Lib. Cap. Par.

 1      II,    3,  28|      posse; nunquam unum militem habituros ni praestaretur fides publica;
 2     III,    2,   9|          licentiam suam pro lege habituros. Qua promulgata lege cum
 3      IV,    1,   1|     nunquam eos se vivo dilectum habituros, antequam ea quae promulgata
 4      VI,    5,  39|          ea quae promulgata sint habituros.~ ~40.
 5     VII,    3, 22a|      erant, qui rationem eius se habituros negabant; sed et ipse constantia
 6    VIII,    4,  21|        qualem nos pacem vobiscum habituros speremus?' 'si bonam dederitis,'
 7     XXI,    4,  35|     Italiae in manu ac potestate habituros. Procedere inde agmen coepit
 8    XXII,    5,  34|       ictum nec finem ante belli habituros quam consulem vere plebeium,
 9   XXIII,    5,  35|        praesidium ibi armatum se habituros ne quid ab Romano Poenove
10     XXV,    2,   8|        leges <suas> suaque omnia habituros neque ullum vectigal Poeno
11     XXV,    5, 22b|        liberos fore suaque omnia habituros qui ante idus Martias exissent;
12  XXVIII,    5,  21| hominumve quam Martem se iudicem habituros esse. robore maior, minor
13    XXIX,    2,   8|         censuisset, eam fortunam habituros. illud satis scire, etsi
14    XXIX,    5,  23|        eosdem amicos inimicosque habituros, iure iurando adfirmatur.~
15     XXX,    7,  42|      quoque ipsam ac penates ita habituros si non in ea quoque, quo
16  XXXIII,    4,  38|       facere brevi quod peterent habituros, sed cum satis et ipsis
17    XXXV,    4,  38|         Chalcidem fieri; Euboeam habituros, si Chalcidem habuissent;
18 XXXVIII,    3,  33|         numquam talem occasionem habituros, si eam praetermisissent;
19      XL,    1,   5|         sunt, nec regem se alium habituros aiunt quam quem Romani dedissent'.
20     XLI,    1,   3|        stationes certe pro vallo habituros: vino somnoque veri simile
21    XLIV,    2,  15|     foederum testis, sed Rhodios habituros. itane tandem? nisi pareatur
22    XLIV,    2,  19|          pro amico nec pro socio habituros esse.~ ~20.
23     XLV,    4,  44|      dignissimum eo dono Prusiam habituros esse: si autem Antiochi