Emilio De Marchi: Raccolta di opere
Emilio De Marchi
Milanin Milanon

MILANIN MILANON

«»

Link alle concordanze:  Normali In evidenza

I link alle concordanze si evidenziano comunque al passaggio

MILANIN MILANON

 

Te scrivi rabbiôs, Carlin, dal stanzin depôs al campanin de San Vittor di legnamee. Chì dedree l'è trii mes che fann tonina di de Milan vècc: e picchen, sbatten giò camin, soree, finester, tôrr e tècc, grondaj, fasend on catanaj in mezz a on polvereri ch'el par propi sul seri la fin del mond.

Dov'el va, el Carlin, quell noster Milanin di noster temp, inscì bell e quiètt, coi contrad strett in bissœura, dent e fœura, sul gust d'ona ragnera? Ma sta ragnera la ciappava denter el cœur, te le tegneva che pareva squas de morì, se, dininguarda, el destin el te ciamava fœura, on poo lontan, a Lesmo, a Peregall, o magara fina fina... a Barlassina o a Bagg.

Dov'el va sto car Milan di Milanes, minga quell di Viscont, disi el noster, Carlin, che dai Figin girand adree al Cappell el tornava bell bell dal Rebecchin, da Pescheria in di Mercant d'or, e pœu giò per i Oreves in Cordûs, de per el Brovett, San Prosper, San Tomas, i duu Mûr, el Niron e fina al Malcanton, con tanti bei stazion d'osteria de vin bon e bôna compagnia che faseva legrìa el penser de la brasera?

E on poo fœura de man, duu pass a bass di pont, pareva subet on alter paes, con quî sces tiraa tra i mur, con denter quî campagn de ortaj con qui giarditt inscì fresch, ombros, vestii de fior, de fœuj, de maggiorana, con quî sces de fambrôs e quî toppiett de ribes e d'uga moscadèlla. Se trovava la bella compagnia coi tosann, con la frotta di parent e se giugava ai bocc sott a la toppia - el pestonin a mœuj - infin che in mezz ai bocc se vedeva ballin.

giò in Quadronn - te se regordet? - sott on porteghètt se faseva el teater. seri Aristodèmm e Gonip; e se la stava ben la Carolina! in quella sôa vestina tajada giò a la greca e a la romana che lassava vedè qui brascitt pien de bœucc e boggitt. Ah, car Carlin, che temp!

E quî giornad del tredesin de Marz? Gh'era la fera, longa , giò fina al dazi, coi banchitt de viœur, de girani, col primm rœus, e tra el guardà, l'usmà, el toccà, se vegneva via col cœur come on giardin, pensand al bell faccin de Carolina che sott al cappellin a la Pamela e col rosin sul sen la pareva anca lee la primavera.

Adess, longa longhera, el Carlin! El temp el ne trà a tocch qui quatter dent, el ne rovina el tècc e la cantina, el porta via i amis, el desfa el nost Milan, che meneman se trœuva la strada de andà a ; el cambia el nomm di strad e, quell ch'è brutt, el cambia el visual de sti tosann che a desdott ann ghe veden per .

Sto Milan Milanon el sarà bell, no disi. Gh'è di piazz, di teater, di , di contrad, di palazz, di bottegh, di istituzion che ai noster temp no gh'eren che a Paris; ghgent che va, che cor, che tas, che boffa, e giò per i tranvaj, e giò per i vapor, de , de nott, che no se trœuva on can che faga el quart. Tutt se dîs, tutt se stampa, tutt se cred e se bev a l'ingross, ma quel vinett salaa, nostran, che se beveva a la Nôs, a la Pattonna, in del tazzin, con quî duu amarett, tra ona carezza al can e on'oggiada a la padrona, Carlin, el gh, Carlin.

Sto Milan Milanon l'è on cittadon, no disi. De nott ghe se ved come del (te piàs a ?), se va in carrozza con duu sold, e fina mort te porten in carrozza; ma quî bèi contradèi in drizz, in sbièss, cald d'inverna e frècc el mes d'agost, quî strecciœur cont in aria el lampedin che fava ombria, quî presèpi de , de spazzacà, coi ringheritt tutt a fior, quî scalett, quî cortitt, quî loggett, miss come i niâd fina al terz pian, quî tècc vècc vècc che sponta erbos coi grond pensôs, veduu sul scûr, col ciar de luna che giuga in mezz ai mur, gh'aveven el bell, vera Carlin?

Per son vècc e moriroo in del strecciœu. Ma di', Carlin, quî casonn inscì bianch, tutt drizz, tutt mûr, che paren caponer coi bevirœu, quî strad tutt polver e , con quell e giò de brúmm, de tramm, de cârr, de gent, de sabet grass, hin nanca bèi de vedè e de andà a spass.

E pœu, te par, Carlin, - sia ditt sott vôs - che sto noster Milan el sia tutt noster? Sèmm italian, l'è vera; el l'è , el l'è minga ; ma s'ciao, quell Milanin de Carlambrœus, grand o piscinin, el stava intorna al Domm come ona famiglia che se scalda al camin… E se parlava milanes, quell car linguagg sincer e de bon pes, che adess el se vergogna de parlà, el tas, el se struscia in d'on canton come se Milan el fuss Turchia. El Porta, pover omm, l'è de per , su la sciattèra, e sul cors no se sent che gniff e gnaff... nol par vera nanca el quarantott.

S'ciao destin! Ma a nûn del taccoin vécc, che gh'émm i noster vécc a San Gregori, sto progress che boffa e sgonfia, che sconquassa i noster , e che no lassa requijà, a nûn mett el magon. E se torna volentera al Milanin faa sul gust d'ona ragnera, al Tredesin, longa longhera, ai ringher, a Carolina che la dorma, poverina, al Gentilin, a quî ciaccer faa dintorna al fogoraa, col gottin in del tazzin, col cœur che sentiva on profumin squâs de viœur.

 

 

 


«»

Best viewed with any browser at 800x600 or 768x1024 on Tablet PC
IntraText® (VA2) - Some rights reserved by EuloTech SRL - 1996-2010. Content in this page is licensed under a Creative Commons License