Lib. Cap. Par.

 1       I,    3,   9|          darent animos; saepe ex iniuria postmodum gratiam ortam;
 2       I,    3,  13|      Sabinae mulieres, quarum ex iniuria bellum ortum erat, crinibus
 3       I,    3,  14|   societatem regni seu quia haud iniuria caesum credebat. Itaque
 4       I,    6,  32|      illi contigisset otium sine iniuria id se haud facile habiturum;
 5      II,    1,   3|       quo impetres, ubi ius, ubi iniuria opus sit; esse gratiae locum,
 6      II,    5,  54|          modo constaret, iure an iniuria, eripiendos esse reos, atrocissima
 7     III,    1,   6|        Romanos, etiam sine belli iniuria vastatos. Ubi cum obvius
 8     III,    2,  15|    suscepisse causam, ut exsules iniuria pulsos in patriam reduceret
 9     III,    6,  38|        amissa publica, tantum ab iniuria se abesse rati quantum a
10     III,    6,  45|        quoque ingenium tam atrox iniuria accendisset. 'Ferro hinc
11     III,    8,  55|       popularis sine ulla patrum iniuria nec sine offensione fuit;
12     III,    8,  58|     dicerentur. Plus tamen facta iniuria Oppio quam non prohibita
13     III,    9,  65|        per coitiones potentiorum iniuria fieret et vis potestatis
14     III,    9,  72|     quantum amittatur alienandis iniuria sociorum animis. Nam famae
15      IV,    1,   4|       pessimo publico, cum summa iniuria plebis? An esse ulla maior
16      IV,    1,  7a|     Ardea Romam venerunt, ita de iniuria querentes ut si demeretur
17      IV,    1,  7a|        aeque curae fuisse ne qua iniuria in eos oreretur ac ne orta
18      IV,    2,   9|     inter suae partis homines de iniuria decreti palam in foro contionati,
19      IV,    2,   9|          acies sequitur accensum iniuria iuvenem. Fit proelium atrox.
20      IV,    5, 44a|      adhibuisse quam fidei. Eius iniuria queri suos honore deiectos.
21       V,    5,  32|  immortalibus si innoxio sibi ea iniuria fieret, primo quoque tempore
22      VI,    4,  21|       Romanum exirent. haec nova iniuria exturbavit omnem spem pacis.
23      VI,    5,  39|       fenore levetur et in agrum iniuria possessum a potentibus inducatur,
24      VI,    5,  41|     immortalium contemptio atque iniuria est - loquar? auspiciis
25     VII,    3,  21|      liberavit, ut non modo sine iniuria sed etiam sine querimoniis
26     VII,    4,  25|          cupiditate quam publica iniuria foediorem cepisset, ut se
27     VII,    5,  31|         tueri adversus vim atque iniuria iusta vi non voltis, vestra
28     VII,    6,  39|        sciens offerat aut cui ex iniuria insanientis exercitus causa
29       X,    1,   8|       nec aut tum patriciis ulla iniuria facta est, cum duumviris
30       X,    5,  45|     conscriptos ut se a vi atque iniuria communium hostium tutarentur.
31     XXI,    2,  18|        censeam sed utrum iure an iniuria; nostra enim haec quaestio
32     XXI,    5,  44|        et stimulat animos dolor, iniuria, indignitas. Ad supplicium
33    XXVI,    2,  13|         hauriendi est sitis. nec iniuria forsitan; nos quoque idem
34     XXX,    7,  42|          populationibus vi atque iniuria ad regem deficerent; finibus
35   XXXIV,    3,  26|      exules permulti, tyrannorum iniuria pulsi, spe reciperandae
36   XXXIV,    6,  62|      suam, excesserint, vi atque iniuria partum habere. neque eum
37    XXXV,    4,  36|     retenti in armis Aetoli sine iniuria cuiusquam; sed, ut oportuit
38    XXXV,    5,  46| amicitiam; ita enim ab utriusque iniuria tutas alterius semper praesidio
39   XXXVI,    5,  40|         rebus ab se gestis et de iniuria tribuni bello alieno se
40 XXXVIII,    3,  34|         Et ager Belbinates, quem iniuria tyranni Lacedaemoniorum
41   XXXIX,    2,  28|     regis, deprecor, ne me tanta iniuria dignum iudicetis.'~ ~29a.
42   XXXIX,    3,  36|       interfecerunt; nec iure an iniuria caesi sint, argumentari
43   XXXIX,    5,  54|        viderent, ibi sine ullius iniuria consedisse. oppidum quoque
44   XXXIX,    5,  54|     omnibus, quae sine cuiusquam iniuria habebant, Italia excesserunt.~ ~
45    XLII,    3,  30|        semper inopem ab alterius iniuria. haec sentientes certamina
46    XLII,    3,  32| appellati essent, aiebant, et si iniuria fieret, auxilium civibus
47    XLIV,    3,  30|          et legatorum violatorum iniuria accensus, bellum haud dubie
48    XLIV,    3,  46|           qui praeessent, ne qua iniuria in nova pace victis fieret,
49     XLV,    1,   8|   percontatio fuit, qua subactus iniuria contra populum Romanum bellum
50     XLV,    4,  38|       par illis viris L. Paulus, iniuria vestra <ne> exaequetur.
51     XLV,    4,  44|    Prusiam debere, si ex nullius iniuria quidquam ei datum vellet