IX. Pontificatum
maximum ideo se professus accipere ut puras servaret manus, fidem praestitis,
nec auctorem posthac cuiusquam necis nec conscius, quamvis interdum ulciscenti
causa non deesset, sed periturum se potius quam perditurum adiurans. Duos
patricii generis convicto in adfectationem imperii, nihil amplius quam ut
desisteret monuit, docens principatum fato dati, si quid praeterea
desiderarent, promitteres se tributurum; et confestim quidem at alterius
matrem, quae procul aberat, cursore suos misit, qui anxiae salvum filium
nuntiarent; ceterum ipsos non solum familiari cenae adhibuit, sed et insequenti
die gladiatorum spectaculo circa se ex industria conlocatis ablata sibi
ferramenta pugnantium inspicienda porrexit. Dicitur etiam cognita utriusque
genitura imminere ambobus periculum adfirmasse, verum quandoque et ab alio;
sicut evenit.
Fratrem insidiari sibi non desinentem, sed paene ex professo sollicitantem
exercitus, meditantem fugam, neque occidere neque seponere ac ne in minore
quidem honore habere sustinuit, sed, ut a primo imperii die, consorte
successoremque testari perseveravit, nonnumquam secreto precibus et lacrimis
orans, ut tandem mutuo erga se animo vellet esse.
|