SCENA VI

PODSTOLINA

sama

Jakże mnie ta zmyślona rozpacz jego wstydzi!
Wie o tym, że go kocham, wie i z tego szydzi.
Na cóż mi się przydały utajone skromnie,
Nie przeto mniej poznane, czucia moje po mnie!
Samo nieme milczenie, ta wierna zasłona

Myśli - ach, i od niego zostałam zdradzona!

Tryumfuje nade mną! Swe zwycięstwa lubi -

Gdybyż się nimi cieszył!... lecz się tylko chlubi.

Więc po moim sekrecie! Już ta tajemnica

Wiadoma mu. Daremnie kocham starościca!
Niestety, ja com dotąd w osobności cała,

Na samą o miłości wzmiankę się lękała,

Dziś uznaję zwycięzcę ze stratą honoru

Mojego, z hańbą jarzma, ze wstydem wyboru!

Nie powinnamże była znać jego przywary?
Ten, co liczył kochania przez same niewiary,

Płochy motyl, czasową wabiony słodyczą,

Wbrew moim przedsięwzięciom dostał mnie zdobyczą.

Sroga dla serc, miłości, jak twe prawa grube!

Inne nam bezpieczeństwo, twoje dają zgubę.
Lecz za co nań powstaję i wcześnie troskliwa

Gardzę tym, który w moim sercu przemieszkiwa?

Miłość chodzi z szacunkiem; niewart ten kochania,

Kto swemu, raz wybrawszy, celowi przygania.

Zgrzeszyłam, lecz pokutą chcę ten grzech wymierzyć,
Nadgradzam ci ufnością, chcę ci odtąd wierzyć.

Może, że miałeś serce dla piękniejszych zdradne,

Czuła cię zastanowi, gdy nie mogły ładne.

Często miłość w zdarzenia nadzwyczajne płodna.

Będę może szczęśliwa, chociażby mniej godna.
Tak, luby starościcu, kocham cię, ale ty

Gdybyś nie był wzajemnym!... Myśl mnie ta, niestety,

Zabija!