SCENA IX

Klarysa, Fircyk

KLARYSA
mówi bardzo prędko
Pódź no tu, starościcu, a prędko, a żwawo.

FIRCYK
Słucham pani.

KLARYSA
zawsze jednym tonem
Powiem ci rzecz wcale ciekawą.

FIRCYK
Na przykład?

KLARYSA
Posłuchaj no!

FIRCYK
Słucham.

KLARYSA

Nasza wdowa...

FIRCYK
Cóż wdowa?

KLARYSA

Dla was, chłopców, dotąd tak surowa,
Co miała całe życie w stanie spędzić wdowim...

FIRCYK
Pewnie się zakochała?

KLARYSA
Zgadłeś.

FIRCYK
śmiejąc się

Toć ja to wiém.

KLARYSA
Któż ci mówił?

FIRCYK
Jej oczy.

KLARYSA

O, jeżeli tylo,
Są to znaki kłamliwe - oczy często mylą.

Ale ja z ust jej własnych, będzie temu chwilka,
Bardzo ciekawych rzeczy wyczerpnęłam kilka,
Które na tym się kończą, że nasza wdoweńka,
Jak pierwej była dzika, tak dziś słodziusieńka.

FIRCYK

Bo się kocha, cóż to jest dziwnego?

KLARYSA

Ale w kim,
Tego zapewne nie wiesz?

FIRCYK

To też bo to, że wiém.

KLARYSA
W kimże na przykład?

FIRCYK
tonem pewnego

Jeśli nie we mnie bez mała,
Alboż waćpani o tym nic nie wspominała?

KLARYSA
Gdyby słowo!

FIRCYK

z zadumieniem

Czy można? A to jest, jak widzę,
Rzecz cała w tajemnicach, w kabałach, w intrydze.

KLARYSA
Czyż się waćpan w niej kochasz?

FIRCYK

Kocham się.

KLARYSA

I ona
Ma to być niby twoja żonka narzeczona?

FIRCYK
To ciekawe pytanie!

KLARYSA
Maszże od niej słowo?

FIRCYK

Jużci, przecie do śmierci młodej nie być wdową.
Potem, jak mnie nie kochać? Taki ze mnie cacka,
Talijka smukła, piękna buzia, mina gracka...
Takich też to wy chłopców lubicie, kobietki.

KLARYSA

Tylko byś nie był w swoich domysłach tak letki,
Bo ja mam z ust jej własnych ten dowód widomy,
Że ów, którego kocha, jest ktoś nieznajomy.

FIRCYK
ulękniony
Co słyszę? Nieznajomy!

KLARYSA

A potem, czy można,
Żeby kobieta taka stateczna, pobożna
Miała na koniec kochać ciebie, szaławiłę?

FIRCYK

rozgniewany

Moja pani, zaniechaj te żarty niemiłe!
Prawda, słyszałem od niej o tym kawalerze.

Słowa jej brałem za żart - znać mówiła szczerze!

KLARYSA
Żarty często się prawdzą.

FIRCYK

Los mnie srogi karze.

Pierwsze moje kochanie w małżeństwa zamiarze,
Pierwsze i nieszczęśliwe!

KLARYSA

Tak zawsze w miłości:
Wygrał, przegrał. Myśl sobie, żeś niby grał w kości.

FIRCYK
Ja, ów w moich zalotach chłopiec cudotworny!...

KLARYSA
Znać niewart cudów wiek nasz grzeszny i niesforny.

FIRCYK
z zapalczywością

Ej, pókiż tych urągań! Kiedy ran nie leczysz,
Po co je jątrzysz, po co na nowo kaleczysz?

Gdybym dziś nie miał pociech i wsparcia w rozumie...

KLARYSA
Co ja widzę? Starościc i gniewać się umie?

FIRCYK

obaczywszy się w grubijańskiej zapalczywości

Klaryso, ubliżyłem czci twojej! Niech raczy
Wymówić mię przed tobą zbytek mej rozpaczy.
Miłość, żal, zawstydzenie - trzej srodzy mordercę
Odjęły mi przytomność, udręczając serce.
Ach, jeśli jeszcze można jaką znaleźć drogę,
Proszę, wesprzyj mię u niej!

KLARYSA

Cóż ja w tym pomogę?

FIRCYK

Pomożesz, byłeś chciała. Niech wasza zażyłość,
Przyjaźń i krew nieszczęsną moją wesprą miłość!
Byłażby sroga, widząc łzy moje i modły?...
Ale kto to ten rywal? Niech drży, jeśli podły!
Nauczę go... lub jeśli równe stany nasze,
Gdy chybią pistolety, pójdziem na pałasze.
Klaryso, ulituj się!

KLARYSA

Z duszy bym to rada
Uczynić dla waćpana, ale co to nada?
Przeszkody są tak wielkie.

FIRCYK

Małe będą one,

Jeśli mię szczerze zechcesz wziąć w swoją zasłonę.
Cóż by mogło nie ulec na te wdzięki śliczne,
Ten warg koral, ust róże, te jagody mléczne...
Te oczęta ginące w niebieskim błękicie!

Na to nadchodzi Aryst

Ach, one mi powrócą mój pokój, me życie!
Czyż można, aby piękność była tak zawzięta?