Eduardo Scarpetta
Tre pecore viziose

ATTO SECONDO

SCENA PRIMA   Mariuccia e Rosina, poi D. Matteo.

Precedente

Successivo

Link alle concordanze:  Normali In evidenza

I link alle concordanze si evidenziano comunque al passaggio

SCENA PRIMA

 

Mariuccia e Rosina, poi D. Matteo.

 

(All’alzarsi della tela, il campanello della porta di fondo suona. Mariuccia esce dalla seconda a sinistra e va ad aprire a Rosina.)

 

ROSINA: Mariù, bonasera.

MARIUCCIA: Eh, bonasera! A chestora ve ne venite? Aggio avuto tutte cose io!

ROSINA: Tu, po’ sì curiosa! Capisce che, pe capace a mammà, c’è voluto lo bello e lo buono! Chella nun me voleva venì.

MARIUCCIA: Uh, e comme è pettemosa, neh! Alla fine, sì venuta dinto a la casa mia! Io vularria che D. Fortunato te sposasse subito, pe na risposta a mammeta, come si conviene.

ROSINA: Mariù, ma che saccio... Chillo D. Fortunato è troppo viecchio!... A me non me piace!

MARIUCCIA: Viecchio? Ma addò sta sta vicchiaia? è un uomo fatto, è uno de chillo che, quanno avvicinano na figliola, fanno overamente. Embè, D. Camillo, chillo che me spusà a me, nun è pure viecchio? Sora mia, oggigiorno, na figliola, chiunque lle capita, o viecchio o giovane, se l’ha da spusà. Stammo a nu brutto momento! E po’, ched’è la cosa? Pecché sogno viecchie, ce vonno bene assai!

MARIUCCIA: Comme! Chille nun ponno stà nu momento senza vederce.

ROSINA: Stasera ce n’avimma resate! Ce avimma spassà proprio!

MARIUCCIA: Comme va che Giulietta nun è venuta ancora?

ROSINA: La verità, chesto po’ nun sta! venì proprio quanno s’è miso a tavola?

MATTEO (entrando): Piccerè, buona sera.

MARIUCCIA: Oh, caro D. Matteo.

MATTEO: Ch’è stato! V’aggio viste tutte ammuinate sta jurnata... Che avete società, stasera?

MARIUCCIA: No... Accussì... na cenulella fra cumpagne.

MATTEO: Ve raccumanno, però, zitto zitto, senza tanto fracasso. Lo mese passato, quanno aballasteve, avette n’osservazione da lo padrone de casa, che sta proprio cu la cammera de lietto, ccà sotto a vuje.

ROSINA: No, e che chiasso putimmo ? Nuje avimma cenà sulamente.

MARIUCCIA: Oh, non dubitate, stasera nun s’abballa.

MATTEO: Io v’aggio affidato sti ddoje stanze pe poco e niente, e ghiate pure attrasso na mesata... Io ve aspetto, è cosa de niente.

MARIUCCIA: D. Mattè, pe tanto nun ve l’aggio data ancora la mesata, pecché aggia cagnà nu cupone.

MATTEO: Lo saccio che nu cupone me vulite !

MARIUCCIA: Comme nun me credite?

MATTEO: Vi credo, vi credo; io ho scherzato! Basta, la mesata me la date a vostro comodo, ma non voglio che lo padrone de casa se lagna cu me.

MARIUCCIA: Oh, non dubitate, non dubitate.

MATTEO: Bravo.

MARIUCCIA: D. Mattè, m’avisseva nu piacere, m’avisseva prestà quatte salviette.

MATTEO: Quatte salviette?

MARIUCCIA: Io saccio che li ttenite. Io po’ ve le ttorno pulite pulite, comme me’ le ddate.

MATTEO: Va bene. Per voi qualunque cosa. Io tengo na cascia de biancheria che mi rimase mia moglie; la vaco a arapì, le ppiglio e ve le pporto.

MARIUCCIA: E io vi ringrazio tanto tanto! (D. Matteo a soggetto via sospirando.) All’ossa de mammeta!

ROSINA: Ah, ah, ah, comme è curiuso!

MARIUCCIA: No, chillo have ragione... Chella dummeneca nuje ce sfrenajemo proprio! (Campanello.) Chi è?

 


Precedente

Successivo

Best viewed with any browser at 800x600 or 768x1024 on Tablet PC
IntraText® (VA1) - Some rights reserved by EuloTech SRL - 1996-2009. Content in this page is licensed under a Creative Commons License