SCENA XII

Aryst, Fircyk, Podstolina, Klarysa

KLARYSA
do męża

I waćpan to tu jesteś? W jakimże humorze?
Niedawnoś straszną poniósł plamę na honorze:
Zastałeś mnie w umizgach z tym pięknym paniczem,
Z tym płci bóstwem, z tym na was, mężów, bożym biczem!
A to nieodpuszczony grzech nigdy.

ARYST
zawstydzony

No, no, no,
Daruj mi, niesłusznie cię posądziłem, żono,

Niechaj te rzeczy w wiecznej niepamięci giną!
I on też się żeni.

KLARYSA
Z kim?

ARYST
Z naszą Podstoliną.

KLARYSA
Z Podstoliną? Czy można?

ARYST

Wszak tu są oboje.
Niech mówią...

KLARYSA
Taką rzeczą za nic kroki moje.

ARYST
Jakie kroki?

KLARYSA

Starościc prosił mię dopiero,
Żebym ich poswatała, a tu się już bierą.

FIRCYK
tonem zuchwałym

Bo starościc żartował. A jemu na kata
Zdałoby się używać pośrzednictw lub swata.

KLARYSA
do Podstoliny
Tenże to paryżanin?

PODSTOLINA

Mówić o tym siła...

KLARYSA

Domyślam się, domyślam, trochaś się drożyła.
Widzisz, mężu, próżnoś się nagniewał, naciskał...

ARYST
Kadukże wam mógł wierzyć - tak waćpanią ściskał.

KLARYSA

Trzeba ufać, mój mężu, tak uczciwość każe.
Punkt honoru nad wszystkie warowniejszy straże.

ARYST

Niechże i tak! Z tym wszystkim, nie myśląc głęboko,
Zawsze lepiej na żony baczne miewać oko.

KLARYSA
Kiedy żona kokietka, zawsze mąż prześlepi.

FIRCYK
I ja to samo mówię: wierzyć, wierzyć lepiéj.