SCENA VII

PODSTOLINA
sama

O nieba! Co za hańba! Okropny mój stanie!
Pociągniona w tak mocne wdzięków ukochanie,
Widzę się pogardzoną. Ten zdrajca swywolny
Moje serce zapalał, sam od ognia wolny.
Już tedy inną kocha. Czcigodna rywalko,
Żadną z tobą niesnaską ani pójdę walką,

Owszem, w zakład szacunku i przyjaznych chęci,
Miło mi, że dla ciebie miłość mą poświęci.
Bój się jednak od niego! Ten, co jedną zdradzi,
Ściąga plamę, której cnót tysiąc nie zagładzi.
Stało się! Jedną tylko mam rozpaczy drogę...
Otóż i on - chciałabym uniknąć - nie mogę.