Lib. Cap. Par.

 1       I,    9,  56|            eorum regnum Romanum esset venturum. Ex infimo specu vocem redditam
 2     III,    1,   3|           gesta egregie est; qui, qua venturum hostem sciebat, gravem praeda
 3    VIII,    1,   5|             gladio cinctum in senatum venturum se esse palam diceret et
 4       X,    2,  14|               et incertior hostis qua venturum bellum foret, Fabius per
 5       X,    4,  35| tergiversarenturque? hostem in castra venturum nisi illi extra castra exissent,
 6     XXI,    2,  17|               datae - neque enim mari venturum aut ea parte belli dimicaturum
 7     XXI,    2,  24|            cunctanter se ipsum ad eos venturum; hospitem enim se Galliae
 8     XXI,    6, 57a|      crederent infestis signis hostem venturum nec quicquam spei aut auxilii
 9    XXII,    7,  51|         equite, ut prius venisse quam venturum sciant, praecedam." Hannibali
10    XXII,    7,  55|             unum opus belli restaret, venturum. Cum in malis sicuti ingentibus
11   XXIII,    5,  35|            Hamas. Eo senatum Campanum venturum certiores Cumanos fecerunt
12   XXVII,    6, 28b|               secutura esset Salapiam venturum: parati milites essent qui
13   XXVII,    6, 28b|           instruunt; circa portam qua venturum hostem rebantur quod roboris
14  XXVIII,    2,   5|           consultandum de summa belli venturum. hunc conventum ut turbaret
15   XXXII,    5,  35|        veniebat, et iam desperantibus venturum repente apparuerunt naves.
16   XXXII,    5,  39|              nudaret cum adnuisset se venturum, mittit ad Attalum ut ab
17    XXXV,    1,   6|         magistratus subrogandos Romam venturum. de litteris L. Corneli,
18    XXXV,    2,  12|           vacuam Europae possessionem venturum nec Philippum aut Nabim
19   XXXVI,    1,   4|            omnibus copiis in Aetoliam venturum belloque interfuturum polliceretur,
20   XXXVI,    5,  34|               internecionem videbatur venturum. ceterum quamquam merito
21  XXXVII,    2,   9|       transitum exercitus, quem terra venturum opinabatur, praepararet,
22 XXXVIII,    1,   1|              auxilio in Athamaniam se venturum. Non diffidere sibi facile
23 XXXVIII,    4,  37|          advehere; eo se cum exercitu venturum. Principio deinde veris
24    XLIV,    2,  17|               ante eum diem> in urbem venturum. et consul maturavit et