzyż
26 Melod |    Ojczyzno!~ ~Żegna matka, drży jej ręka,~Wyszła żona na rozdroże,~
27 Melod |          ogniem popija -~ ~Ogień jej włazi w usta, w oczy, w
28 Melod |          kości, w duszy,~W ogniu jej łzy i nadzieje.~ ~Czy też
29   1   |     wieko.~- Leż spokojnie - tak jej rzeką.~- Jeśli zechcesz
30   1   |         Cóż, gdy wciąż się skrzą jej lica!~Więc tłum wieko w
31   1   |         wkładam przekonanie:~Żem jej dał swe wdowie grosze.~ ~
32   1   |     dawniej brzmiały.~I w stronę jej chwalebnej strzały~Gołębie
33   1   | wykonawczynie,~Których moc z win jej własnych na nią spadła!~ ~
34   1   |        miewać zwykł jedyną,~Lecz jej nie dozna ten, kto własną
35 Wiersz|        kobiecie~Widzieć w mękach jej wnętrzności dziecię!~Jak