Lib. Cap. Par.

 1       I,    9,  51|      deverticuli protraherentur, enimvero manifesta res visa iniectaeque
 2      II,    3,  22|          magistratus traicerent. Enimvero tum Latini gaudere facto;
 3      II,    4,  36|          debilitate subita. Tunc enimvero deorum ira admonuit. Fessus
 4      II,    5,  45| abstinent quin castra oppugnent. Enimvero non ultra contumeliam pati
 5     III,    5,  35|       nemo unquam fecisset. Ille enimvero, quod bene vertat, habiturum
 6      IV,    1,   4|          facere coegisset. Verum enimvero lege id prohiberi et conubium
 7       V,    2,   9|   militum nihil contradicere; at enimvero Sergius Verginiusque, propter
 8       V,    4,  25|           liberatus sit populus. Enimvero illud se tacere suam conscientiam
 9      VI,    3,  14|       quae ubi obiecta spes est, enimvero indignum facinus videri,
10      IX,    5,  26|         magistratu abissent. Tum enimvero Maenius, iam famae magis
11       X,    4,  35|       circumvallaturi sint. Tunc enimvero consul indignum facinus
12    XXII,    4,  25|          tribunus plebis id unum enimvero ferendum esse negat, non
13    XXIV,    1,   5|         caritati Hieronis; verum enimvero Hieronymus, velut suis vitiis
14    XXIV,    4,  31|                                  Enimvero conclamant bonum ut animum
15     XXV,    4,  18|     violet; conversusque abibat. enimvero ferocius tum Campanus increpare
16     XXV,    6,  41|                                  Enimvero indignum ratus Marcellus
17    XXVI,    6,  38|      proditione Dasium appellat. enimvero ille, velut in manifesta
18   XXVII,    4,  16|         Hannibalem delatae sunt. enimvero laetus successu fraudis
19   XXVII,    6,  30| Scerdilaedo et Pleurato Ardiaei. enimvero indignum ratus Philippus
20   XXVII,    8,  51|        legatos allatum est. tunc enimvero omnis aetas currere obvii,
21    XXIX,    2,   8|     prope libenti possent; verum enimvero tantum Pleminius Hamilcarem
22  XXXIII,    5,  46|       mox opibus animos gerebat. enimvero indignum id ratus Hannibal
23   XXXIV,    6,  58|     habeant et novas complecti.' enimvero id auditu etiam dicere indignum
24   XXXVI,    5,  40|      pacis futurae pignus. verum enimvero illud multo maius esse,
25  XXXVII,    7,  52|     modeste videri posset; verum enimvero cum ipsi daturi sint, multo
26 XXXVIII,    2,  14|        diffidens, pollicebatur. 'Enimvero' inquit consul 'ferri iam
27   XXXIX,    1,   4|       Romam libitum esset. verum enimvero cum sint notissimae sibi
28      XL,    1,   8|   manifestam rem teneas faciam.' enimvero se Philippus dicere auditurum,
29   XLIII,    1,   1|         conquisitos abductosque. Enimvero senatus indignari tantum
30     XLV,    2,  19|     laudem <futuram> fuisse. sed enimvero cum detestabilis altera
31     XLV,    2,  23|      umquam dignam iudicavit. id enimvero periculum erat, ne Romanos