IntraText Indice: Generale - Opera | Parole: Alfabetica - Frequenza - Rovesciate - Lunghezza - Statistiche | Aiuto | Biblioteca IntraText |
I link alle concordanze si evidenziano comunque al passaggio
SCENA PRIMA
Mariuccia e Rosina, poi D. Matteo.
(All’alzarsi della tela, il campanello della porta di fondo suona. Mariuccia esce dalla seconda a sinistra e va ad aprire a Rosina.)
MARIUCCIA: Eh, bonasera! A chest’ora ve ne venite? Aggio avuto fà tutte cose io!
ROSINA: Tu, po’ sì curiosa! Capisce che, pe fà capace a mammà, c’è voluto lo bello e lo buono! Chella nun me voleva fà venì.
MARIUCCIA: Uh, e comme è pettemosa, neh! Alla fine, sì venuta dinto a la casa mia! Io vularria che D. Fortunato te sposasse subito, pe dà na risposta a mammeta, come si conviene.
ROSINA: Mariù, ma che saccio... Chillo D. Fortunato è troppo viecchio!... A me non me piace!
MARIUCCIA: Viecchio? Ma addò sta sta vicchiaia? è un uomo fatto, è uno de chillo che, quanno avvicinano na figliola, fanno overamente. Embè, D. Camillo, chillo che me vò spusà a me, nun è pure viecchio? Sora mia, oggigiorno, na figliola, chiunque lle capita, o viecchio o giovane, se l’ha da spusà. Stammo a nu brutto momento! E po’, sà ched’è la cosa? Pecché sogno viecchie, ce vonno bene assai!
MARIUCCIA: Comme! Chille nun ponno stà nu momento senza vederce.
ROSINA: Stasera ce n’avimma fà resate! Ce avimma spassà proprio!
MARIUCCIA: Comme va che Giulietta nun è venuta ancora?
ROSINA: La verità, chesto po’ nun sta! Vò venì proprio quanno s’è miso a tavola?
MATTEO (entrando): Piccerè, buona sera.
MARIUCCIA: Oh, caro D. Matteo.
MATTEO: Ch’è stato! V’aggio viste tutte ammuinate sta jurnata... Che avete società, stasera?
MARIUCCIA: No... Accussì... na cenulella fra cumpagne.
MATTEO: Ve raccumanno, però, zitto zitto, senza fà tanto fracasso. Lo mese passato, quanno aballasteve, avette n’osservazione da lo padrone de casa, che sta proprio cu la cammera de lietto, ccà sotto a vuje.
ROSINA: No, e che chiasso putimmo fà? Nuje avimma cenà sulamente.
MARIUCCIA: Oh, non dubitate, stasera nun s’abballa.
MATTEO: Io v’aggio affidato sti ddoje stanze pe poco e niente, e ghiate pure attrasso na mesata... Io ve aspetto, è cosa de niente.
MARIUCCIA: D. Mattè, pe tanto nun ve l’aggio data ancora la mesata, pecché aggia cagnà nu cupone.
MATTEO: Lo saccio che nu cupone me vulite fà!
MARIUCCIA: Comme nun me credite?
MATTEO: Vi credo, vi credo; io ho scherzato! Basta, la mesata me la date a vostro comodo, ma non voglio che lo padrone de casa se lagna cu me.
MARIUCCIA: Oh, non dubitate, non dubitate.
MARIUCCIA: D. Mattè, m’avisseva fà nu piacere, m’avisseva prestà quatte salviette.
MARIUCCIA: Io saccio che li ttenite. Io po’ ve le ttorno pulite pulite, comme me’ le ddate.
MATTEO: Va bene. Per voi qualunque cosa. Io tengo na cascia de biancheria che mi rimase mia moglie; mò la vaco a arapì, le ppiglio e ve le pporto.
MARIUCCIA: E io vi ringrazio tanto tanto! (D. Matteo a soggetto via sospirando.) All’ossa de mammeta!
ROSINA: Ah, ah, ah, comme è curiuso!
MARIUCCIA: No, chillo have ragione... Chella dummeneca nuje ce sfrenajemo proprio! (Campanello.) Chi è?