SCENA V

PODSTOLINA
sama

Starościc ma się żenić! O czarnej obrazie
Niewiary! Nad piorunne cięższy sercu razie!
Oszukiwał mię, zdrajca! Ale co ja gadam?

Posądzam nierozmyślnie kochanka! W błąd wpadam!
Wie on to, że go kocham, wzajemnie kochana -
Tym czuciem myśl zapewne jego obłąkana -
Przez zbytek rozrzew[nie]nia i zapału siły -
Wyszła z kresów milczenia... usta przemówiły.

Daruj mi, starościcu, miłość podejrzliwa

Nosi w sobie charakter, że zawsze prawdziwa.