Lib. Cap. Par.
1 xv, 3, 8 | ultimorum semper avidum hominem et coalita pravitate famosum. ~
2 xv, 7, 9 | perseveranter renitebatur nec visum hominem nec auditum damnare nefas
3 xv, 8, 2 | nimiam eruditi infatuabant hominem, nihil esse ita asperum
4 xviii, 3, 7 | rarissime et iucunde apud hominem loqueretur vitae potestatem
5 xviii, 6, 2 | dubio, remoto illo advenisse hominem compererant inertissimum. ~
6 xviii, 6, 7 | plenum Sabinianum invenimus hominem mediocris staturae et parvi
7 xix, 9, 6 | voluntate vel venisse vel abisse hominem clamitantes. ~7.
8 xxi, 6, 2 | solito desinite ait urgere hominem ut existimo sontem sed nondum
9 xxii, 3, 8 | absque conscientia sua hominem adfirmabat occisum, praetendens,
10 xxii, 7, 5 | indiciis ad retrahendum hominem mortis metu absconditum,
11 xxii, 9, 17 | et ille hac occasione hominem opprimi posse coniciens
12 xxii, 15, 31 | quisquam fixerit rectum vel hominem aut arborem viderit stantem,
13 xxvi, 8, 5 | commisit. et dedignatus hominem superare certamine despicabilem,
14 xxvii, 12, 11 | textu gestorum Sapor ultra hominem efferatus, concitis maioribus
15 xxviii, 1, 7 | poenali: dein quod nanctus hominem Sardum, quem ipse postea
16 xxviii, 1, 23| perciti vehementer, quod hominem addictum, ut ipse proposuerat,
17 xxviii, 1, 32| Probum occulte, facile vanum hominem recalcitrantem sublimibus
18 xxviii, 1, 53| litteris tradidit, instruens hominem saevum quidem et rudem,
19 xxviii, 4, 16| verberibus iubeatur : si hominem sponte occiderit propria,
20 xxix, 1, 11 | cavillando Valentem subrusticum hominem sibi varie conmulcebat,
21 xxix, 2, 23 | ad praefecturam venisse hominem conperisset inmeritum, exarsit
22 xxx, 5, 8 | spectatum robore pectoris hominem, adegere non sponte propria
23 xxx, 5, 12 | faceret, exclamavit ille hominem ridens "fac me imperatorem,
24 xxxi, 10, 19 | vulnere contruncavit, ultra hominem exsultavit, ita hic quoque
|