Vlera e leximit të sures Fatiha:

a) Transmetohet nga Ubade bin Es-Samit r. a. se Lajmëtari i All-llahut a. s. ka thënë “Kushdo që nuk e thotë suren Fatiha në namaz, e ka namazin e pavlefshëm. ” (Sahihul-Buhari, vëllimi 1, hadithi numër 723).

b) Nga ebu Hurejre t përcillet se i Dërguari i All-llahut u ka thënë:

Namazi i atij që nuk e ka kënduar thelbin e Kur’anit (suren el-Fatiha) gjatë faljes është i paplotësuar (i mangët) dhe i ka përsëritur këto fjalë tri herë. Dikush i tha ebu Hurejres: A duhet ta këndojmë edhe pas imamit kur edhe ai këndon Fatihën? Ai tha: këndojeni në heshtje, se e kam dëgjuar të Dërguarin e All-llahut u duke thënë:

All-llahu U ka thënë:

“E kam ndarë namazin ndërmjet Meje dhe ro­bit Tim në dy gjysma, dhe ai (robi) do ta fitojë atë për të cilën është lutur. ”

Kur robi thotë:

“El hamdu lil-lahi rabbil ‘alemin”; All-llahu U thotë:

“Robi Im më falënderoi. ”

Kur robi thotë:

“Er-rahmanir-rahim”; All-llahu U thotë:

“Robi Im më lartësoi. ”

Kur robi thotë:

“Maliki jeumid-din”; All-llahu thotë:

“Robi Im më lavdëroi. ” ose thotë “Robi im më është dorëzuar. ”

Kur robi thotë:

“Ijjake na’budu we ijjake nesta’in”; Ai thotë:

“Kjo është ndërmjet Meje dhe robit Tim, dhe ai do ta fitojë atë, për të cilën është lutur. ”

Kur robi thotë:

“Ihdinas-siratal mustekim, siratal ledhine en ‘amte ‘alejhim, gajril magdubi ‘alejhim we led-dalin”; Ai thotë:

“Kjo është për robin Tim, dhe ai do ta ketë atë që e ka kërkuar. ”

(hadithi është i vërtetë, e transmetojnë Muslimi, Maliku, Tirmidhiu, Ebu Davudi, Nesaiu, dhe ibn Maxhe)

c) Ebu Seid el-Hudriu r. a. ka thënë: “Një grup prej as’habëve të Lajmëtarit a. s. dolën në udhëtim, dhe kur arritën te një fis arab, kërkuan strehim. Pjesëtarët e atij fisi nuk pranuan t’u bëjnë konak. Mirëpo, kryetarin e fisit e kafshoi një gjarpër. Ata u përpoqën që ta shërojnë, por nuk patën sukses. Dikush prej tyre tha: Sikur të kërkonim ndihmë prej atyre udhëtarëve! Dhe dikush shkoi te udhëtarët dhe u tha: “Kryetarin tonë e kafshoi një gjarpër, mos dini ndonjë ilaç për të?” Njëri prej udhëtarëve tha: “Unë e di ilaçin për të, por pasiqë ne kërkuam strehim dhe nuk na e dhatë, unë nuk do t’ua bëj (ilaçin), derisa të mos na paguani për të. Bënë një marrëveshje që njeriut që do ta bëjë ilaçin t’ia paguajnë me disa dele. Ai vuri dorën në vendin e plagës dhe lexoi “Fatihën”, dhe i sëmuri u shërua. Filloi të ecë duke mos ndier kurrfarë dhembje. Kur i morën dhentë, njëri prej tyre tha: “Le t’i ndajmë tash këto dele!” E ai që i fryu me “Fatihën” tha: “Mos i ndani derisa të arrijmë te i Dërguari i All-llahut a. s. dhe ta lajmërojmë për atë që ndodhi. Të shohim se si do të reagojë ai. Kur arritën te i Dërguari i All-llahut a. s. , ia treguan ndodhinë. Ai buzëqeshi dhe tha: “Ia qëlluat, delet ndani mes jush, por edhe mua ma ndani një hise!” (hadithi 121 nga hadithet e vërteta në librin “Fjala e bukur”)

d) Ibn ‘Abbasi r. a. ka thënë: “Duke qenë Xhibrili a. s. te i Dërguari i All-llahut a. s. papritmas u dëgjua një kërcitje mbi ta. Xhibrili ngriti shikimin në qiell dhe tha: U hap një derë e qiellit e cila nuk është hapur më parë. Prej saj doli një melek, erdhi te i Dërguari i All-llahut a. s. dhe i tha: “Të përgëzoj me dy drita që të janë dhënë ty, e që nuk i janë dhënë asnjë të dërguari para teje: Fatihatul-kitabi dhe fundi i sures el-Bekare. Çdo harf (shkronjë) që lexon prej tyre, të jipet. ” (Muslimi në përmbledhjen Sahih dhe Nesaiu në përmbledhjen Sunen)

“Fatihatul-kitab”- çelësi (fillimi) i Librit;

“Ummul-kitab”- nëna e Librit ose “Ummul-Kur’an” - nëna e Kur’anit;

“Es-seb’ul-methani”- shtatë të përsëriturit (bëhet fjalë për shtatë ajetet e Fatihës, të cilët përsëriten gjatë rekateve të namazit);

“Esh-shifa” ose “Er-rukje”- shërimi;

“Esasul-Kur’an” - esenca e Kur’anit,

si dhe emra të tjerë më pak të përmendur.

a) Ebu Melih ibn Usame ibn Umejri transmeton nga babai i tij, i cili ka thënë: Isha me të Dërguarin e All-llahut a. s. dhe deveja e tij u pengua, e unë thashë: “U zhduktë shejtani!” Ndërsa i Dërguari i All-llahut a. s. tha: “Mos thuaj ashtu, sepse kur ti e thua këtë, ai rritet dhe bëhet sa shtëpia, por thuaj “Bismil-lah”, sepse kur e thua këtë, ai zvogëlohet aq, saqë bëhet sa një mizë. ” (Nesai në El-jeumu wel-lejl dhe ibn Merdevejhi në Tefsir)

b) Umer ibnu Ebi Selem r. a. thotë: “Si fëmijë, isha nën mbikëqyrjen e Pejgamberit s. a. v. s. në shtëpinë e tij. Njëherë, para se t’ia fillojmë ushqimit, zgjata dorën në një enë të ushqimit, por Pejgamberi s. a. v. s. më tha: “Djalosh, thuaj ‘Bismil-lah’, ha me dorën e djathtë dhe ha para vetes”. (Muttefekun ‘alejhi)

Prej haditheve mësojmë se Bismil-lah thuhet gjithashtu gjatë hipjes së mjetit për udhëtim, para hyrjes në nevojtore, para marrëdhënies seksuale ndërmjet bashkëshortëve etj.

 Ky ajet gjatë namazit duhet të lexohet pa zë, sepse transmetohet se kështu kanë vepruar edhe katër “Halifët e drejtë”.