Akt, Scena

1    I, I |        mój, mówi, że urzeka.~Lecz nareszcie ma każdy człowiek swoje „
2    I, V |         Nabzdurzą się, nabzdurzą, nareszcie przestaną.~Kto goły, może
3    I, VI|          PUSTAK~podając~Jakże się nareszcie podoba.~Na mój jednak gust
4   II, I |            swoją łata biédę.~Lecz nareszcie chcę mówić, filozofie, z
5   II, I |          No, to w maryjaża.~ARYST~Nareszcie mnie już twoja pustota uraża.~
6  III, I | niepodobna dłużéj!~Już mi się też nareszcie i przykrzyć zaczyna.~PUSTAK~
7  III, I |           Może też w nim i miłość nareszcie osłabła.~Ale oto i twój
8  III, IV|          tym zapomina wcale.~Lecz nareszcie choćby się i ożenił, czy