Lu café chantant
   Atto, Scena
1 1, 1| avarria sapé Matteo a Sorriento, chillo lo cchiù poco m’ 2 1, 10| BETTINA: Io da Matteo a Sorriento.~CARMELA: E io da frateme Non plus ultra della disperazione Atto, Scena
3 Un, 4| sapè che da le Montagne de Sorriento, è scappato a Napole nu Tetillo Atto, Scena
4 2, 2| e se la porta cu isso a Sorriento.~DOROTEA: E pure, Attanà, 5 2, 5| quanno vuje venisteve a Sorriento, me pareva n’agrillo, zumpava 'Nu turco napulitano Atto, Scena
6 1, 2| faceva no giretto pe dinto Sorriento e po’ tornava.~PASQUALE: 7 1, 5| certo.~PASQUALE: Pe tutto Sorriento comme lo chiammano? L’ 8 2, 6| sona signora, e tutto Sorriento me conosce, nisciuno ancora 9 3, 1| voce s’è sparsa pe tutto Sorriento, e D. Felice fino a s’ 10 3, 4| li cunte nuoste! Tutto Sorriento ha saputo la figura infelice 11 3, 4| haje ragione, tu non sì de Sorriento, e non saje io chi songo...~
Best viewed with any browser at 800x600 or 768x1024 on Tablet PC
IntraText® (VA1) - Some rights reserved by EuloTech SRL - 1996-2009. Content in this page is licensed under a Creative Commons License