Akt, Scena

1    I, I |     PUSTAK~Mego pana siostra?~Ta piękność w miarę siebie surowa i
2    I, II|         świecie,~Wiem, jak czcić piękność, jak się przymilić kobiecie.~
3    I, II| potrafiła?~ FIRCYK~z entuzjazmem~Piękność większa nad ziemskie, piękność
4    I, II|   Piękność większa nad ziemskie, piękność jedna w świecie!~ PODSTOLINA~
5    I, II|        jednym tonem~Nie, nie. Ta piękność, której cudny urok krasy~
6    I, II|       spłakały oczęta,~Czy jedna piękność na wpół martwa, na wpół
7    I, II|    Parysa, tyś dla mnie jest tak piękność rzadka.~Jak Parys tamte
8   II, IX|        me życie!~Czyż można, aby piękność była tak zawzięta?~