Akt, Scena

1    I, I  |            Lecz wreszcie, każdy człowiek ma swoją przywarę.~ PUSTAK~
2    I, I  |         Lecz nareszcie ma każdy człowiek swoje „ale”.~Zganiłem go,
3    I, V  |          że nienaturalny?~Małoż człowiek wrodzonych ma w sobie zdrożności:~
4   II, I  |        i za nim [ja] idę.~Każdy człowiek, jak może, swoją łata biédę.~
5   II, II |       to z starożytnego jeszcze człowiek świata,~Zacny, ludzki i
6  III, III| nierozdzielnie spięty,~Kto jest człowiek poczciwy, więcej jest jak
7  III, XIV|       wada.~Nieźle się w każdym człowiek wyda charakterze,~Byle go